Δύο χρόνια πριν, ήταν τα διαμελισμένα κορμιά των αμάχων, τα κομβόι των προσφύγων, τα ερείπια και η φωτιά, που συνέθεταν το σκηνικό της φρίκης, της σφαγής, που το ΝΑΤΟ προκάλεσε στη Γιουγκοσλαβία. Δύο χρόνια μετά, είναι ο αργός θάνατος, που απλώνεται πάνω από τα Βαλκάνια, το απεμπλουτισμένο ουράνιο, οι εικόνες ανθρώπων, που στωικά προσμένουν το θάνατό τους, προσβεβλημένοι από λευχαιμία, που συνθέτουν το σκηνικό ενός εγκλήματος διαρκείας, ενός πολέμου που ποτέ δεν τελείωσε...

Φρόντισαν να μην τελειώσει ποτέ τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ, έχοντας προηγουμένως εξασφαλίσει τη σύμφωνη γνώμη όλων των κυβερνήσεων των χωρών - μελών του και την άδεια εισόδου, παραμονής και διέλευσης από ορισμένες, μεταξύ των οποίων και της ελληνικής. Τι κι αν αποποιούνται των ευθυνών τους; Γνώριζαν και είναι διπλά ένοχες, γιατί ακόμη και τώρα καθησυχάζουν, προκειμένου να συγκαλύψουν το έγκλημά τους.

Οι λαοί, όμως, οφείλουν να τους παραπέμψουν στα λαϊκά δικαστήρια, με την κατηγορία του «εγκληματία πολέμου». Αυτός ο δρόμος είναι μονόδρομος και για τον ελληνικό λαό, που, όπως πριν δύο χρόνια, έτσι και τώρα, θα καταδικάσει τους ενόχους και μαζί τους και όσους αναπαρήγαγαν τη ΝΑΤΟική προπαγάνδα για τα «ανθρωπιστικά κίνητρα» αυτού του εγκλήματος. Και εκείνους, που επιχείρησαν να μας πείσουν πως αυτός ο πόλεμος δε μας αφορά.

Τι έχουν να πουν τώρα οι εγχώριοι απολογητές της «νέας τάξης», που στηλίτευαν όσους πάλευαν κατά του πολέμου και προέβλεπαν - ευχόμενοι να διαψευστούν - τα μελλούμενα; Τι έχουν να πουν τώρα, που η φρίκη χτυπά την πόρτα μας; Τώρα, που το νερό και ο αέρας περνάνε τα σύνορα, κουβαλώντας το θάνατο μαζί τους; Τώρα, που το απεμπλουτισμένο ουράνιο προκαλεί τις πρώτες «παράπλευρες απώλειες» στις γραμμές του θύτη; Για να μη μιλήσουμε για το μεγάλο θύμα, το γιουγκοσλαβικό λαό, που συνεχίζει να ζει, να ακουμπά, να τρέφεται από το μολυσμένο με ραδιενέργεια χώμα της πατρίδας του.

Ολοι αυτοί έχουν κάθε λόγο να σιωπούν. Οχι, όμως, και οι λαοί των Βαλκανίων. Αυτοί οφείλουν να αγωνιστούν. Να υψώσουν τη μόνη ασπίδα προστασίας που διαθέτουν: Την πάλη τους. Τώρα, όμως. Χτες, σήμερα, αύριο, να πράξουμε το χρέος μας. Να απαντήσουμε μαζικά, δυναμικά, αποφασιστικά. Να μη λείψει κανείς από τα προσκλητήρια του αγώνα. Να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα του φιλειρηνικού κινήματος για αγώνα διαρκείας, για έναν πραγματικό ξεσηκωμό.

Αυτό το κάλεσμα είναι κάλεσμα ζωής, οφείλουμε να πράξουμε το χρέος μας απέναντί της. Να σταματήσουμε τα ανθρωπόμορφα κτήνη, που υποθηκεύουν το μέλλον μας. Να γράψουμε νέες σελίδες στην ιστορία της αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Να καταδικάσουμε, όχι γενικά και αόριστα «το έγκλημα», όπως κάποιοι θα επιθυμούσαν, αλλά να «κάτσουμε στο σκαμνί» τους εγκληματίες. Με αιτήματα συγκεκριμένα, αδιαπραγμάτευτα, ζωτικής σημασίας.

Δεν υπάρχει περιθώριο να γίνει ούτε βήμα πίσω. Δεν υπάρχει περιθώριο εφησυχασμού. Σ' αυτήν την υπόθεση, δε χωράνε αναβολές. Η αδράνεια του καθενός μας θα είναι ασυγχώρητη, προδοσία στο παρόν και το μέλλον, το δικό μας και των παιδιών μας. Ολοι, λοιπόν, στο δρόμο ξανά, όπως πριν δύο χρόνια. Ολοι όσοι δε συμβιβαζόμαστε με λιγότερο ουρανό, δεν αποδεχόμαστε μοιρολατρικά τον «ουράνιο» - επίγειο τρόμο της «νέας τάξης». Μας καλεί η ίδια η ζωή να την υπερασπίσουμε.