Από την πρώτη στιγμή, ήταν καθαρό πως αυτή η μάχη, για το Ασφαλιστικό, δε θα ήταν μια εύκολη υπόθεση. Οχι μόνο γιατί πρόκειται για μια συνολική αντιπαράθεση, που ακουμπά στον ίδιο τον πυρήνα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων - ποιος και πώς θα πάρει το μέγιστο της υπεραξίας που παράγει η εργατική δύναμη - και, άρα, το διακύβευμα είναι τεράστιο, αλλά και γιατί η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι τέτοια, που κάνει ακόμα πιο δύσκολους τους όρους διεξαγωγής μιας τέτοιας μάχης.

Μια μέρα πριν την απεργία των δημοσίων υπαλλήλων και μια βδομάδα πριν την επόμενη πανεργατική απεργία, που κηρύσσουν Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και πρωτοβάθμια σωματεία, η εικόνα που παρουσιάζει το συνδικαλιστικό κίνημα είναι αποκαλυπτική των δύο γραμμών που υπάρχουν στο εσωτερικό του και επηρεάζουν είτε προς την αδρανοποίηση - παθητικοποίηση των εργαζομένων, είτε προς την ενεργοποίηση - δραστηριοποίησή τους, έτσι που κλάδοι ολόκληροι (ειδικά στις πρώην ΔΕΚΟ και Τράπεζες) να πηγαίνουν ως πρόβατα επί σφαγήν, ενώ άλλοι να προσπαθούν τουλάχιστον να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους.

Με δεδομένο ότι το αντικείμενο της απεργίας δεν είναι κάποιο περιθωριακό - συντεχνιακό αίτημα, αλλά ένα από τα σπουδαιότερα που κατάκτησαν οι εργαζόμενοι με πολύχρονους αγώνες, το ασφαλιστικό σύστημα, άρα και η πάλη για την υπεράσπισή του και διεύρυνση της κατάκτησης απαιτεί τη μέγιστη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων, η κατάσταση στα συνδικάτα, δηλαδή το ετοιμοπόλεμο ή όχι των εργαζομένων, είναι κρίσιμο ζήτημα. Οι εργαζόμενοι, από την ίδια την καθημερινή εμπειρία τους, γνωρίζουν πως δίνουν μια σκληρή μάχη, έχοντας ανάμεσά τους μια πέμπτη φάλαγγα. Αυτήν των κυβερνητικών και εργοδοτικών συνδικαλιστών. Αυτό, όμως, δεν είναι κάτι, που, απλά, πρέπει να καταγγέλλεται, αλλά, κυρίως, πρέπει να συνοδεύεται με τα αναγκαία μέτρα: Πριν απ' όλα, με την εξάντληση κάθε δυνατής προσπάθειας για την οργάνωση των εργαζομένων από τα κάτω, με κάθε πρόσφορο τρόπο, έτσι, που και να εκφραστούν τα εργατικά ταξικά συμφέροντα και να υπάρχει δυναμική προβολή τους με την καλύτερη δυνατή χρήση του όπλου που έχει επιλεχτεί σ' αυτήν τη φάση, την απεργία. Κι αυτό δεν είναι κάτι εύκολο.

Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται ο ρόλος των ταξικών δυνάμεων. Σηκώνουν βαρύ φορτίο ως την τελευταία στιγμή, για την οργάνωση της κινητοποίησης, την επιτυχία της απεργίας. Μαζί τους, κάθε έντιμος συνδικαλιστής, που κατανοεί πως εδώ πλέον δε χωράνε «κομματικοί πατριωτισμοί». Εδώ διακυβεύονται τα πάντα. Η επιχειρούμενη - από το κεφάλαιο και την κυβέρνησή του - ανατροπή δεν αφήνει κανέναν απέξω. Κι αναλαμβάνουν τεράστιες ευθύνες όσοι από θέση μπορούν, αλλά δεν κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να ξεσηκωθούν και οι πέτρες. Μια μέρα πριν την απεργία στο Δημόσιο και μια βδομάδα πριν την πανεργατική στις 18 Απρίλη, πολλά μπορούν και επιβάλλεται ακόμα να γίνουν.