Διαβάζοντας και ακούγοντας κάποιος τη χτεσινή ειδησεογραφία στο σύνολο των αστικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, μένει με την εντύπωση ότι η κυβέρνηση ετοίμασε το «νέο συγκοινωνιακό χάρτη της Αθήνας», με γνώμονα την καλύτερη και πιο οικονομική μετακίνηση των Αθηναίων με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Μάλιστα, φίλα προσκείμενη προς την κυβέρνηση εφημερίδα τιτλοφόρησε το πρωτοσέλιδό της «Ο γύρος της Αθήνας με 1 ευρώ. Μειώσεις στα κόμιστρα από 25% έως 73,5%»! Αυτό, βέβαια, ήταν το μήνυμα που επιχείρησε να περάσει ο υπουργός Μεταφορών, Μ. Λιάπης, όταν η καθιέρωση εισιτηρίου στα επίπεδα του 1 ευρώ είναι μια ακριβή πρόταση για τους εργαζόμενους και προάγγελος συνολικότερων αυξήσεων. Αλλά η επιβολή τέτοιων μέτρων απαιτεί πομπώδικη προπαγάνδα για να «χωνευτεί» από τους ανθρώπους του μόχθου. Αυτό έκανε ο υπουργός με την εξαγγελία του ...«χρονοεισιτηρίου».

Ουδείς - πλην «Ρ» - ασχολήθηκε με την ουσία των κυβερνητικών εξαγγελιών. Ουδείς προσπάθησε έστω να μπει στην ουσία των κυβερνητικών εξαγγελιών. Γιατί έπρεπε να ομολογήσει ότι η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά «ελκυστικές» και «φτηνές» συγκοινωνίες ...οραματίζεται. Αντίθετα, με τη σχεδιαζόμενη λειτουργία της δημοτικής και διαδημοτικής συγκοινωνίας με κόμιστρο ή με πρόσθετο δημοτικό τέλος-χαράτσι, αλλά και το «χρονοεισιτήριο», ουσιαστικά στρώνει το έδαφος και για «τσουχτερές» αυξήσεις στα κόμιστρα επιβατών και για την εκχώρηση συγκοινωνιακού έργου σε ιδιώτες. Είτε μέσω των δήμων, είτε μέσω άλλων φορέων.

Ας αφήσουν, λοιπόν, τα κουτοπόνηρα για την προσφορά του «χρονοεισιτηρίου» ή για τη μείωση του εξωφρενικού εισιτηρίου που είχαν επιβάλει στον προαστιακό. Αλλού βρίσκεται η ουσία των εξαγγελιών. Πού; Στην επικείμενη νομοθετική ρύθμιση, το νέο καθεστώς, για τη λειτουργία της δημοτικής-διαδημοτικής συγκοινωνίας με κόμιστρο ή «χαράτσι» (δημοτικό τέλος). Η συγκοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης διαπνέεται από καθαρά εισπρακτική, φορομπηχτική και κατασταλτική λογική. Ολα τα άλλα είναι άνευ ουσιαστικής σημασίας. Με τη συγκοινωνιακή πολιτική που θέτει σε εφαρμογή η κυβέρνηση, η καθημερινή μετακίνηση για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων από και προς τη δουλιά τους με τα συγκοινωνιακά μέσα όχι μόνο δε θα γίνει πιο φτηνή, αλλά, αντίθετα, θα κοστίζει πολύ ακριβά.

Κοντολογίς, η κυβερνητική συγκοινωνιακή πολιτική απέχει μακράν από τις πραγματικές ανάγκες μετακίνησης των εργαζομένων. Για να υπάρξει ουσιαστικός εκσυγχρονισμός και αναβάθμιση των αστικών συγκοινωνιών, απαιτείται μια άλλη πολιτική, με βασική επιλογή την ανάπτυξη του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα τους, δηλαδή να γίνουν λαϊκή περιουσία, τη σύσταση Ενιαίου Φορέα, με την ένταξη σ' αυτόν όλων των υπαρχόντων φορέων. Αμεσα απαιτούνται δωρεάν εισιτήρια το πρωί και μείωσή τους σε όλα τα μέσα τις υπόλοιπες ώρες, για όλους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους μικροσυνταξιούχους, κλπ.