Τα μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση για την ανεργία και την απασχόληση (επιδότηση των βιομηχάνων αντί των ανέργων, απαλλαγή από ασφαλιστικές εισφορές, επέκταση της μερικής απασχόλησης, επιδότηση του «φασόν», κ.ά.) επιβεβαιώνουν πως η βαρβαρότητα μέσα στην οποία καλούνται να επιβιώσουν οι εργαζόμενοι θα εντείνεται. Μαζί με ό,τι έχει ήδη νομοθετηθεί για το Ασφαλιστικό (παράταση εργάσιμου βίου, κ.ά.) τα μέτρα στόχο έχουν να επεκτείνουν τις ευέλικτες μορφές εργασίας. Επιδιώκουν να μειώσουν κι άλλο το λεγόμενο μη μισθολογικό κόστος, που συμβάλλει στην ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και συνεπώς στην αύξηση των κερδών του κεφαλαίου. Μεταθέτουν την ευθύνη της ανεργίας στον ίδιο τον άνεργο για να κηρύξουν «αθώα» τη δική τους αντεργατική πολιτική και να κρύψουν το γεγονός ότι η ανεργία αποτελεί εγγενές χαρακτηριστικό του καπιταλισμού, αλλά και όπλο στα χέρια της αστικής τάξης για το χτύπημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Τα μέτρα αυτά είναι πιστή αντιγραφή των οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που απορρέουν από τη Στρατηγική της Λισαβόνας. Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται και η προχτεσινή απόφαση της Κομισιόν για νέα αναδιοργάνωση του χρόνου εργασίας, που και αυτή επιδιώκει να προσφέρει μεγαλύτερη ευελιξία στις επιχειρήσεις. Ετσι που να μπορούν να έχουν τον εργάτη-λάστιχο όποτε τον χρειάζονται, αφού θα μετράνε πια το χρόνο εργασίας όχι με βάση τη μέρα και τη βδομάδα, αλλά ως συνολικό ετήσιο χρόνο. Κάθε τέτοια πολιτική δημιουργεί όλο και μεγαλύτερες δυσκολίες στους εργαζόμενους. Το δικαίωμα στη δουλιά έχει από καιρού ποδοπατηθεί. Το ίδιο και ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι εργαζόμενοι με μερική ή προσωρινή απασχόληση αλλά και αυτοί που έχουν μάθει ότι το 40ωρο είναι ένας μύθος, καθώς καλούνται να εκτελέσουν «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία, η οποία υπερβαίνει ακόμα και τις 60 ώρες τη βδομάδα.

Η εξάλειψη αυτών των δικαιωμάτων έχει άμεσες επιπτώσεις στο σύνολο της ζωής της εργατικής και λαϊκής οικογένειας. Μεγαλώνουν τη φτώχεια και την ανέχεια. Συρρικνώνουν τον ελεύθερο χρόνο του εργαζόμενου και τη δυνατότητα συμμετοχής σε κοινωνικές δραστηριότητες, ανάπτυξης πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης, καθώς και ανάπαυσής του. Η κατάσταση αυτή οξύνεται όσο οξύνεται ο ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστών. Μια αναγκαιότητα που υπαγορεύει στον κάθε καπιταλιστή να επιβάλλει όλο και πιο σκληρούς όρους εργασίας προκειμένου να αντέξει στον ανταγωνισμό. Γίνεται ακόμη πιο καθαρό ότι το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του δεν μπορούν να λύσουν τα προβλήματα των εργαζομένων, γιατί είναι αυτές που τα γεννούν και τρέφονται από αυτά.

Μόνη διέξοδος η κατάργηση αυτής της πραγματικότητας. Τα αιτήματα για μόνιμη και σταθερή εργασία, 7ωρο-5ήμερο-35ωρο, για αξιοπρεπή εργασία και ζωή δεν μπορούν να πραγματωθούν μέσα σε τούτο το δύσοσμο σύστημα. Απαιτούν από τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα την οικοδόμηση ενός ισχυρού Μετώπου πάλης. Ενός Μετώπου ικανού να συγκρουστεί με αυτές τις πολιτικές, να τις ανατρέψει για να επιβάλει τις διεκδικήσεις των εργαζομένων. Κάθε ανοχή στην καλπάζουσα βαρβαρότητα που αποδέχονται συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ισοδυναμεί πλέον με συνενοχή.