Τα στοιχεία που έφερε στη δημοσιότητα ο «Ρ», στο φύλλο της Κυριακής, για τους φόρους που πληρώνουμε, είναι από κάθε άποψη εντυπωσιακά. Να αναγκάζονται οι σύγχρονες οικογένειες των εργαζομένων να δουλεύουν το μισό χρόνο μόνο και μόνο για να πληρώσουν τους διάφορους φόρους και τις υποχρεωτικές εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία δεν είναι λίγο πράγμα. Είναι μια άνευ προηγουμένου πρόκληση, που αποκτά μάλιστα μεγαλύτερες διαστάσεις αν αναλογιστούμε ότι το σχέδιο που έχει η κυβέρνηση στα σκαριά για την περιβόητη φορολογική μεταρρύθμιση προβλέπει την παραπέρα επιδείνωση αυτής της κατάστασης. Επιπρόσθετα αποκαλύπτει την υποκρισία των πολυδιαφημισμένων πολιτικών για το «δωρεάν» των υπηρεσιών που υποτίθεται πως προσφέρονται στους εργαζόμενους σε τομείς όπως της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Πρόνοιας κ.α. Καθεμιά από αυτές τις υπηρεσίες τις χρυσοπληρώνουμε, χωρίς να απολαμβάνουμε ούτε ένα μικρό μέρος από αυτό που τελικά δικαιούμαστε.

Ο «Ρ», παρουσιάζοντας το θέμα της φορολογίας, αποκάλυψε ότι μια κλασική τετραμελής οικογένεια με φορολογητέο εισόδημα 7,6 εκατομμύρια δραχμές, πληρώνει πάνω από 3 εκατομμύρια για φόρους και εισφορές. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι αυτά τα ποσά όχι μόνο δεν τα παίρνουμε πίσω, με τη μορφή των «υπηρεσιών σε είδος», όπως αρέσκεται να λέει ο Κ. Σημίτης, αλλά αν κάνουμε το λογαριασμό, χρωστάνε στον καθένα μας μια ολόκληρη περιουσία. Το ερώτημα που ανακύπτει είναι εύλογο: Πού πάνε τόσα εκατομμύρια που ο καθένας μας πληρώνει κάθε χρόνο; Πού πάνε τα τρισεκατομμύρια που όλοι μαζί καταθέτουμε στο δημόσιο κορβανά; Η απάντηση είναι απλή, αρκεί να μη διαφεύγει της προσοχής το εξής σημαντικό: Το φορολογικό σύστημα είναι ο κατ' εξοχήν μηχανισμός και ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία για την αναδιανομή των εισοδημάτων. Σε ό,τι αφορά δε στο σύστημα αυτό καθεαυτό, έχει αποδειχθεί πως είναι ένα σύστημα ακραία αντιλαϊκό, ένα σύστημα απροκάλυπτης φορο-ληστείας των λαϊκών στρωμάτων, προκειμένου να συγκεντρωθούν τα τεράστια ποσά, που συστηματικά αποδίδονται - με διάφορους τρόπους - προς τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου.

Τα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί στον τομέα της φορολογίας, η σχέση ανάμεσα στους άμεσους και στους δυσβάστακτα έμμεσους και ειδικούς φόρους, η φορο-λεηλασία στην οποία υπόκεινται καθημερινά μισθωτοί, συνταξιούχοι και χιλιάδες μικροεπαγγελματίες και έμποροι, καθιστούν κάτι παραπάνω από αναγκαία τη φορολογική μεταρρύθμιση. Για την εξασφάλιση όμως ενός φορολογικού συστήματος πραγματικά κοινωνικά δίκαιου και κατανομής των φορολογικών βαρών πραγματικά ανάλογα με το βάρος που μπορεί να σηκώσει κάθε τάξη και κοινωνική ομάδα. Ενα φορολογικό σύστημα, δηλαδή, διαμετρικά αντίθετο με αυτό που ισχύει σήμερα και το οποίο δε θα έχει καμιά απολύτως σχέση με ό,τι μαγειρεύουν οι κυβερνώντες. Γιατί το μόνο που θα κάνουν αυτοί είναι να προετοιμάσουν ένα σύστημα ακόμα μεγαλύτερης φορολογικής επιβάρυνσης για τα λαϊκά στρώματα.