Οι χτεσινοί πανηγυρισμοί από το σύνολο των κυβερνητικών στελεχών για την επιτυχία του «μποϊκοτάζ», που κήρυξε η ίδια η κυβέρνηση είναι μια απόδειξη -στο επίπεδο της σημειολογίας- για το μέγεθος αυτής της κοροϊδίας. Οι λωποδύτες πανηγύριζαν σα να είχαν κερδίσει τις εκλογές. Κι από μια άποψη είχαν δίκιο. Δεν είναι λίγο να αλλάζεις τον αδόξαστο σε εκατομμύρια ανθρώπους με την πολιτική σου και από πάνω να τους πείθεις ότι είναι και ένοχοι, γιατί σαν καταναλωτές δεν ελέγχουν τις τιμές!

Η απόδειξη για το μέγεθος της απάτης στο επίπεδο της πραγματικότητας υπάρχει από σήμερα κι όλας, όπως υπήρχε και χτες και προχτές, στην ίδια την τσέπη της μεγάλης πλειοψηφίας του πληθυσμού, που δε μετέχει στο μεγάλο φαγοπότι. Στα είδη πρώτης ανάγκης που δεν αγοράσαμε χτες, σήμερα έχουν ήδη περαστεί νέες τιμές. Στους λογαριασμούς των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας που φτάνουν στα σπίτια μας η κιλοβατώρα, το κυβικό και η τηλεφωνική μονάδα εμφανίζονται χρεωμένες υψηλότερα. Οσο για τα σπίτια που έχουν την ατυχία να έχουν παιδιά στο σχολείο, εκεί θρήνος με τις τιμές στα σχολικά είδη, «δωρεάν Παιδείας» γαρ συνέπεια. Με όρους μαύρου χιούμορ αυτή είναι η επιβράβευση προς τους καταναλωτές για τη συμμετοχή τους στο «μποϊκοτάζ».

Το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του πασχίζουν και μάλιστα με επιστημονικά μελετημένο τρόπο να ενοχοποιήσουν τον εργαζόμενο για τα δεινά του. Είναι ένοχος γιατί δεν ελέγχει τις τιμές, γιατί δεν καρφώνει στο ΣΔΟΕ τους κερδοσκόπους, όπως ένοχος ήταν και χτες γιατί δεν έγινε έγκαιρα ρουφιάνος να «καρφώνει» ως τρομοκράτες όσους γείτονες παράγγελναν συστηματικά πίτσες.

Θέλουν τον εργαζόμενο να νιώθει ένοχος, «συνυπεύθυνος» είναι η κομψή λέξη που χρησιμοποιούν, γιατί αυτό τους επιτρέπει να κρύβουν τη μόνη αλήθεια. Οτι η μεγάλη κλοπή γίνεται με το «καλημέρα». Από την ώρα που αρχίζει η χρήση του εμπορεύματος «εργατική δύναμη» ο εργάτης στον καπιταλισμό είναι χαμένος. Πληρώνεται μόνο για να αναπαράγει την εργατική του δύναμη τόσο και έτσι, όσο το κεφάλαιο εκτιμά ότι του χρειάζεται. Με το έμπα στο χώρο δουλιάς αρχίζει και η νόμιμη κλοπή της υπεραξίας που παράγει στη χρήση του το εμπόρευμα «εργατική δύναμη» κι είναι τόσο μεγάλη που ζουν καλά κι ακόμα καλύτερα γενεές δεκατέσσερις των αφεντικών. Η κλοπή συνεχίζεται, πάντα νόμιμα, στο χώρο της κυκλοφορίας του κεφαλαίου, ειδικά στις τιμές των εμπορευμάτων. Αυτός που πληρώνει και πάλι υπέρογκα είναι αυτός ο ίδιος που έχει παραγάγει τα προϊόντα.

Πικρή αλήθεια, παλιά αλήθεια. Που οδηγεί αναγκαστικά στο «χρέος με το χέρια σου να σηκωθείς». Αλλιώς αγύρτες και κλέφτες που λυμαίνονται την εξουσία και την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής θα συνεχίζουν να μας εμπαίζουν διοργανώνοντας «μέρες καταναλωτή». Πιο απλά; Στη διαδήλωση και σήμερα κι αύριο, στην οργάνωση του αγώνα, στην προοπτική της ανατροπής, εκεί είναι η μόνη λύση.