Ακόμα κι αν ήταν ένας ο νεκρός, θα μιλούσαμε για έγκλημα. Πόσο μάλλον που είναι πέντε οι οικογένειες που μαυροντύθηκαν από την έκρηξη στο δεξαμενόπλοιο «ΣΕΪΛΟΡ». Γιατί είναι κοινό μυστικό πια πως στη Ζώνη δε συμβαίνουν ατυχήματα. Εγκλήματα μόνο και μάλιστα προδιαγεγραμμένα. «Εδώ κατοικούν οι δολοφόνοι» έγραψαν χτες έξω από το υπουργείο Ναυτιλίας οι διαδηλωτές μεταλλεργάτες. Κι αν ψάχνει κάποιος για την απόδειξη της καταγγελίας τους, δεν έχει παρά να επισκεφτεί τους δεκάδες τάφους στα νεκροταφεία του Πειραιά. Κυβέρνηση και εφοπλιστές σκυλεύουν τους νεκρούς, όταν προσπαθούν να αποδείξουν πως φταίνε οι ίδιοι οι εργάτες που σκοτώνονται. Από τις 9 Δεκέμβρη του 1999 τα σωματεία της Ζώνης έχουν αποδείξει με χαρτιά ποιοι σκοτώνουν τους εργάτες. Ο τίτλος του «Ρ» την επομένη ήταν χαρακτηριστικός: «Να ποιοι "ματώνουν" τη Ζώνη».

Το αποτέλεσμα και της προχτεσινής έκρηξης είναι τραγικό για τις οικογένειες, συνολικά για την εργατική τάξη. Παραμένει όμως αδιάφορο για τους φονιάδες που κερδίζουν και από το θάνατο των εργατών. Στον Πειραιά, στο Πέραμα, στον Κορυδαλλό, στο Κερατσίνι, στη Νίκαια και σε άλλες συνοικίες στην περιοχή εκατοντάδες οικογένειες έχουν κάποιο νεκρό ή ανάπηρο, ή σοβαρά τραυματισμένο. Οταν ακούγονται οι εκρήξεις ή φτάνουν οι πρώτες πληροφορίες από τηλεφωνήματα, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, χιλιάδες είναι εκείνοι που αγωνιούν και αναρωτιούνται «σε ποιο πλοίο;», «σε ποιο συνεργείο;», «ποιοι ήταν μέσα;». Και δεν υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι κι αυτή τη φορά το κύκλωμα έπραξε ένα ακόμη έγκλημα, ότι κάποιος πήγε να κερδίσει χρόνο και χρήμα.

Το κύκλωμα αυτό δεν είναι άγνωστο, έχει ταυτότητα. Οι εκπρόσωποί του βρίσκονται από την περιοχή που γίνεται η επισκευή ενός πλοίου, στα εφοπλιστικά γραφεία, στο Λιμεναρχείο και στις τεχνικές εταιρίες που εκδίδουν πιστοποιητικά για την εκτέλεση εργασιών, στο υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, ακόμη και στο Μέγαρο Μαξίμου, εκεί που αποφασίζεται η εφαρμογή μιας πολιτικής η οποία, για να εξασφαλίσει τα μέγιστα κέρδη στο κεφαλαίο, προβλέπει ως «παράπλευρη απώλεια» την ύπαρξη και νεκρών εργατών. Μια πολιτική που δεδομένο της είναι η ανεργία, η όλο και πιο σκληρή εκμετάλλευση, η φτώχεια και ο θάνατος.

Γι' αυτό δε ρωτάμε πλέον «γιατί η εταιρία αυτή υπάρχει ακόμη», «γιατί ο συγκεκριμένος τεχνικός συνεχίζει να υπογράφει πιστοποιητικά θανάτου», «γιατί δε λαμβάνονται τα απαραίτητα μέτρα ασφάλειας», «ποιος είναι ο ρόλος των Λιμενικών Αρχών και των αρμόδιων διευθύνσεων του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας». Η απάντηση έχει δοθεί χρόνια πριν: Δεν είναι θέμα προσώπων. Εκεί που δραστηριοποιείται η πιο σκληρή έκφραση του κεφαλαίου, οι εφοπλιστές, το έγκλημα κατά της ζωής των εργατών είναι προϋπόθεση για τα κέρδη τους. Αυτό σημαίνει πως οι εργάτες της Ζώνης, όπως συνολικά η εργατική τάξη, δεν πρέπει να περιμένουν σωτηρία από κανέναν. Επιβάλλεται να μετατρέψουν τον αγώνα τους από αγώνα για την προστασία της ζωής, σε αγώνα για την ανατροπή της πολιτικής της εκμετάλλευσης.