Τα «λουκέτα» στα πανεπιστήμια φαίνεται να παραμένουν και το Σεπτέμβρη... και η κυβέρνηση, που έχει τη βασική ευθύνη για τη σημερινή κρίση, δήθεν κόπτεται για την εξεταστική των παιδιών και τη λειτουργία των πανεπιστημίων. Η υποκρισία της όμως φτάνει στον ανώτατο βαθμό, αφού οι επιπτώσεις της «μεταρρύθμισης» που ετοιμάζει για το πανεπιστήμιο είναι τραγικές τόσο για φοιτητές, αποφοίτους όσο και για πανεπιστημιακούς και εργαζόμενους στα ιδρύματα. Η προσαρμογή της ανώτατης εκπαίδευσης στις κατευθύνσεις της ΕΕ, σημαίνει υποταγή στις ανάγκες της αγοράς, ιδιωτικοποίηση κι εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης, λειτουργία των ιδρυμάτων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια κι άκρατο ανταγωνισμό μεταξύ σχολών, εκπαιδευτικών, φοιτητών.

Τα νομοσχέδια που έρχονται για να χτίσουν ένα «νέο θεσμικό πλαίσιο για τα ΑΕΙ», το νέο πλαίσιο μεταπτυχιακών, η αξιολόγηση, οι ρυθμίσεις για τη διοίκηση και τα οικονομικά των πανεπιστημίων σημαίνουν υποβάθμιση των προπτυχιακών σπουδών στο επίπεδο της κατάρτισης και πτυχία χωρίς αντίκρισμα, υποταγή του πανεπιστημιακού στη λογική του καλού «μάνατζερ», που θα κυνηγάει προγράμματα για να επιβιώσει και θα κάνει το μάθημά του εύκολο και «ελκυστικό» για τους φοιτητές. Γι' αυτό ακριβώς οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι έχουν κάθε λόγο να βρεθούν στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στην κυβερνητική πολιτική που χαράζει για τα ιδρύματα και για τους ίδιους αυτόν τον ολισθηρό δρόμο. Και πρέπει να βρεθούν σ' αυτόν τον αγώνα μαζί με τους φοιτητές, τους εργαζόμενους των ιδρυμάτων κι όλο το λαό και να απαντήσουν μ' ένα μεγάλο «όχι» στην πολιτική που ξεζουμίζει την ελληνική οικογένεια για μια ανώτατη εκπαίδευση με επίφαση επιστημονικότητας, αλλά στην ουσία της αποστεωμένη και φθηνή, όπως επιτάσσουν οι ανάγκες του κεφαλαίου.

Για την ικανοποίηση ακόμα και αυτών των αιτημάτων που θέτουν σήμερα οι καθηγητές (οικονομικό - συνταξιοδοτικό) απαιτείται σύγκρουση συνολικά με την πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ. Γιατί η αύξηση των μισθών των πανεπιστημιακών δε φτάνει και θα καλούνται να αναλάβουν ευρωπρογράμματα για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους με επιδόματα και να επιβιώσουν, θα κυνηγούν τις εταιρίες που παραγγέλνουν ψευτοέρευνα και πληρώνουν καλύτερα. Ενώ θα αναγκάζονται, αντί για πραγματικά επιστημονική έρευνα και συγγραφή, να γράφουν ένα συγκεκριμένο αριθμό άρθρων το χρόνο για να μη χάσουν τη θέση τους από την αξιολόγηση.

Η μορφή της αποχής από το διδακτικό έργο, που δε βάζει στο στόχαστρό της όλα αυτά τα προβλήματα και τη ρίζα που τα γεννά, οδηγεί σε αδιέξοδο τόσο τους πανεπιστημιακούς όσο και τους φοιτητές. Υπάρχει όμως και ο άλλος δρόμος, της συσπείρωσης και μαζικοποίησης του αγώνα, για ένα πανεπιστήμιο των λαϊκών αναγκών, που οι εκπαιδευτικοί δε θα είναι όμηροι του κάθε σπόνσορα, αλλά θα είναι πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, με δυνατότητα να επιτελέσουν το πολύπλευρο έργο τους.