Ανίερες συμμαχίες «ετερόκλητων δυνάμεων» ανακάλυψε ο υπουργός Εργασίας Δ. Ρέππας πίσω από την απόφαση της ΓΣΕΕ για νέα απεργιακή κινητοποίηση την ημέρα κατάθεσης του αντιασφαλιστικού εκτρώματος στη Βουλή. Πήρε γραμμή προφανώς από τον ομοϊδεάτη του, πρόεδρο της Συνομοσπονδίας, Χρ. Πολυζωγόπουλο, ο οποίος δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα νεύρα του για το ότι του χάλασαν τα σχέδια να περάσει αβρόχοις ποσί το νομοσχέδιο. Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ πρώτος έκανε λόγο για εκτροπή (!), ενώ σε απειλητικούς τόνους προειδοποίησε για το ενδεχόμενο να έρθει στην εξουσία μια κυβέρνηση που θα πράξει τα χειρότερα...

Απειλές, εκβιασμοί, εκφοβισμοί, άσκηση πολύμορφων πιέσεων. Μ' αυτά τα μέσα τόσο η ηγεσία της ΓΣΕΕ όσο και η κυβέρνηση επιδιώκουν εναγωνίως να κάμψουν τις υπαρκτές αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζομένων, να υπονομεύσουν την απεργιακή κινητοποίηση. Γνωστή η τακτική τους, εφαρμοσμένη στο σώμα της εργατικής τάξης πολλές φορές στο παρελθόν. Χωρίς να κοκκινίζει, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ κάνει λόγο για «χειρότερα», είναι όμως η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αυτή που διατήρησε στο ακέραιο τους αντιασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ, αυτή που βάζει ταφόπλακα στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα όπως το γνωρίζουμε ως τα σήμερα, αυτή που με τη σύμφωνη γνώμη του κ. Πολυζωγόπουλου και των συν αυτώ υποσκάπτουν τα θεμέλια της μεγαλύτερης κατάκτησης της εργατικής τάξης για τον αιώνα που πέρασε. Προειδοποιεί για «χειρότερα», όταν τα όρια ηλικίας αυξάνονται, οι συντάξιμες αποδοχές μειώνονται, οι παροχές συρρικνώνονται... Και δεν κοκκινίζει!

Κάνουν λόγο για εκτροπή, αλλά δεν μπορούν να κρύψουν ότι είναι αυτοί που έχουν προ πολλού εκτραπεί και βαδίζουν συνειδητά στο δρόμο της ενσωμάτωσης με την κυρίαρχη πολιτική, λειτουργώντας σαν Δούρειος Ιππος μέσα στις γραμμές της εργατικής τάξης, διαχέοντας σε αυτή τη μοιρολατρία, την απογοήτευση, την απάθεια, βγάζοντας στο σφυρί ένα ένα τα υπάρχοντα δικαιώματά της που με αίμα κατέκτησε.

Μπροστά σ' αυτή την πρόκληση οι εργαζόμενοι, αλλά και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που δεν πρέπει να ξεχνούν ότι η υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης είναι και δικό τους καθήκον, πρέπει να απαντήσουν με ταξική ενότητα και αγωνιστικό προσανατολισμό. Σ' αυτά τα δύο στοιχεία μπορούν να υπολογίζουν στα σίγουρα τόσο για την υπεράσπιση των κατακτήσεων που επιχειρείται να παρθούν πίσω, όσο και για τη διεύρυνσή τους και την απόσπαση νέων. Αυτά τα δύο στοιχεία πρέπει να διαφυλάξουν ως κόρη οφθαλμού, ανεξάρτητα από το αν κυβερνά ο ένας ή ο άλλος εκπρόσωπος του κεφαλαίου. Ανειρήνευτη ταξική πάλη. Αυτή είναι η επιλογή των ανθρώπων του μόχθου. Αυτή και η απάντηση στον κ. Πολυζωγόπουλο, τον κ. Ρέππα και όσους άλλους έχουν οριστικά περάσει στην αντίπερα όχθη...