Δυο ημέρες πριν τη μεγάλη μέρα της Εργατικής Πρωτομαγιάς, οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, με αποφασιστικότητα και ενθουσιασμό, με πραγματικά «πρωτομαγιάτικο πνεύμα», προετοιμάζονται για τον ταξικό γιορτασμό. Κατεβαίνουν στις απεργιακές συγκεντρώσεις, ξεδιπλώνοντας το σύνολο των εργατικών αιτημάτων, προβάλλουν τις απαιτήσεις και τις ανάγκες της τάξης τους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Πρωτομαγιά του 2004 σημαδεύεται από την όξυνση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Ολόκληροι λαοί και ήπειροι μπαίνουν στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Ο λαός του Ιράκ αιμορραγεί κάτω από την μπότα του κατοχικού στρατού, μα αντιστέκεται στους κατοχικούς ιμπεριαλιστές. Οι Παλαιστίνιοι πληρώνουν ακριβά το τίμημα του αγώνα τους, για μια δική τους ελεύθερη πατρίδα. Τα Βαλκάνια και το Αφγανιστάν, βομβαρδισμένα και ματωμένα, γλείφουν τις πληγές που άνοιξε το εκπολιτιστικό έργο της «Δύσης». Η Κύπρος αντιστέκεται στο διχοτομικό «σχέδιο Ανάν». Αρνείται να αλυσοδεθεί στο ιμπεριαλιστικό άρμα. Να μετατραπεί σε «πεδίο βολής» των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων.

Σε αυτούς τους λαούς, στους λαούς που αντιστέκονται με κάθε τίμημα, η εργατική τάξη της χώρας μας υψώνει φωνή αλληλεγγύης. Στέκεται δίπλα στα ταξικά της αδέλφια. Δυναμώνει την πάλη της ενάντια στη «Νέα Τάξη». Αντιπαλεύει το «Ράιχ» του 21ου αιώνα, το ρατσισμό και την εκμετάλλευση.

Και μπροστά σε όλα αυτά, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, αντάμα με τα «αριστερά του» άλλοθι, διαδηλώνουν για τη «Νέα Ευρώπη των "25"». Διαφημίζουν τη διεύρυνση της πιο σκληρής εκμετάλλευσης στην Ανατολική Ευρώπη. Πανηγυρίζουν, γιατί Μπλερ, Σρέντερ, Μπερλουσκόνι, Πρόντι και λοιποί έβαλαν στη στρούγκα μερικές δεκάδες εκατομμύρια ακόμα εργαζόμενους. Χαίρονται, γιατί τα ευρωπαϊκά μονοπώλια εξασφάλισαν και νέες φτηνές αγορές, για να ληστεύουν πιο εύκολα πρώτες ύλες και εργατικά χέρια.

Η εργατική τάξη της χώρας μας δε θα τους ακολουθήσει σε αυτό το βούρκο. Οι ταξικές δυνάμεις δε θα υποκύψουν στο απατηλό και δηλητηριώδες «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Θα συνεχίσουν να υπερασπίζονται τα κεκτημένα της εργατικής τάξης και να παλεύουν για τη διεύρυνσή τους. Τα κεκτημένα, με αίμα, θυσίες και αγώνες χιλιάδων και χιλιάδων νεκρών και ζωντανών. Και χωρίς να ξεχνούν ούτε στιγμή ότι αδιαπραγμάτευτος στόχος του εργατικού κινήματος παραμένει η κατάργηση της μισθωτής δουλείας και της εκμετάλλευσης. Χωρίς να υποστέλλουν ούτε λεπτό τη σημαία μιας άλλης δίκαιης κοινωνίας, χωρίς αφέντες και δούλους. Θα προβάλουν και αυτή την Πρωτομαγιά τις διεκδικήσεις τους. Διεκδικήσεις άμεσες, που δεν παίρνουν καμιά αναβολή, γιατί και οι ανάγκες της εργατικής οικογένειας δε σηκώνουν αναβολή. Δεν μπορούν να περιμένουν καμιά «σύγκλιση»...

Γι' αυτό θα γράψουν στα πανό τους την απαίτηση το κατώτερο μεροκάματο να είναι στα 44 ευρώ, ο κατώτερος μισθός στα 1.100 ευρώ και η κατώτερη σύνταξη 880 ευρώ. Θα βροντοφωνάξουν στους δρόμους και στις πλατείες για το γνήσιο 7ωρο, 5ήμερο, 35ωρο. Κρατώντας γερά το νήμα που ενώνει αυτό το αίτημα με τον ματωμένο αγώνα των εργατών του Σικάγου. Κρατώντας άσβεστη τη μνήμη, την ιστορία. Κρατώντας στα χέρια τους το δικό τους μέλλον.