Η πανελλαδική πανεργατική απεργία και οι συγκεντρώσεις και κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα σημείωσαν μεγάλη επιτυχία και χιλιάδες λαού έδωσαν δυναμική απάντηση στην αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και τα σχέδιά της για τη διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης. Το μήνυμα που ακούστηκε απ' άκρη σ' άκρη σε όλη τη χώρα είναι «δεν πάει άλλο, τα μέτρα δε θα περάσουν». Η πρώτη νίκη των εργαζομένων είναι δεδομένη και το πρώτο απτό αποτέλεσμα είναι ότι η κυβέρνηση, εσπευσμένα και κάτω από την παλλαϊκή κατακραυγή, ανακοίνωσε το «πάγωμα» των μέτρων της.

Η μεγάλη αυτή επιτυχία δεν ήρθε «από το πουθενά», ούτε και αποτελεί αυθόρμητο ξέσπασμα, όπως θέλουν ορισμένοι να μας πείσουν. Ο αγωνιστικός αυθορμητισμός έρχεται σαν αποτέλεσμα γνώσης και η συμμετοχή στον αγώνα είναι συνειδητή επιλογή. Πρωταρχικό ρόλο, στη δυναμική που δημιουργήθηκε και εκφράστηκε με τις ογκώδεις διαδηλώσεις, έπαιξε η αγωνιστική, μαχητική παρέμβαση του ταξικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα, των μαχητών, στελεχών και μελών του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ όργωσαν κυριολεκτικά όλη τη χώρα. Και από αυτό το γεγονός αναδεικνύονται, για άλλη μια φορά, οι ευθύνες των ηγεσιών των κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων, που δεν ενημέρωσαν έγκαιρα τους εργαζόμενους, δε φρόντισαν να καλλιεργήσουν κλίμα αγωνιστικής έξαρσης και πρωτοβουλίας.

Για τους εργαζόμενους πρέπει, ωστόσο, να είναι καθαρό ότι μετά τη μεγάλη επιτυχία δεν πρέπει να χαλαρώσουν ούτε στιγμή. Ακολουθεί ο γιορτασμός της ταξικής Πρωτομαγιάς, η επόμενη πανελλαδική απεργία. Πολύ περισσότερο, που η αναδίπλωση της κυβέρνησης με το «πάγωμα» των μέτρων δεν είναι τίποτε άλλο παρά τακτική, προκειμένου να κερδηθεί χρόνος, ώστε αυτά να προωθηθούν σταδιακά και τμηματικά. Οι εργάτες και οι υπάλληλοι, αν δεν προσέξουν, αν δεν κλιμακώσουν τη συντονισμένη πάλη τους, μπορεί να τα χάσουν όλα. Χρειάζεται με νέα πνοή να συνεχίσουν την αγωνιστική πίεση, τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, που μπορεί σήμερα να κρατάνε μια θετική στάση, ωστόσο, δεν παρέχουν τις απαιτούμενες εγγυήσεις για τη συνεπή και διαρκείας κλιμάκωση του αγώνα, για τη σταθερότητά τους, ακόμα και σε αυτά που οι ίδιες εξαγγέλλουν. Υπάρχει, άλλωστε, το προηγούμενο της συμμετοχής στους «κοινωνικούς διαλόγους» και η πρόσφατη συναίνεση στο αντιδραστικό νομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις, την κατάργηση του 8ωρου, την εξάπλωση της μερικής απασχόλησης.

Σε αυτή τη λεπτή φάση που βρισκόμαστε, πρέπει η προοπτική του αγώνα να περάσει στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων. Βασικό στοιχείο αυτής της προοπτικής είναι τα λαϊκά στρώματα να κάνουν βήματα και άλματα μέσα από την καθημερινή δράση, παντού, για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση, έτσι ώστε οι διεκδικήσεις να μην περιορίζονται σε κάποιους αποσπασματικούς, αμυντικούς στόχους για τη διατήρηση των όποιων κατακτήσεων.

Τα συγκεκριμένα αντεργατικά μέτρα κυβέρνησης - κεφαλαίου δεν αρκεί μόνο να πάνε στον κάλαθο των αχρήστων. Οι λαϊκές δυνάμεις χρειάζεται επιθετικά, μέσα από το στήσιμο Επιτροπών Αγώνα, παντού, σε κάθε χώρο δουλιάς, σε κάθε γειτονιά, αξιοποιώντας την πολύτιμη πείρα του αγώνα τους, να συνεχίσουν διεκδικώντας Κοινωνική Ασφάλιση, δημόσια, δωρεάν, καθολική και υποχρεωτική για όλους, χωρίς να πληρώσουν οι εργαζόμενοι ούτε δραχμή. Παραπέρα, να βάλουν φρένο στη συνολική αντιλαϊκή πολιτική με τη μαζική χειραφέτηση και απεμπλοκή τους από τα κόμματα της άρχουσας τάξης και τις εφεδρείες τους, να ανοίξουν την προοπτική μιας πραγματικά φιλολαϊκής ανάπτυξης, μέσα από την οικοδόμηση του δικού τους Μετώπου και την επιβολή της δικής τους νέας λαϊκής εξουσίας.