Σήμερα σταματάνε τα πάντα. Η εργατική τάξη της χώρας μας απεργεί. Σήμερα οι εργάτες και οι εργάτριες παλεύουν και διεκδικούν τα αυτονόητα: Το μεροκάματο, τη σύνταξη, τη μείωση του χρόνου εργασίας, ανθρώπινες και ασφαλείς συνθήκες δουλιάς, μέτρα για τους ανέργους, πλήρη και σταθερή εργασία για όλους. Με το ύστατο - για τη συνδικαλιστική δράση - όπλο που διαθέτουν, το όπλο της απεργίας, αντιστέκονται, διεκδικούν, σπρώχνουν τον τροχό της ιστορίας. Απέναντί τους ο αντίπαλος στέκει ισχυρός και πάνοπλος. Ο ΣΕΒ, το μεγάλο κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, αλαζονικό και προκλητικό, τίποτα δε χαρίζει, τίποτα δεν απεμπολεί. Τα θέλει όλα δικά του. Με τα κόμματά του, την προπαγάνδα του, με το κνούτο και το «καρότο» επιζητά πρόσθετα κέρδη.

Σε αυτόν τον άνισο αγώνα, τίποτα δεν είναι εύκολο. Το παραμικρό βήμα μπροστά - η ιστορία αδιάψευστος μάρτυρας - η εργατική τάξη το έχει κατακτήσει με αίμα και ιδρώτα. Ο,τι κέρδισε, το κέρδισε με το σπαθί της. Ποτέ και τίποτα δεν της χαρίστηκε. Ο δρόμος του αγώνα ήταν γι' αυτή μονόδρομος. Αλλά μόνο αυτός, έστω και με μικρά βήματα, την οδηγούσε μπροστά.

Με αυτά στο κεφάλι, οι εργαζόμενοι πρέπει να πορευτούν σήμερα στην απεργία και αύριο μέσα στο εργοστάσιο. Πρέπει να γίνει καθαρό ότι αυτό το βάρβαρο δέντρο της εκμετάλλευσης, που πικροί καρποί του είναι το λειψό μεροκάματο, οι συντάξεις πείνας, οι νεκροί εργάτες στα γκέτο, η ανεργία και η φτώχεια, δεν πέφτει με ένα χτύπημα. Γι' αυτό από αύριο χρειάζεται συνέχεια. Απαιτείται κλιμάκωση της πάλης και με όλες τις μορφές.

Ενας τέτοιος δύσκολος, σκληρός και μακρόχρονος αγώνας απαιτεί και ένα άλλο επίπεδο οργάνωσης. Οργάνωση στους τόπους δουλιάς. Κουβέντα μέσα στις φάμπρικες, για τις ανάγκες των εργαζομένων, για την ανάγκη της συμμετοχής και της κοινής δράσης. Χρειάζεται πιο ζωντανή και δημιουργική λειτουργία των πρωτοβάθμιων σωματείων. Πρέπει ο κάθε εργάτης να δώσει τη μάχη, ώστε τα συνδικάτα να γίνουν κύτταρα συσπείρωσης. Να γίνουν, αυτό που πρέπει να είναι. Αποκούμπι και μετερίζι αγώνα για τις πλατιές μάζες των εργαζομένων. Αταλάντευτοι υπερασπιστές των δικών τους συμφερόντων.

Οι θέσεις του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, η Εκθεση του ΟΟΣΑ για την ελληνική οικονομία, οι αποφάσεις του Συμβουλίου Κορυφής στις Βρυξέλλες που προσυπέγραψε και η νέα κυβέρνηση, όλα αυτά μαρτυρούν ότι η επίθεση του κεφαλαίου θα ενταθεί. Τα προβλήματα μεγάλων λαϊκών στρωμάτων θα οξύνονται. Η κατάσταση των εργαζομένων θα χειροτερεύει. Η βαρβαρότητα και εδώ και στην Ευρώπη, αλλά και παγκόσμια, θα βαθαίνει.

Ο μόνος που μπορεί να ανακόψει αυτήν την επιταχυνόμενη κάθοδο στη βαρβαρότητα, είναι η εργατική τάξη, οι αγώνες της μαζί με τους φυσικούς της συμμάχους. Αγώνες που θα σπάνε τα δεσμά τις εκμετάλλευσης και με θάρρος θ' ανοίγουν το δρόμο προς το αύριο. Αγώνες που θα διακηρύσσουν και θα διεκδικούν έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση.