H Σύνοδος Κορυφής στη Χαλκιδική ολοκληρώθηκε. Οι αποφάσεις που πάρθηκαν εκεί κινούνται αποκλειστικά σε αντιδραστική, αντιλαϊκή κατεύθυνση. Αυτό αφορά όχι μόνον τα λεγόμενα «μεγάλα» θέματα, αλλά και την αποκαλούμενη καθημερινότητα των εργαζομένων.

Οι «ηγέτες» της ΕΕ ενέκριναν το σχέδιο του λεγόμενου ευρω-Συντάγματος. Το χαρακτήρισαν ως «καλή βάση δουλιάς», προκειμένου να καταληχτεί στους επόμενους δέκα μήνες. Τι ισχύει στην πραγματικότητα; Οι «μεγάλες» χώρες συγκεντρώνουν τις εξουσίες, ενισχύονται με τη στάθμιση των ψήφων βάσει του πληθυσμιακού μεγέθους, ενώ το βέτο καταργείται για τα περισσότερα θέματα. Γίνεται, έτσι, πιο ευέλικτο το ευρωπαϊκό κεφάλαιο να περνά τα αυταρχικά και αντιδραστικά μέτρα του κατά των λαών. Οι «μικροί» δε θα μπορούν να αποτρέψουν αποφάσεις αρνητικές για τα κυριαρχικά τους δικαιώματα. Οι αποφάσεις θα παίρνονται από όργανα, ελεγχόμενα εξ ολοκλήρου από τις 5 - 6 κυρίαρχες «ισχυρές» ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με βάση τις συμμαχίες που τις εξυπηρετούν.

Αλλά και στα «μικρά»: Ενισχύεται το Διευθυντήριο των Βρυξελλών, όργανο - από τη φύση του και τη λογική της σύστασής του - αντιδραστικό. Και αν κάποιες εθνικές κυβερνήσεις κάτω από τη λαϊκή πίεση και θετικούς συσχετισμούς δυνάμεων, αντιδράσουν σε αντιλαϊκές αποφάσεις, το Διευθυντήριο θα συνεχίζει με τη θεσμοθετημένη του άνεση (βλ. ευρω-Σύνταγμα) να ανταποδίδει στο μεγάλο κεφάλαιο τις πλάτες που του προσφέρει. Αλλωστε, η επαναβεβαίωση από τους «25» της προσήλωσής τους στις αποφάσεις της Λισαβόνας προϊδεάζει για τη νέα επίθεση στα τελευταία ξέφτια Κοινωνικής Ασφάλισης, δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, δημοκρατικών ελευθεριών, δημόσιας Υγείας κ.ά.

Η δε υιοθέτηση από τη Σύνοδο του κειμένου Σολάνα για τη «Στρατηγική Ασφάλειας» της ΕΕ - του πλέον αντιδραστικού κειμένου που είδε το φως της δημοσιότητας σ' αυτήν τη Σύνοδο - συνεπάγεται τη στρατιωτικοποίησή της στα πρότυπα των ΗΠΑ. Προωθεί τη λήψη «προληπτικής», «αντιτρομοκρατικής» στρατιωτικής δράσης. Μανάδες θα «παράγουν» φαντάρους για το μέτωπο του Κονγκό, προκειμένου οι Μπλερ - Σρέντερ - Σιράκ - Σημίτης να επαναχαράζουν σύνορα, να διορίζουν «χρηστές» κυβερνήσεις και να επικυρώνουν λεόντειες επιχειρηματικές συμφωνίες, βάσει των οποίων μεγάλες εταιρίες ενέργειας και εξόρυξης θα νέμονται κοιτάσματα πετρελαίου και πολύτιμους λίθους.

Πριν τα παραπάνω γίνουν πραγματικότητα, υπάρχει χρόνος. Χρόνος για ενωμένο και οργανωμένο αγώνα, ώστε να ανατραπούν τα σχέδια της ολιγαρχίας. Χρειάζεται, βέβαια, τα λαϊκά στρώματα, φεύγοντας από τη μοιρολατρική θέση του «δε γίνεται αλλιώς», να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Σε ταξική και αγωνιστική κατεύθυνση να παλέψουν, διεκδικώντας όσα τους ανήκουν και όχι συμβιβαζόμενοι με τα ψίχουλα που οι άρχοντες κρίνουν πως τους αναλογούν. Ασυμβίβαστα και χωρίς αυταπάτες για άλλους κόσμους εφικτούς με καλούς καπιταλιστές και ...φιλολαϊκά κέρδη.