Και ξαφνικά, όλοι όσοι παίζουν τους πρώτους ρόλους στο πολιτικό σύστημα, αυτοί δηλαδή που το διαχειρίζονται και αυτοί που φιλοδοξούν να το διαχειριστούν, διαπίστωσαν ότι υπάρχει ανάγκη «εκσυγχρονισμού» του (ολιγομελές υπουργικό συμβούλιο, εκλογικό σύστημα πιο «ευέλικτο», έλεγχος των οικονομικών των βουλευτών κλπ.). Τέτοιου είδους διαπιστώσεις, όπως έχει δείξει η ιστορία, έρχονται εκ του πονηρού, για να συγκαλύψουν άλλα πράγματα και να στρέψουν την προσοχή του λαού εκεί όπου γι' αυτούς είναι ανώδυνο. Η όλη φιλολογία, που τελευταία εκδηλώνεται, έχει πολλαπλές στοχεύσεις.

Είναι γνωστή η τακτική να εμφανίζονται τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήματος, ως απλά προβλήματα του πολιτικού συστήματος και, μέσω μιας διαδικασίας φτιασιδώματος του δεύτερου, να επιδιώκεται η δικαίωση, συνολικά, του συστήματος και η χειραγώγηση των λαϊκών μαζών. Παράλληλα, ενόψει και των επικείμενων βουλευτικών εκλογών, διαμορφώνεται και το σκηνικό, μέσα στο οποίο θα εξελιχθεί ο εκλογικός αγώνας. Στόχος των δύο πόλων του δικομματισμού, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, είναι η αντιπαράθεσή τους να κινηθεί μακριά από τα λαϊκά προβλήματα, από τα προβλήματα αυτά που γεννάει η αντιλαϊκή - φιλομονοπωλιακή πολιτική της κυβέρνησης και οι πραγματικοί ένοχοι, όχι μόνο να μην αποκαλυφθούν, αλλά να εμφανιστούν ως «σωτήρες» και από πάνω να βγουν και κερδισμένοι.

Με την όλη αντιπαράθεση που γίνεται σχετικά με τα διάφορα σκάνδαλα, όπου φέρονται εμπλεκόμενα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, σηκώνεται ένα προπέτασμα καπνού, πίσω από το οποίο κρύβονται τα πραγματικά αίτια αυτής της εικόνας σήψης και παρακμής, που είναι η πολιτική η οποία ασκείται. Το σκηνικό αυτό βολεύει αφάνταστα και τη ΝΔ, η οποία βάζει πλάτη για να στηθεί. Οι δύο θέλουν ο πυρήνας της κυβερνητικής πολιτικής, της κυρίαρχης πολιτικής, να μείνει αλώβητος, γιατί, αν συνέβαινε το αντίθετο, τότε είναι που πραγματικά θα βρίσκονταν σε δύσκολη θέση. Κανείς τους δε θέλει να γίνει συνείδηση στο λαό αυτό που θα οδηγήσει και σε μια ανατρεπτική πολιτική στάση εκ μέρους του, ότι, δηλαδή, η πραγματική αιτία βρίσκεται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και όχι στο πολιτικό σύστημα, που, έτσι κι αλλιώς, είναι τμήμα του εποικοδομήματος, που μπορούν ανάλογα με τις ανάγκες τους να το αναμορφώνουν ακίνδυνα.

Το πόσο μακριά είναι ο «εκσυγχρονισμός» του πολιτικού συστήματος τον οποίο ευαγγελίζονται οι απολογητές του καπιταλισμού, από τα λαϊκά προβλήματα, το ξέρουν καλύτερα από όλους οι απολυμένοι, οι άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι, οι χαμηλόμισθοί, όσοι βιώνουν καθημερινά τα προβλήματα της Υγείας, της Παιδείας, της ποιότητας ζωής. Μάλιστα, ο προτεινόμενος «εκσυγχρονισμός» λειτουργεί σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Καλλιεργείται η μοιρολατρία και η αντίληψη ότι τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι είναι το «πεπρωμένο» τους. Η όλη κατάσταση βρίσκεται σε μια δυναμική εξέλιξη, που δείχνει τα όρια και τα αδύναμα σημεία του συστήματος και, ταυτόχρονα, παρέχει ευκαιρίες στις ταξικές δυνάμεις να παρέμβουν στην κατεύθυνση της αποκάλυψης της ουσίας αυτής της πολιτικής και της ενίσχυσης του άλλου πόλου, του λαϊκού μετώπου της αμφισβήτησης και της ανατροπής.