Οι πανηγυρισμοί με τους οποίους υποδέχτηκε χτες το σύνολο του αστικού Τύπου την ανακοίνωση για τους 9.000 ανέργους, οι οποίοι θα προσληφθούν με καθεστώς μερικής απασχόλησης, αντανακλούν την ικανοποίηση των δυνάμεων του κεφαλαίου για ένα τεραστίων διαστάσεων αντιδραστικό άλμα που γίνεται στον τομέα των εργασιακών σχέσεων. Η μερική απασχόληση, από εκεί που μέχρι τώρα ήταν το έκτακτο, επιχειρείται να περάσει στη συλλογική συνείδηση ως κύρια μορφή απασχόλησης κι ας αφορά σ' αυτή τη φάση σε ορισμένες μόνον υπηρεσίες. Το γεγονός ότι αφεντικό θα είναι το ίδιο το δημόσιο όχι μόνο δεν απαλύνει την αντιδραστικότητα του μέτρου, αντίθετα το κάνει πιο βαρύ. Γιατί λειτουργεί ως νομιμοποίηση του αντεργατικού μέτρου. Οταν και σ' αυτόν ακόμα το χώρο του δημοσίου δε θα υπάρχουν μόνιμες και σταθερές σχέσεις εργασίας, τι μπορεί να μείνει όρθιο στον ιδιωτικό τομέα;

Το θέμα δεν αφορά καθόλου, ή έστω κυρίως στην περίφημη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Αφορά στο σύνολο της εργατικής τάξης. Εχει άμεση σχέση με τον πυρήνα της σχέσης κεφαλαίου - εργασίας. Το κεφάλαιο θα ήθελε να εκμεταλλεύεται την εργατική δύναμη όλο το 24ωρο. Η καθιέρωση του 8ωρου ήταν ένα άλμα μπροστά για την εργατική τάξη. Το ίδιο και η συλλογική σύμβαση που καθορίζει τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης. Το οχτάωρο, ως ρύθμιση του σταθερού χρόνου εργασίας, και η σύμβαση, ως ρύθμιση του ύψους του μεροκάματου, αφορούν σε βασικούς όρους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Επισήμως έχει διαπιστωθεί ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ασφαλισμένων στο ΙΚΑ ήδη πληρώνονται στα όρια του κατώτερου μεροκάματου. Επισήμως επίσης είναι αναγνωρισμένο ότι το κατώτερο μεροκάματο αντιστοιχεί στο επίσημο όριο φτώχειας. Δηλαδή, μ' αυτό το μεροκάματο που πληρώνεται για 8 ώρες δουλιά ο εργάτης ίσα που αναπαράγει τη δύναμη για να ξαναπιάσει την άλλη μέρα δουλιά. Και τώρα του λένε ότι πρέπει να ζήσει με το μισό μεροκάματο. Πρόσχημα το μισό ωράριο. Μα δεν του λένε πως σ' αυτό το μισό ωράριο θα παράγει περισσότερα απ' όσα χτες σ' ένα 8ωρο.

Η μερική απασχόληση είναι μέτρο για την ένταση της εκμετάλλευσης, ειδικά της γυναίκας. Που από τη μια την ανεβάζουν στα ύψη διακηρύσσοντας την ισοτιμία της κι από την άλλη τη χώνουν ακόμα πιο βαθιά στην υπερεκμετάλλευση. Τώρα και νόμιμα με τη μερική απασχόληση θα πληρώνεται λιγότερα. Στην προκλητική ερώτηση, είναι καλύτερα να μη δουλεύει κάποιος από το να δουλεύει έστω και μια ώρα; οφείλουμε μια καθαρή απάντηση: Η εργασία είναι πλήρες δικαίωμα. Κάθε έκπτωση σ' αυτό βαθαίνει το καθεστώς της βαρβαρότητας.

Κι από αυτήν την άποψη το εργατικό κίνημα ήδη πρέπει να κινείται στην κατεύθυνση οργάνωσης αυτών των εργαζομένων με κεντρικό αίτημα πλήρη εργασία με πλήρη δικαιώματα. Δεν είναι μαξιμαλισμός. Είναι ανάγκη ζωής. Το κεφάλαιο θα πάψει να υπάρχει. Το θέμα είναι πόσους πιο λίγους θα συμπαρασύρει στην πτώση του.