Η κυβερνητική συνταγή για την κατάρτιση του κρατικού προϋπολογισμού δεν είναι άγνωστη. Η «εντός ΟΝΕ» εποχή και η ενσωμάτωση στα δεδομένα της ζώνης του ευρώ προϋποθέτει ότι οι συντάκτες του οφείλουν να κινούνται στη λογική των αναδιαρθρώσεων και της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. Οπερ μεθερμηνευόμενο, σημαίνει, συγκεκριμένες νεοφιλελεύθερες επιλογές και αντιλαϊκές ρυθμίσεις, για τις κρατικές δαπάνες και τα έσοδα. Τα έσοδα πρέπει πάντα να εξασφαλίζονται από την όλο και μεγαλύτερη οικονομική αφαίμαξη των μόνιμων φοροθυμάτων της δημοσιονομικής πολιτικής, δηλαδή των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των μικρομεσαίων αυτοαπασχολούμενων. Στο σκέλος των δαπανών, η ρετσέτα υπαγορεύει τη διεύρυνση της απαράδεκτης πολιτικής, που θέλει τα κονδύλια για τομείς, όπως η Παιδεία, η Υγεία, η Κοινωνική Ασφάλιση κ.ο.κ., σταδιακά να μην καλύπτουν ούτε στοιχειωδώς τις ανάγκες που υπάρχουν για δημόσια υγεία, παιδεία και κοινωνική ασφάλιση. Με τον τρόπο αυτό, εξασφαλίζονται ...πόροι, που δίνονται με τη μορφή διαφόρων ενισχύσεων στους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου, στα πλαίσια της ενίσχυσης της περιβόητης ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των επενδύσεων.

Ολες οι παραπάνω συνθήκες τηρούνται απαρέγκλιτα και στο κείμενο προϋπολογισμού που ενέκρινε προχτές το υπουργικό συμβούλιο. Το «νέο» της υπόθεσης είναι ότι η κυβέρνηση ΔΕΝ ενέκρινε προϋπολογισμό, αλλά προσχέδιο προϋπολογισμού, το οποίο, μάλιστα, συνοδεύεται και από ...«εναλλακτικό σενάριο». Οσοι βιάστηκαν να διατυπώσουν τη γνώμη ότι «κάποιο λάκκο έχει η φάβα», έχουν απόλυτο δίκιο. Η προσπάθεια της κυβέρνησης, να έχει «λυμένα χέρια» μέχρι την οριστική κατάρτιση του προϋπολογισμού, είναι σαφής. Οπως σαφέστατη είναι και η τάση που εμφανίζεται τις τελευταίες μέρες, για συνεχείς επικλήσεις των επιπτώσεων που θα υπάρχουν στην ελληνική οικονομία από την προοπτική οικονομικής κρίσης στις ΗΠΑ και σε χώρες της Ευρώπης. Μια προοπτική, που, αν και δεν έχει σχεδόν καμιά σχέση, συνδέεται με το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης του Σεπτέμβρη.

Για τους εργαζόμενους πρέπει να είναι ξεκάθαρο: Οσο πιο δύσκολα θα λέει η κυβέρνηση πως είναι τα πράγματα, τόσο περισσότερο θα κλιμακώνονται οι αντιλαϊκές επιλογές της οικονομικής πολιτικής, όπως απεικονίζονται στον κρατικό προϋπολογισμό. Οι αρμόδιοι, από την πρώτη κιόλας μέρα, τεστάρουν τις αντοχές και τις ανοχές των εργαζομένων. Αρχισαν με το οικογενειακό επίδομα και προς τους δύο συζύγους, που ενώ θεωρούνταν βέβαιο ότι θα δοθεί, άρχισαν ήδη τα «ήξεις - αφήξεις». Θα ακολουθήσουν τα θέματα της εισοδηματικής πολιτικής, της τιμαριθμοποίησης της φορολογικής κλίμακας, των κονδυλίων για τα ασφαλιστικά ταμεία και πάει λέγοντας. Το μόνο βέβαιο αυτή τη στιγμή είναι ότι το εύρος του θράσους και της επιθετικότητας των κυβερνώντων ενάντια στα λαϊκά στρώματα θα εξαρτηθεί άμεσα από τη στάση που θα κρατήσουν και τον τρόπο που θα αντιδράσουν απέναντι στις κυβερνητικές μεθοδεύσεις όλοι όσοι πλήττονται από τις συγκεκριμένες πολιτικές...