Η παραπάνω εικόνα, αν μη τι άλλο επιβεβαιώνει ότι η όποια δυναμική εξαργυρωνόταν μέχρι τώρα από το πολιτικό σύστημα μέσα από την πρόταξη της αρχής που λέει «το μη χείρον βέλτιστον», αρχίζει να εξαντλείται επικίνδυνα. Ο κίνδυνος αφορά φυσικά τις ταξικές δυνάμεις που στηρίζουν και στηρίζονται από το πολιτικό σύστημα της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων. Γι' αυτό ακριβώς το λόγο, η άρχουσα τάξη δείχνει να «πειραματίζεται», βάζοντας καθημερινά σχεδόν σε «ζύμωση» μια σειρά σενάρια σχετικά με τη θρυλούμενη «ανασύνθεση» του πολιτικού σκηνικού.

Η εικόνα, που προκύπτει από την αποδοκιμασία των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στο κυρίαρχο πολιτικό τοπίο της χώρας, ορίζεται από κάποιους δημοσιολογούντες με όρους, όπως «πολιτικό κενό», «πρόβλημα πολιτικής εκπροσώπησης της κοινωνίας» κλπ. Η ανάλυση αυτή είναι επιτηδευμένα «περιγραφική», ώστε να μη θίγει το κύριο. Και το κύριο, εν προκειμένω, είναι ότι το «κενό» αυτό είναι υπαρκτό, αλλά αφορά κατ' εξοχήν την άρχουσα τάξη που έχει να αντιμετωπίσει την τεράστια δυσκολία της πλέον να αξιοποιεί τους υπάρχοντες πολιτικούς φορείς, για να τους χρησιμοποιεί (και) ως αναχώματα στους επερχόμενους κοινωνικούς κλυδωνισμούς. Ταυτόχρονα, η ολιγαρχία έχει να αντιμετωπίσει της εξής δυσλειτουργία: Δυσκολεύεται ολοένα και περισσότερο να εκπροσωπήσει πολιτικά (με την έννοια του εγκλωβισμού, των αυταπατών, σε ένα βαθμό και των εκβιασμών) τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Το λεγόμενο «πρόβλημα πολιτικής εκπροσώπησης», όσο κι αν θέλουν να το απαλύνουν μέσα σε γενικότητες, είναι πολύ εξειδικευμένο: Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δυσκολεύεται όλο και εμφανέστερα να «εκπροσωπήσει» (σ.σ: εγκλωβίσει και εξαπατήσει) τους μισθοσυντήρητους, τους άνεργους, τους αγρότες, τους νεολαίους, τους συνταξιούχους, την εργαζόμενη διανόηση, τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού.

Η κατάσταση αυτή θέτει σε λειτουργία τα αντανακλαστικά της αυτοσυντήρησης της αστικής τάξης. Την ώρα που το (δικό της) αδιέξοδο είναι ορατό στους πάντες και κυρίως στους πολίτες, η πλουτοκρατία φτιάχνει σχέδια, για να καναλιζάρει τον κόσμο σε ψεύτικες «διεξόδους». Από τη μια τα «κεντρο-αριστερο-δέξια» παιχνίδια που βγαίνουν κατά περίπτωση από τη ναφθαλίνη, από την άλλη η ιδιότυπη «Αβραμοπουλειάδα», η κινητικότητα «προσωπικοτήτων» κ.ο.κ.

Ομως το ζητούμενο παραμένει. Και το ζητούμενο είναι η πραγματική διέξοδος του τόπου από το τέλμα της συντήρησης και της αντιλαϊκής πολιτικής. Τέτοια διέξοδος δεν πρόκειται να υπάρξει μέσα από τα «μέτωπα» της ανακύκλωσης ή από τα λίφτινγκ των αναλώσιμων πολιτικών υλικών της ολιγαρχίας. Η διέξοδος είναι δυνατή, αλλά βρίσκεται σε ριζικά διαφορετική πολιτική κατεύθυνση από τη σημερινή. Το άνοιγμα του δρόμου, όμως, σε αυτή, την «άλλη» κατεύθυνση, θα υπάρξει μόνο στο βαθμό που γίνει υπόθεση των λαϊκών στρωμάτων. Ο λαός ή θα κάνει δική του υπόθεση την ανατροπή της σημερινής κατάστασης, θα συστήσει το δικό του Μέτωπο που θα βάλει στη θέση της εξουσίας των μονοπωλίων τη λαϊκή εξουσία, ή θα συνεχίσει να περιδινείται σε ένα τούνελ χωρίς καμία χαραμάδα φωτός και χωρίς τέρμα.