Τους χρωστάμε πολλά. Τους χρωστάμε, γιατί μας θυμίζουν τον άνθρωπο. Μας θυμίζουν πως όταν οι καταπιεστικοί μηχανισμοί σού τα παίρνουν όλα και δεν έχεις τίποτα άλλο να δώσεις δίνεις τον εαυτό σου. Αν υποκύψεις ίσως επιβιώσεις, αλλά πλέον δε θα ζήσεις ποτέ ξανά. Γι' αυτό, όταν πραγματικά αγαπάς τη ζωή, πολλές φορές για να την προστατεύσεις μπορεί να χρειαστεί και να τη δώσεις. Δεν είναι θυσία, είναι ίσως το τελευταίο μέσο προστασίας των ανθρώπινων χαρακτηριστικών, που ακριβώς αρνούνται να τα θυσιάσουν για τα κέφια της άρχουσας τάξης.

Πάνω από διακόσιες μέρες τώρα δεκάδες Τούρκοι απεργοί πείνας, πολιτικοί κρατούμενοι, συγγενείς και φίλοι τους στέλνουν αυτό το μήνυμα. Μπορείτε να μας πάρετε τη ζωή, δε θα μπορέσετε όμως ποτέ να μας τη χαλάσετε... Δε θα τη στριμώξετε συνένοχη στον κόσμο της αδικίας και της εκμετάλλευσης. Δεν είμαστε απ' αυτούς που κάνουν πως δε βλέπουν τα εγκλήματά σας για να επιβιώσουν. Είμαστε από τη ράτσα του ανθρώπου. Εκείνου που άνοιξε μια μια τις βαριές πόρτες του αληθινού πολιτισμού πάντα αγωνιζόμενος και αβόλευτος...

«

Εκσυγχρονισμό του σωφρονιστικού συστήματος...», ονόμασαν τα λευκά κελιά όπου η κυρίαρχη τάξη της Τουρκίας θέλει να θάψει -νομίζει οριστικά- κάθε φωνή που καταγγέλλει τα εγκλήματά της. Λες και γίνεται να σταματήσει αυτή ποτέ να κάνει εγκλήματα και να μην υπάρχουν πάντα αυτοί που θα τα καταγγέλλουν. Λες και είναι ποτέ δυνατόν να πάψουν οι άνθρωποι με κάθε τρόπο να αγωνίζονται για τον καλύτερο κόσμο. «Κόρακας κοράκου μάτι δε βγάζει..,» και όπως ήταν φυσικό οι κυρίαρχοι της Ευρωπαϊκής Ενωσης έσπευσαν όχι μόνο να καλύψουν τους κυβερνώντες στην Τουρκία, αλλά και να τους ενθαρρύνουν να συνεχίσουν πιο αποφασιστικά το στήσιμο της κατασταλτικής μηχανής τους. Από κοντά και ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών ο τόσο «δημοκρατικά ευαίσθητος» όχι μόνο δεν ακούει τα βουβά ουρλιαχτά των απεργών πείνας, αλλά υψώνει μαζί με τους εταίρους του στην Ευρωπαϊκή Ενωση τη δική του φωνή, ώστε να μην ακούγονται οι διαμαρτυρίες...

Εχουν οι εταίροι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, μαζί και η ελληνική κυβέρνηση, «το δικό τους πόνο». Πρέπει με «νύχια και με δόντια», με λευκά κελιά και «τρομονόμους» να κρατήσουν τους δικούς τους λαούς στο άδικο. Πώς να μη στηρίξουν την τάξη τους στην Τουρκία, όταν και αυτοί, όπου δεν έχουν προλάβει να πάρουν άγρια κατασταλτικά μέτρα, τα παίρνουν τώρα κατά περίπτωση; Αλλού λείπουν τα λευκά κελιά, αλλού οι ανώνυμοι μάρτυρες, αλλού οι τράπεζες DNA, αλλού οι απαγορεύσεις των διαδηλώσεων... Ανάλογα τις ανάγκες είναι και τα μέτρα και όσο «εκσυγχρονίζεται» ο κόσμος τους γίνονται και σκληρότερα.

Αρα ο αγώνας των απεργών πείνας στην Τουρκία δεν είναι μονάχα δικός τους. Δεν είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση σε ένα ιδιαίτερο καθεστώς. Είναι ο αγώνας των καταπιεσμένων όλου του κόσμου. Είναι ο δικός μας αγώνας των λαών ενάντια σε όλα αυτά που μας ετοιμάζουν...