«

Τα τελευταία δέκα χρόνια πετύχαμε πολλά». Αυτή είναι η εκτίμηση της κυβέρνησης για την πολιτική της στην Παιδεία, όπως με... περηφάνια τη διατύπωσε ο πρωθυπουργός στην προχτεσινή ομιλία του κατά τη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας. Και δε χωρά αμφισβήτηση. Η πρωτοφανής επίθεση στο δικαίωμα στη μόρφωση, η όξυνση των ταξικών φραγμών, η υποβάθμιση του μορφωτικού ρόλου του σχολείου, η στροφή στην κατάρτιση είναι σημαντικές «επιτυχίες» της κυβέρνησης, που με μεγάλο ζήλο έσπευσε να εφαρμόσει τις κατευθύνσεις του μεγάλου κεφαλαίου. Για να προσαρμοστεί η εκπαίδευση στις «ανάγκες της αγοράς», που θα βρίσκεται σε αντιστοιχία με τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στην κοινωνία και στην εργασία, που θα παράγει τους αυριανούς «απασχολήσιμους».

Στην ίδια ομιλία, ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε πώς πρέπει να χαράσσεται η εκπαιδευτική πολιτική. Και δεν έκρυψε λόγια. Είπε χαρακτηριστικά: «Η σύγχρονη πολιτική Παιδείας, για να είναι επιτυχημένη, πρέπει να στηρίζεται στις απόψεις όλων όσων συμμετέχουν στην Εκπαίδευση. Οχι μόνο στους εκπαιδευτικούς φορείς αλλά και στους κοινωνικούς εταίρους οι οποίοι δεν είναι μόνο αποδέκτες των καρπών της Παιδείας, αλλά θα πρέπει να συμβάλλουν στη διαμόρφωσή της με τις προτάσεις τους, σύμφωνα με τις ανάγκες τους». Είναι σαφές ότι ο πρωθυπουργός προβάλλει το ζήτημα της εξυπηρέτησης μέσω της εκπαίδευσης των αναγκών του κεφαλαίου και των επιχειρήσεων. Οι οποίες, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους ζητούν περισσότερα και σκληρότερα μέτρα προσαρμογής της Παιδείας στις απαιτήσεις τους, χωρίς να υπολογίζουν κόστος. Πρόσφατο εξάλλου παράδειγμα παραπέρα ιδιωτικοποίησης της Παιδείας είναι αυτό της κυβέρνησης Μπλερ, που παρά τις αντιδράσεις έσπευσε να προωθήσει την αύξηση των διδάκτρων στα βρετανικά πανεπιστήμια.

Σήμερα, ο βασικός σκοπός της εκπαίδευσης, να νομιμοποιεί ιδεολογικά και να αναπαράγει την κοινωνική ανισότητα και την ταξική διαίρεση της κοινωνίας, υλοποιείται με χειρότερους όρους. Ολοένα και περισσότεροι απόφοιτοι και των τριών βαθμίδων εντάσσονται στην εργατική τάξη, και, μετά από μια φτωχή σε περιεχόμενο εκπαίδευση. Προορισμένοι για ένα μέλλον ανεργίας και μισο-απασχόλησης. Και έχει αποφασιστεί γι' αυτούς ότι θα ήταν «αντιπαραγωγική» μια εκπαίδευση που θα τους μάθει να σκέφτονται, να αμφισβητούν αυτή την περιπλάνηση στην αμάθεια, η οποία αποκαλείται κατάρτιση και στην ανεργία που αποκαλείται απασχολησιμότητα.

Πίσω από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις για προσαρμογή της εκπαίδευσης στην «οικονομία της γνώσης» βρίσκεται η ομολογία των προθέσεων για ακόμα μεγαλύτερη επίθεση με μέτρα που προωθούν τη μετάλλαξη του αγαθού της γνώσης σε «προϊόν» μιας εκπαίδευσης υποταγμένης στις απαιτήσεις της αγοράς. Ο λαός δεν μπορεί να περιμένει κάτι διαφορετικό από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Δίνουν καθημερινά εξετάσεις στο μεγάλο κεφάλαιο και στην προεκλογική αυτή περίοδο επιχειρούν να ντύσουν την αντιλαϊκή πολιτική τους με «παροχές» και «μεταλλάξεις». Γι' αυτό η «κόκκινη ψήφος» στις προσεχείς εκλογές θα σημάνει το δυνάμωμα της αντίστασης του λαού στο μαύρο μέλλον που του ετοιμάζουν, θα δημιουργήσει καλύτερες προϋποθέσεις και για τη διεκδίκηση Παιδείας που θα εξυπηρετεί πραγματικά τις λαϊκές ανάγκες.