Υπό διωγμό, και μάλιστα ανελέητο και διαρκείας, βρίσκονται τα δημοκρατικά δικαιώματα και οι λαϊκές ελευθερίες. Συνήγορος αυτής της ανησυχητικής διαπίστωσης, τα κρούσματα αυταρχισμού των τελευταίων ημερών. Στέλεχος του ΠΑΜΕ καλείται σε ανάκριση για την πρωτοβουλία ανάρτησης πανό στην Ακρόπολη, κατά τη διάρκεια των περσινών αντιπολεμικών κινητοποιήσεων. Στην Καβάλα δικάζονται αγωνιστές του φιλειρηνικού κινήματος, επειδή αντιστάθηκαν στην εγκατάσταση ΝΑΤΟικού ραντάρ στο νησί της Θάσου. Θεσσαλός επιχειρηματίας μηνύει τον βουλευτή του ΚΚΕ Τ. Τσιόγκα, γιατί υπερασπίστηκε, ως όφειλε, τα συμφέροντα των εργαζομένων. Δημοσιογράφος μηνύεται από πολιτικό, στον οποίο δεν άρεσαν τα όσα έγραψε. Εργαζόμενοι σύρονται στα δικαστήρια, επειδή διεκδικούν τα αυτονόητα, δουλιά και ψωμί στο τραπέζι και τα δικαστήρια τούς αρνούνται το δικαίωμα του αγώνα, βγάζοντας παράνομες τις κινητοποιήσεις. Κι αλίμονο, δεν είναι τα μόνα.

Ας κοιτάξει γύρω του κάθε ευαίσθητος, προοδευτικός άνθρωπος. Κάμερες παντού. Αερόπλοια να υπερίπτανται και να καταγράφουν κάθε δραστηριότητα, ατομική και συλλογική. Κάθε είδους αστυνομική δύναμη σε πλήρη ετοιμότητα στους δρόμους της Αθήνας κι όχι για να αντιμετωπίσει το κοινό έγκλημα. Η ιστορία παλιά, αφορμή έψαχναν. Και τη βρήκαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο όνομα των οποίων διογκώθηκαν τα μέτρα αυταρχισμού και καταστολής. Αν υπάρχει έστω κι ένας που να πίστεψε στην αναγκαιότητα αυτών των μέτρων χάρη της ασφαλούς τέλεσης των Αγώνων, τώρα πρέπει να σκεφτεί και να δράσει. Τα μέτρα έμειναν, επιβεβαιώνοντας όσους προειδοποιούσαν πως η Ολυμπιάδα ήταν απλά το πρόσχημα.

Κι αν αυτή ήταν η αφορμή, η αιτία, στην οποία οφείλει την ύπαρξή της η πολιτική συστηματικής παραβίασης και περιορισμού στην πράξη συλλογικών και ατομικών δικαιωμάτων, πρέπει να αναζητηθεί βαθύτερα. Αν γυρίσουμε το νόμισμα στην άλλη του πλευρά, θα δούμε το πρόσωπο της πολιτικής, που γεννά για τους πολλούς φτώχεια, ανεργία, ανασφάλεια και για τους λίγους προνόμια και ασύλληπτα κέρδη. Αυτή η πολιτική και το σύστημα που υπηρετεί έχουν ανάγκη θωράκισης απέναντι στο λαό, γιατί γνωρίζουν πως δε θα ανέχεται για πάντα τα πάντα. Γιατί μπορεί ακόμα να μην έχει πειστεί για τη δύναμη που κρύβεται στην ενότητα και στην πάλη του, η άρχουσα τάξη, όμως, και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι τρέμουν ακόμα και στη σκέψη της.

Ηρθε η ώρα, όμως, οι εργαζόμενοι, ο λαός στο σύνολό του να αναλογιστεί την πορεία των πραγμάτων και να την ανακόψει. Ακόμα κι αν δεν αντιμετώπιζε κανένα άλλο πρόβλημα, από μόνη της η επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα αρκεί, για να σημάνει γενικευμένο συναγερμό, αφού πρόκειται για την καρδιά των κεκτημένων του, που εξακολουθεί να χτυπά, γιατί αιμοδοτήθηκε, κυριολεκτικά και μεταφορικά, από το λαϊκό εργατικό κίνημα της χώρας μας. Ο,τι χτίστηκε με αγώνες και αίμα, δε μας επιτρέπεται να παρακολουθούμε απαθείς το γκρέμισμά του. Απεναντίας, έχουμε χρέος και καθήκον ιερό να το υπερασπιστούμε και να το παραδώσουμε καλύτερο στις επόμενες γενιές.