Και ξαφνικά άρχισαν όλοι, μετά τις 11 Σεπτέμβρη και τα χτυπήματα που έγιναν στις ΗΠΑ, να αναρωτιούνται «τι είναι τρομοκρατία;». Αγωνιούν... για να δώσουν έναν ορισμό. Οι εγχώριοι εκφραστές της «νέας τάξης πραγμάτων» του ιμπεριαλισμού, όργανα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και Αμερικανοί εμφανίζονται να ανοίγουν μια συζήτηση επί του θέματος. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι όλοι αυτοί έχουν δώσει απάντηση, εντάσσοντας κατά καιρούς στην τρομοκρατία πολλά και διάφορα πράγματα - εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, αγωνιζόμενους λαούς - και εξαιρώντας από αυτήν τις δικές τους πράξεις κρατικής τρομοκρατίας ή τις πράξεις τρομοκρατίας των δικών τους οργάνων σε διάφορες χώρες. Εξάλλου, είναι σαφές κανείς από αυτούς δε σκοπεύει να αναθεωρήσει τις απόψεις του.

Δεν πρόκειται, όμως, περί αυτού, δεν είναι ένα νομικό ζήτημα ορισμού της έννοιας της τρομοκρατίας. Η αγωνία για να δώσουν τον ορισμό αυτό, αποκαλύπτει μια ευρύτερη στρατηγική της άρχουσας τάξης, του ιμπεριαλισμού γενικότερα. Με πρόσχημα την τρομοκρατία πάνε να εξοστρακίσουν από το πεδίο της νομιμότητας οτιδήποτε έρχεται σε αντίθεση με τους σχεδιασμούς και τα συμφέροντά τους. Εκτιμούν ότι βρήκαν την ευκαιρία - ακόμα και αν δε συνέβαλαν κάποιοι από την πλευρά τους σ' αυτήν - για να ξεδιπλώσουν τα σχέδιά τους.

Με πρόσχημα, λοιπόν, την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, επιδιώκουν να καταργήσουν ουσιαστικά και αυτή τη δική τους έννομη τάξη σε ό,τι έχει σχέση με τις λαϊκές ελευθερίες. Είναι μια ρεβανσιστική πολιτική του κεφαλαίου απέναντι στα ατομικά, τα ανθρώπινα αλλά και στα πολιτικά δικαιώματα των λαών. Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση θέλει να επιβάλει το δικό της, το πιο αντιδραστικό δίκαιο που γνώρισαν οι λαοί στη νεότερη ιστορία. Το ζητούμενο για αυτούς είναι, μέσα στο κλίμα τρόμου που διαμορφώνουν, μέσα στην εμπόλεμη κατάσταση που δηλώνουν ότι βρισκόμαστε όλοι οι «σύμμαχοι» των Αμερικανών απέναντι στο «άγνωστο εχθρό», να δημιουργήσουν ένα καθεστώς παγκόσμιας δικτατορίας των πολυεθνικών με τη στήριξη ενός καθεστώτος διεθνούς στρατιωτικού νόμου. Αυτό έχει ήδη αρχίσει να σχηματοποιείται.

Ο αγώνας για την τρομοκρατία λένε δεν πρέπει να είναι μόνο κατά των τρομοκρατών αλλά και κατά των χωρών που τους υποθάλπουν, κατά των λαών που είναι «εκκολαπτήρια» της τρομοκρατίας, ως ένα ακόμη πρόσχημα για την καταστολή των λαϊκών κινημάτων και τη σφαγή λαών. Δε μένουν, βέβαια, εδώ αλλά στρέφονται και στο εξωτερικό μέτωπο και συνθέτουν ένα μείγμα «ιδιώνυνου», όπως το γνωρίσαμε στην Ελλάδα, και Μακαρθισμού. Ετσι, αφού μιλάνε για «ασφάλεια» και «σταθερότητα» εντός των χωρών, θεωρούν ότι όποιος αμφισβητεί αυτές τις αρχές είναι δυνάμει και ύποπτος τρομοκράτης όχι κατ' ανάγκη με πράξεις αλλά και με σκέψεις και προθέσεις. Το πρόβλημά τους είναι ο «εχθρός λαός». Αυτός πάντα ήταν στο στόχαστρο και γι' αυτό σπεύδουν να προλάβουν.