Η ανακίνηση του θέματος «τρομοκρατία», εκτός πολλών άλλων που μπορούν να σημειωθούν, έχει και ένα στοιχείο πρόκλησης. Οχι γιατί παραπέμπει ευθέως στην παροιμία «φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης». Οχι γιατί οι Ενωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι μία χώρα που βασιλεύει η βία και η τρομοκρατία. Και ούτε ασφαλώς είναι απάντηση το γεγονός ότι στη σιδερόφραχτη Ατλάντα έσκασαν μπόμπες στη διάρκεια των Ολυμπιακών. Είναι πρόκληση γιατί «στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σκοινί». Κι αυτή η χώρα έχει να δείξει πολλούς κρεμασμένους από το κράτος του τρόμου που επέβαλαν και εδραίωσαν σ' αυτή τη γωνιά των Βαλκανίων ιμπεριαλιστές «σύμμαχοι».

Πρόσθετα, είναι πρόκληση τόσο από την πλευρά αυτών που εκτοξεύουν τις καταγγελίες όσο και από την πλευρά αυτών που τις αποδέχονται και προσπαθούν υποτίθεται να απαντήσουν. Γιατί με ένα στημένο απ' την κορφή (πρεσβεία), μέχρι τα νύχια (17Ν) παιχνίδι επιχειρούν, χρόνια τώρα, αυτοί οι υποστηριχτές ενός οικονομικοπολιτικού συστήματος, που βασίζεται στην τρομοκρατία, να ενοχοποιήσουν μαζικά όποιον αντιστέκεται στο φως της μέρας, είτε καταγγέλλοντας αντιστεκόμενους λαούς ως τρομοκράτες (Λίβυοι, Παλαιστίνιοι, Κούρδοι κ.ά.) είτε υποθάλπουν την τρομοκρατία (αυτό ακριβώς λέει ο Χρυσοχοΐδης όταν παίρνει τη σκυτάλη από τη 17Ν και καλεί την κοινωνία να βγει από την απάθεια και να γίνουν οι άνθρωποι χαφιές ο ένας του άλλου).

Είναι προκλητικοί, γιατί κάθε χρόνο στην ετήσια έκθεσή τους για την τρομοκρατία σαν τρομοκράτες αναφέρουν τη μία μετά την άλλη τις εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις και αντιιμπεριαλιστικά κινήματα. Είναι προκλητικοί γιατί μέρα τη μέρα αυξάνουν τη μηχανή της κρατικής καταστολής (είτε αυτό εκφράζεται με μισθοφόρους στον εθνικό στρατό, είτε με αστυνομικούς ανά κοινωνική κατηγορία, είτε με μια ανεξέλεγκτη ιδιωτική αστυνομία σαν κι αυτή που σακάτεψε προχτές συνδικαλιστές στον Πειραιά).

Υπάρχει πράγματι πρόβλημα τρομοκρατίας. Δε χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά, για να τη βρούμε. Και δε χρειάζεται να καταγγείλουμε στην αστυνομία το «μαλλιαρό» γιο της διπλανής που αγόρασε απ' το σούπερ μάρκετ γκαζάκια. Ο τρόμος βασιλεύει. Αλλά είναι αλλού. Εκεί που σχεδόν καθημερινά δικάζονται χιλιάδες αγρότες σαν τρομοκράτες. Εδώ που τρέμει καθημερινά το φυλλοκάρδι καθενός την ώρα που βλέπει αστυνόμο. Κι εκεί στα σύγχρονα γκέτο (είτε αυτά είναι εργοστάσια, είτε καλωδιωμένες επιχειρήσεις της «νέας οικονομίας») που εκατομμύρια εργαζόμενοι δε διανοούνται καν να συνδικαλιστούν. Οχι μόνο γιατί υπάρχουν συνδικαλιστές που δεν κάνουν καλά τη δουλιά τους, αλλά κύρια γιατί συνδικαλισμός σημαίνει και απόλυση. Σημαίνει να παίζεις με το γάλα των παιδιών σου. Σημαίνει να βρεθείς στο δρόμο όχι για μια και δυο μέρες αλλά για μια ζωή. Εδώ δίπλα μας είναι η τρομοκρατία. Η ίδια η κυβερνητική πολιτική σπέρνει τρόμο.

Υπάρχει, λοιπόν και πρόβλημα αντιμετώπισης της πραγματικής τρομοκρατίας. Γνωρίζουμε πως η απάντηση σ' αυτή την τρομοκρατία είναι μια δύσκολη υπόθεση. Ας αρχίσουμε δείχνοντάς την. Η ιστορία του μαζικού λαϊκού κινήματος, κύρια του εργατικού, έχει πολλά παραδείγματα να μας δώσει και για το τι πρέπει να κάνουμε. Και, πάντως, όταν οι τρομοκράτες των λαών μας καλούν να γίνουμε συνεργάτες τους, δεν τους γυρίζουμε απλά την πλάτη, αλλά αντιστεκόμαστε στη βαρβαρότητά τους. Από αυτήν την άποψη η θέση που διατύπωσε η «Δημοκρατική Συσπείρωση» πως δε χρειάζεται κανένας τρομονόμος, εκτός από άρνηση να μπει στο παιχνίδι ενός τέτοιου διαλόγου είναι και μια πρόσκληση για δράση κόντρα στην πραγματική τρομοκρατία.