Ταξικό προσκλητήριο θα σημάνει την Πρωτομαγιά στο Σύνταγμα, εκεί που θα χτυπήσει η καρδιά της εργατικής τάξης που αντιστέκεται, αγωνίζεται, διεκδικεί. Που κοιτάει κατάματα τους εκμεταλλευτές της και τους προειδοποιεί ότι τα πράγματα θα αλλάξουν! Στην Αθήνα και σε όλες σχεδόν τις πόλεις της χώρας η μάχη συνεχίζεται με μεγαλύτερη ένταση, με νέες δυνάμεις, με αμείωτο πείσμα. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Γιατί είναι πολλά αυτά που κινδυνεύουν και είναι ζωτικής σημασίας αυτά που διεκδικούνται. Η φετινή Πρωτομαγιά δεν μπορεί να αγνοηθεί από κανέναν εργάτη ή υπάλληλο που παλεύει «με νύχια και με δόντια» να ζήσει αυτός και η οικογένειά του. Κανένας δεν έχει περιθώρια να χάσει κι άλλα, ούτε καν να διατηρήσει μόνο αυτά που ήδη έχει. Είναι αναντίρρητη η ανάγκη για περισσότερα. Και αυτά κανείς δεν πρόκειται να τα χαρίσει, πρέπει να αναγκαστεί να τα δώσει.

Η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι απεργία. Οι «σειρήνες» του «κοινωνικού εταιρισμού» κάνουν ό, τι μπορούν για να στείλουν τους εργαζόμενους να «πιάσουν το Μάη». Λίγες μέρες πριν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες επισφράγισαν με την υπογραφή τους μια νέα, ευτελή, Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, αποσπώντας τη θετική δήλωση και του υπουργού Εργασίας για τη «διετή εργασιακή ειρήνη» που επιτεύχθηκε! Την ίδια ώρα η κυβέρνηση καλλιεργεί την εντύπωση πως η αντιασφαλιστική της πρόταση είναι κάτι τετελεσμένο. Παράλληλα προαναγγέλλει νέες αντεργατικές παρεμβάσεις στις εργασιακές σχέσεις, με την ελπίδα κανείς να μην το καταλάβει μέσα στη σύγχυση, ενώ ήδη έχει αρχίσει ο «κοινωνικός διάλογος» για το φορολογικό. Μέτωπα κλείνουν, μέτωπα ανοίγουν και κάποιοι έχουν την απαίτηση να μη φωνάξει κανείς, να μην υπάρξει αντίδραση. Κυβέρνηση και βιομήχανοι θεωρούν ότι μπορούν να αποσπάσουν την υποταγή αυτών που παράγουν τον πλούτο που καρπώνεται το κεφάλαιο.

Οχι. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει! Στον Πειραιά κλείνουν μεγάλα εργοστάσια και οι εργοδότες στέλνουν σε «διακοπές» τους εργαζόμενους. Η επίσημη αργία μετατέθηκε από τον υπουργό Εργασίας για τη διευκόλυνση, δήθεν, της αγοράς. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες καλούν σε συγκεντρώσεις θάβοντας τις διεκδικήσεις για το ασφαλιστικό, το εισοδηματικό,τις εργασιακές σχέσεις, το φορολογικό. Τρέμουν! Δε θέλουν να επαναληφθεί αύριο ό,τι έγινε στις 3 και στις 18 Απρίλη. Δε θέλουν τους δημόσιους υπάλληλους να δηλώνουν ακόμη μια μαζική παρουσία στην απεργία και στις ταξικές συγκεντρώσεις. Δε θέλουν να δουν τους τραπεζοϋπάλληλους στους δρόμους, να πετάνε από πάνω τους την αδράνεια στην οποία τους έχει καταδικάσει η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ και τους εμποροϋπάλληλους να ξεσηκώνονται ενάντια στη μερική ζωή που τους έχουν καταδικάσει. Αυτό όμως πρέπει να γίνει. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο και τα ταξικά συνδικάτα έχουν ορίσει τους τόπους του αγώνα. Και κανένας δεν μπορεί να λείψει από εκεί!