Την προηγούμενη δεκαετία οι εργαζόμενοι της χώρας μας στέναξαν, προκειμένου να υλοποιηθεί ο στόχος - σύνθημα της «οικονομικής σύγκλισης» της Ελλάδας με το μέσο επίπεδο της ΕΕ, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ένταξη στην ΟΝΕ. Ηταν ένας στόχος ζωής για την άρχουσα τάξη, στα πλαίσια των γενικότερων ανακατατάξεων στο σύστημα του παγκόσμιου καπιταλισμού και της «νέας τάξης πραγμάτων», που διαμορφωνόταν μετά την ανατροπή στις χώρες της σοσιαλιστικής κοινότητας. Η εκτίμηση που υπάρχει είναι ότι το προπαγανδιστικό μέρος εκείνης της πορείας ήταν, για το κυβερνών κόμμα, αρκούντως αποτελεσματικό. Μόνο που αμέσως μετά, κόμματα που βρέθηκαν στο πλευρό της προσπάθειας των «εκσυγχρονιστών», άρχισαν να ρίχνουν αντιπολιτευτικές κορόνες. Κόμματα, όπως η ΝΔ και ο ΣΥΝ, χωρίς να προβάλλουν οποιαδήποτε ένσταση για την ουσία και την κατεύθυνση της εφαρμοζόμενης πολιτικής, διατυπώνουν την άποψη ότι αυτό που έγινε τα προηγούμενα χρόνια ήταν μια «σύγκλιση δεικτών» ή «ονομαστική σύγκλιση» κ.ο.κ.

Το επιτελείο Σημίτη που από καιρό αναζητούσε το νέο... όραμα, από το οποίο θα έπρεπε να γαντζωθούν οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του κυβερνώντος κόμματος, προσπάθησε να ανατρέψει την κατάσταση αυτή και υιοθέτησε, ως σύνθημα - στόχο, αρχικά την «πραγματική σύγκλιση» και τώρα τελευταία την «κοινωνική σύγκλιση». Ολα αυτά μάλιστα, αποτελούν κομμάτια της διαβόητης «χάρτας κοινωνικής σύγκλισης», το περιεχόμενο της οποίας μαγειρεύεται αυτό το διάστημα από τον πρωθυπουργό και τους ανθρώπους του.

Η ιστορία της «σύγκλισης» και η συνθηματολογία γύρω από αυτή το επόμενο διάστημα θα ενταθεί ακόμα περισσότερο. Καλό είναι, όμως, να έχουμε από τώρα υπόψη μας ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για μια αισχρή και επικίνδυνη προπαγάνδα που στόχο έχει όχι μόνο να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους, αλλά να διαμορφώσει στην κοινή γνώμη μια καινούρια ιδεολογία - εντύπωση αφ' ενός για τη δυνατότητα άμβλυνσης των σημαντικών διαφορών που υπάρχουν ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις και ομάδες, αφ' ετέρου την αίσθηση ότι οι εργαζόμενοι σε άλλες χώρες της ΕΕ περνούν καλύτερα και πρέπει να βάζουμε στόχους να τους φτάσουμε...

Ο ανταγωνιστικός τρόπος εξέλιξης των ταξικών κοινωνιών διέπεται από χαρακτηριστικά και νόμους. Και μαζί από αρκετές νομοτέλειες, δεδομένα και σχέσεις, δηλαδή, που στην ουσία και το περιεχόμενό τους παραμένουν ακλόνητα, ανεξάρτητα από το βαθμό επίδρασης που μπορεί να δέχονται κατά καιρούς από συγκυριακές καταστάσεις. Ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης ανάμεσα στις διάφορες χώρες είναι νομοτέλεια. Οι πλούσιες εξελίσσονται πάντα σε σχετικά πλουσιότερες και πάντα απομυζούν πόρους από τις σχετικά φτωχότερες. Οπως ακριβώς γίνεται και ανάμεσα στις διάφορες - μεγάλες και μικρές- επιχειρήσεις. Οπως, σε μικρογραφία παρατηρούμε την πορεία των φτωχών περιοχών της Ελλάδας (π.χ. Ηπειρος κλπ.) όπου το μόνο που άλλαξε με την πάροδο των δεκαετιών είναι ότι τώρα είναι και οι φτωχότερες περιοχές της ΕΕ. Και για να το έχουμε υπόψη μας, αυτό ακριβώς συμβαίνει όλη την 23ετία που είμαστε στην ΕΟΚ και την ΕΕ. Αντί για οποιαδήποτε σύγκλιση οι διαφορές, όπως δείχνουν και οι στατιστικές, παραμένουν και οξύνονται περισσότερο...