Το κόλπο που χρησιμοποιούν όσοι προσπαθούν να βάλουν τρικλοποδιές στους εργαζόμενους είναι γνωστό. Ποντάρουν στις συνέπειες που προκαλούν οι δικές τους επιλογές και ζητούν τη στήριξη του κόσμου, διαφημίζοντας πως έχουν λύσεις. Το ίδιο έκανε προχτές και ο Γ. Παπανδρέου. Ανέμισε τη σημαία της ανεργίας που ροκανίζει τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων οικογενειών, είπε πως πονάει μαζί με τους νέους που ξεροσταλιάζουν για ένα μεροκάματο και έβγαλε από το μανίκι τον άσο: Πρότεινε προγράμματα τετραετούς απασχόλησης με πλήρεις αποδοχές και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στη δούλεψη εργοδοτών που θα απαλλάσσονται εντελώς από τις ασφαλιστικές εισφορές. Στο όνομα δηλαδή της - έστω πρόσκαιρης - εξεύρεσης εργασίας, πρότεινε την τετραετή κατάργηση των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων των νέων εργαζομένων.

Ο δόλος είναι σαφέστατος και η παγίδα ολοφάνερη. Ο αυριανός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να βάλει μπουρλότο στην έννοια της ίδιας της σύνταξης, όπως τη γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Κι όχι μόνο αυτό. Πλειοδοτώντας στο πάγιο αίτημα της εργοδοσίας, για μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, εισάγει την κατάργηση της υποχρεωτικότητας της ασφάλισης των εργαζομένων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται όχι μόνο για τους νέους, αλλά για όλους τους εργαζόμενους. Ο εφιάλτης που προτείνει ο Γ. Παπανδρέου οδηγεί αυτόματα: Στην ντε φάκτο επιμήκυνση του εργάσιμου βίου και πέρα από τα 65 χρόνια. Σε μαζικές απολύσεις «γερόντων» εργαζομένων άνω των 30 χρόνων, προκειμένου να προσληφθούν φτηνότεροι. Στη γενίκευση της ανασφάλιστης εργασίας και για εργαζόμενους άλλων ηλικιακών ομάδων. Στην τεράστια υπονόμευση των ασφαλιστικών ταμείων που θα βρεθούν σε θέση οικονομικής ασφυξίας. Στην εισβολή των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών στη ζωή μας, που ήδη «παίζουν» με τις ελλείψεις της κοινωνικής ασφάλισης για να θησαυρίζουν σε βάρος των εργαζομένων.

Οι στοχεύσεις της πολιτικής των κυβερνώντων, είτε αυτών που βρέθηκαν στην κυβέρνηση μέχρι σήμερα, είτε των σημερινών εκπροσώπων του δικομματισμού, στα πλαίσια των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων είναι δεδομένες. Να εξασφαλιστεί η συνεχής και απρόσκοπτη αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, μέσα από την κλιμακούμενη ποικιλόμορφη λεηλασία των εργαζομένων. Αλλωστε, και καλό είναι να το έχουμε υπόψη μας, τα όσα «προτείνει» ο Γ. Παπανδρέου, ούτε καινούρια είναι, ούτε τα σκέφτηκε μόνος του. Περιέχονται με κάθε σχεδόν λεπτομέρεια στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και στο στόχο για «μείωση του μη μισθολογικού εργατικού κόστους».

Κάποιοι άρχισαν να ρωτούν, αν και πότε θα τεθούν σε εφαρμογή αυτά τα μέτρα. Το θέμα όμως δε βρίσκεται εκεί. Το ζήτημα είναι ότι το νέο «πουλέν» της ολιγαρχίας έσπειρε το σπόρο. Σημασία έχει ότι από τη στιγμή που η πρόταση - εφιάλτης μπήκε στον κατάλογο των θεμάτων που είναι δυνατόν να συζητηθούν, κάποια στιγμή η κυβέρνηση - είτε το ΠΑΟΚ, είτε η ΝΔ - θα την ανασύρει για τα περαιτέρω. Αρα οι εργαζόμενοι, που είναι και πάλι ο στόχος των νέων αντιλαϊκών σχεδίων, οφείλουν να σηκώσουν αμέσως το γάντι. Και να δώσουν τη δική τους απάντηση στις κάλπες. Να μαυρίσουν όσο γίνεται πιο δυνατά τα κόμματα του δικομματισμού και να ενισχύσουν όσο γίνεται πιο αποφασιστικά το ΚΚΕ. Γιατί υπάρχει και η επόμενη μέρα...