Οσο κι αν πασχίζουν οι απολογητές του ιμπεριαλισμού δε θα τα καταφέρουν! Το θέλουν, αλλά το σκοτάδι δεν μπορεί να σκεπάσει τα πάντα. Δεν είναι ελπίδα, είναι βεβαιότητα. Τη μαρτυρά μια σταθερή, καθημερινή, επίμονη, δουλιά μυρμηγκιού, τη μαρτυρά η δράση αυτών που επιμένουν πως και στους πιο δύσκολους καιρούς το μέλλον βρίσκεται μόνο στην οργάνωση της ίδιας της εργατικής τάξης, στην απόκτηση από την ίδια συνείδησης της ιστορικής της αποστολής, στη διεκδίκηση τελικά όλων αυτών που της ανήκουν. Την ώρα που στα τηλεπαράθυρα ουρλιάζουν τα σκυλιά, τα ταϊσμένα από το ίδιο αφεντικό και στους έντυπους βόθρους της άρχουσας τάξης οι παρατρεχάμενοι πασχίζουν να ενοχοποιήσουν ό,τι πιο όμορφο διεκδικήθηκε ποτέ, την ίδια ώρα στους δρόμους της πόλης η ελπίδα βρίσκει την έκφρασή της.

Προχτές ήταν η παρέμβαση στο «Κέτεριγνκ», χτες στην «Ολυμπιακή», λίγο πριν οι παρεμβάσεις στα σύγχρονα κρεματόρια, τα γιαπιά των μεγάλων έργων όπου έχει στήσει χορό ο χάρος, σήμερα η δράση των συνδικάτων δένει μ' αυτήν του φιλειρηνικού κινήματος, αύριο σειρά έχουν τραπεζικά καταστήματα, όπου οι εργασιακές σχέσεις έχουν γίνει «λάστιχο» κι έπεται συνέχεια: κινητοποιήσεις για τις απανωτές αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ, στα φάρμακα, στα τέλη κυκλοφορίας, προετοιμασία των εργαζομένων να αντιμετωπίσουν την επερχόμενη νέα επίθεση κυβέρνησης και μεγάλου κεφαλαίου στο μέτωπο της υποχρεωτικότητας των συλλογικών συμβάσεων και του ορίου των απολύσεων κ.ά. Καθημερινή δράση για δεκάδες μικρά και μεγάλα προβλήματα που πνίγουν καθημερινά την εργατική τάξη της χώρας και ζητούν λύση.

Τελικά, το χαλί της τρομο-λαγνείας που απλώνει η κυβέρνηση, με την αμέριστη συνδρομή των αστικών μέσων μαζικής αποχαύνωσης, δεν είναι ικανό να καλύψει τα αποτελέσματα μιας βαθιά αντιδραστικής πολιτικής. Οσο κι αν σηκώνουν ψηλά τον μπαμπούλα της «τρομοκρατίας» δεν μπορούν να κρύψουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Οι αλχημείες με τον αριθμό των ανέργων δεν μπορούν να κρύψουν τον εφιάλτη μιας πραγματικότητας, στην οποία ένας στους τρεις νέους είναι άνεργος, μία στις πέντε γυναίκες δεν μπορεί να πιάσει δουλιά.

Αυτήν την πραγματικότητα δείχνουν, αυτήν λένε με το όνομά της, ενάντια σ' αυτήν καλούν σε οργάνωση κι αγώνα, εκείνες οι δυνάμεις που συγκροτούν τον ταξικό πόλο στο συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας, οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στο Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, έκφραση των οποίων είναι και η πολύμορφη δράση που ξεδιπλώνεται αυτές τις μέρες στους χώρους δουλιάς. «Κανένας εφησυχασμός. Δημιουργία Επιτροπών Αγώνα παντού» είναι το σύνθημα. Γενικές συνελεύσεις, αποφάσεις, συντονισμός, είναι ο δρόμος. Στην καθημερινή τρομοκρατία που ασκεί το κεφάλαιο και οι μηχανισμοί του (κρατικοί, κυβερνητικοί και «άλλοι») η εργατική τάξη, το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων, έχουν κάθε λόγο να ορθώσουν το δικό τους αγωνιστικό μέτωπο.