Οποιος ισχυριστεί πως έπεσε από τα σύννεφα με τις δηλώσεις του υπουργού Αμυνας των ΗΠΑ δεν είναι μόνον ψεύτης, είναι και συνένοχος στη δημιουργία της αυταπάτης. Ο Ντ. Ράμσφελντ σε προχτεσινές του δηλώσεις είπε πως ενδεχομένως δε θα βρουν ποτέ τα χημικά ή πυρηνικά όπλα, που υποτίθεται πως είχε το Ιράκ, γιατί τα είχαν καταστρέψει οι Ιρακινοί πριν γίνει η αμερικανοβρετανική στρατιωτική επέμβαση...

Μόνον υποκριτής θα ρωτούσε: «Τότε γιατί έγινε; Τότε γιατί σκοτώθηκαν ή κομματιάστηκαν τόσοι αθώοι και μικρά παιδιά; Γιατί τώρα είναι υποχρεωμένος ο ιρακινός λαός να ζει κάτω από την πιο σκληρή στρατιωτική κατοχή;». Ολοι ήξεραν από την πρώτη στιγμή πως ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είχε βάλει στο μάτι τον υλικό πλούτο της χώρας και τη γεωστρατηγική της θέση. Ολοι ήξεραν πως οι περίφημοι φάκελοι του Κ. Πάουελ με τα υποτιθέμενα πλήρη στοιχεία, που παρουσίασε στον ΟΗΕ (κασέτες, βίντεο, φωτογραφίες, χάρτες, κλπ.), είχαν κατασκευαστεί, και μάλιστα τόσο πρόχειρα, που ούτε τις αρχικές εντυπώσεις δεν μπορούσαν να κερδίσουν.

Αθώοι από την όλη κατάληξη δεν μπορούν να είναι ούτε οι άλλοι ιμπεριαλιστές της ΕΕ. Και αυτοί, όπου στέκονταν και όπου βρίσκονταν, μιλούσαν για «την ανάγκη αφοπλισμού του Ιράκ...». Από κοντά και η ελληνική κυβέρνηση, που έτυχε να ασκεί και την Προεδρία. Δεν είπαν ποτέ πως δεν υπάρχει τίποτα να αφοπλίσουν, παρά μόνον κοίταγαν πώς θα μπουν μέσα στην ανεξάρτητη χώρα, να στήσουν κατοχή, χωρίς να έχουν το κόστος της άμεσης στρατιωτικής επέμβασης. Αυτό ήταν το νόημα των γαλλογερμανικών ιδιαίτερα προτάσεων «για μόνιμο στρατό του ΟΗΕ με στόχο ...τον αφοπλισμό». Και να σκεφτεί κανείς πως σύσσωμες οι πολιτικές δυνάμεις στη χώρα, εκτός από το ΚΚΕ, όλο αυτό τον καιρό σερβίρουν σαν ελπίδα των λαών τη δημιουργία του «αντίπαλου δέους» με αυτές τις ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις!

Αγνωστο γιατί οι ΗΠΑ διά στόματος Ντ. Ράμσφελντ αποφάσισαν τώρα να ανοίξουν τα χαρτιά τους. Ισως εκτίμησαν πως τώρα που και τυπικά πήραν το συγχωροχάρτι από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για το έγκλημά τους είναι ο κατάλληλος χρόνος να ξεμπερδεύουν και με την ανάγκη απόδειξης του άλλοθι. Ισως θεώρησαν πως είναι η κατάλληλη ευκαιρία να στείλουν μήνυμα σε ανταγωνιστές, συμμάχους αλλά και μελλοντικούς στόχους, πως «ό,τι θέλουν κάνουν χωρίς να δίνουν και πολύ λογαριασμό»...

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για τους ίδιους τους λαούς. Η ουσία παραμένει ολόιδια πέρα από τους όποιους ιμπεριαλιστικούς χειρισμούς και υπολογισμούς. Το ιμπεριαλιστικό σύστημα μόνιμα θα σχεδιάζει και θα πράττει εγκλήματα ενάντια στους λαούς ανεξάρτητα από το αν και πότε χρειάζεται αυταπάτες ή διάφορα άλλοθι. Ο συντονισμένος αγώνας ενάντια σε ό,τι σχεδιάζει αλλά και στην ίδια τη φύση του συστήματος ταυτόχρονα θα ορίσει τη μελλοντική λαϊκή νομιμότητα και θα αποκαλύψει αθώους και ένοχους... `