Η νέα έκρηξη των στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων, τον Απρίλη, αντιμετωπίστηκε με ανησυχία από το σύνολο του χτεσινού Τύπου. Ολοι πλέον αναγνωρίζουν ότι η αλματώδης τραπεζική υπερχρέωση των λαϊκών στρωμάτων εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για το μέλλον. Οσο η οικονομία βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης, το πρόβλημα της υπερχρέωσης και του υπερδανεισμού, στον έναν ή στον άλλο βαθμό, μπορεί να συγκαλυφτεί. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση κατά την οποία η οικονομία εισέλθει σε περίοδο κάμψης και ύφεσης, όπου τα πρώτα θύματα είναι οι εργαζόμενοι;

Σε μια τέτοια ζοφερή, αλλά πέρα για πέρα πραγματική κατάσταση, όσοι δεν μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες, θα βρεθούν αντιμέτωποι με πολύ δυσάρεστες καταστάσεις. Δικαστικοί κλητήρες, θυροκόλληση αποφάσεων, πλειστηριασμοί κινητής και ακίνητης περιουσίας, είναι η συνήθης οδός για τους ...μη συνεπείς δανειολήπτες. Τέτοια οδυνηρή εμπειρία υπάρχει τόσο στην Ελλάδα, όπου οι πλειστηριασμοί είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο, όσο και στις χώρες του εξωτερικού. Υπάρχει μάλιστα μια θαυμάσια ταινία, η οποία παρουσιάζει την εξέγερση κατεστραμμένων από την οικονομική κρίση Αμερικανών αγροτών τη δεκαετία του '30, ενάντια στην πολιτική των τραπεζών να τους βγάλουν τα χωράφια τους στο «σφυρί».

Υπάρχει ένα ερώτημα που θα πρέπει να απαντηθεί: Γιατί οι εργαζόμενοι προσφεύγουν με τόση ευκολία, ίσως και με απερισκεψία, στον τραπεζικό δανεισμό; Από την άλλη, γιατί οι τράπεζες συναγωνίζονται ποια θα δώσει τα περισσότερα καταναλωτικά και στεγαστικά δάνεια ενώ γνωρίζουν ότι μια παρατεταμένη οικονομική ύφεση εγκυμονεί κινδύνους - αδυναμία εξυπηρέτησης δανείων - και για το τραπεζικό σύστημα;

Μέσω του τραπεζικού δανεισμού οι καπιταλιστικές οικονομίες επιχειρούν να λύσουν το πρόβλημα της διατήρησης της καταναλωτικής ζήτησης σε υψηλά επίπεδα, προκειμένου να αναπαράγεται το κεφάλαιο. Επιχειρούν να λύσουν κατά βάση την αντίφαση που διαπερνά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, σύμφωνα με την οποία κάθε καπιταλιστής εργοδότης, από τη μια, επιχειρεί να συμπιέσει τους μισθούς προς όφελος των κερδών και, από την άλλη, παραπονείται επειδή τα εμπορεύματα δε βρίσκουν αγοραστές... Ετσι, έκριναν ότι το πρόβλημα των χαμηλών μισθών μπορεί να θεραπευτεί με τον αφειδή τραπεζικό δανεισμό, και μάλιστα με τοκογλυφικά επιτόκια. Σήμερα οι εργαζόμενοι σε όλες τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες είναι κυριολεκτικά χρεωμένοι μέχρι το λαιμό. Στις ΗΠΑ το ιδιωτικό χρέος των νοικοκυριών ανέρχεται στο 100% του ΑΕΠ της αμερικανικής οικονομίας, στην ΕΕ στο 50-55% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ και στην Ελλάδα, η οποία ακολουθεί ασθμαίνουσα τις διεθνείς εξελίξεις, στο 28% του ΑΕΠ. Εχουμε δρόμο ακόμα μπροστά μας για την ...πραγματική σύγκλιση.

Η πολιτική της τραπεζικής υπερχρέωσης οδηγεί κατευθείαν στην κόλαση. Αρκετοί από τους εργαζόμενους - δανειολήπτες οδηγούνται στην οικονομική καταστροφή. Από την άλλη, από ένα σημείο και μετά, ο υπερχρεωμένος δανειολήπτης σταματάει να καταναλώνει και απλώς επιδιώκει να εξυπηρετήσει το βουνό των δανείων που έχει πάρει. Οι ισορροπίες του συστήματος όχι μόνο δεν αποκαθίστανται, αλλά έχουν γίνει περισσότερο εύθραυστες. Τόσο εύθραυστες που αυτή η λαϊκή δανειοληψία και υπερχρέωση και οι αιτίες της συνηγορούν ότι το σύστημα πνέει τα λοίσθια. Το νεκροθάφτη του περιμένει...