Με δύο χτεσινές ανακοινώσεις η κυβέρνηση θέλει να πείσει ότι «καθαρίζει» με την ανεργία που παράγει το ίδιο το σύστημα και που παρά τα δεκάδες κατά καιρούς γιατροσόφια όχι μόνο δεν υποχωρεί, αλλά μετά από κάθε πρόσκαιρη «μείωση» ανακάμπτει με πιο θηριώδη τρόπο. Στη Βουλή ο υπουργός Εσωτερικών διακήρυξε ότι με την εφαρμογή της μερικής απασχόλησης γίνεται μια μεγάλη μεταρρύθμιση που αντιμετωπίζει αποφασιστικά την ανεργία. Την ίδια ώρα η Στατιστική Υπηρεσία ανακοίνωνε ότι «συνεχίζεται και το 2003 η σημαντική μείωση της ανεργίας».

Οι καπιταλιστές γνωρίζουν πως όχι μόνο δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η ανεργία στο υπάρχουν σύστημα, αλλά αντίθετα είναι αναγκαία για τη μακροβιότητά τους η ύπαρξη του εφεδρικού στρατού των ανέργων. Στις ΗΠΑ ένα εκτεταμένο πρόγραμμα μερικής απασχόλησης έφερε - κοντά στη ραγδαία μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, που ήταν ο κύριος στόχος - για μια πενταετία και μειωμένα ποσοστά ανεργίας. Σήμερα το θηρίο ξαναεμφανίζεται, χωρίς όμως περιθώρια να αντιμετωπιστεί από ανάλογο πρόγραμμα. Στην Ευρωπαϊκή Ενωση το 1994 υπόσχονταν 15 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας με την εφαρμογή της «Λευκής Βίβλου» και σήμερα καταγράφουν κοντά στα 30 εκατομμύρια ανέργους, με κυρίαρχο το στοιχείο της μακροχρόνιας ανεργίας.

Τότε γιατί τολμούν οι πολιτικοί υπάλληλοι των καπιταλιστών και ξεστομίζουν τέτοια ψέματα περί αντιμετώπισης της ανεργίας; Γιατί αυτή ακριβώς είναι η δουλιά τους. Ενα από τα σταθερά κριτήρια για την ταξινόμηση των πολιτικών κομμάτων είναι και οι θέσεις που διατυπώνουν για την αντιμετώπιση της ανεργίας. Από τη σκοπιά των αναγκών του εργάτη ένα ήταν, είναι και θα παραμένει το αίτημα: Μόνιμη και σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα. Ο,τι λιγότερο, υπακούει στις ανάγκες του καπιταλιστή. Οποια πολιτική δεν υποστηρίζει αποκλειστικά και μόνο το αίτημα για μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, είναι μια καραμπινάτη δεξιά πολιτική, που μόνο στόχο έχει να υπηρετήσει τον καπιταλισμό στο ξεπέρασμα διαφόρων προβλημάτων του. Απ' αυτή τη σκοπιά ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ που προωθεί και νομοθετικά τη μερική απασχόληση, τη ΝΔ που ασκεί κριτική μόνο γιατί αυτό γίνεται προεκλογικά, και το ΣΥΝ που βλέπει σαν πρόβλημα όχι τη μερική απασχόληση, αλλά ότι αυτή δεν προωθείται με όρους Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή ενταγμένη στην περίφημη «κοινωνική οικονομία», δεν υπάρχει καμία διαφορά. Και οι τρεις παίζουν ταμπούρλο στην πλάτη των θυμάτων ενός συστήματος που υπερασπίζουν με μοιρασμένους ρόλους.

Οι άνεργοι, οι μερικώς απασχολούμενοι, οι υπό απόλυση, αλλά και αυτοί που τυχαίνει να έχουν σήμερα δουλιά, δε δικαιούνται να επιτρέπουν στον εαυτό τους άλλες αυταπάτες. Κάθε εργατική οικογένεια γνωρίζει τι είναι αυτό που γεμίζει το τσουκάλι καθημερινά. Με το ρουσφέτι και την αυταπάτη για ένα διάλειμμα στη μιζέρια δεν υπάρχει προκοπή. Οι κομμουνιστές καλούν ευθέως και καθαρά στη συγκρότηση ενός μετώπου που θα ανοίγει άλλο δρόμο. Αυτόν που πράγματι ταιριάζει σ' αυτούς που παράγουν τα πάντα.