Τα αλλεπάλληλα «πακέτα» αντιλαϊκών μέτρων που ξεφουρνίζει η συγκυβέρνηση, προκαλώντας τη χρεοκοπία εκατομμυρίων λαϊκών νοικοκυριών και μαζί αυτά που μαθαίνουμε τώρα για σχεδιαζόμενες, ακόμα πιο αντιδραστικές, ρυθμίσεις στις εργασιακές σχέσεις, αποδεικνύουν αυτό που οι κομμουνιστές διακήρυξαν από την πρώτη στιγμή. Η επίκληση των υψηλών δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του κρατικού χρέους αποτέλεσε το πρόσχημα για να επιταχυνθεί η υλοποίηση στρατηγικών επιδιώξεων ΕΕ - οικονομικής ολιγαρχίας, με στόχο την ενίσχυση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, ώστε να καταστεί δυνατόν να προσφερθεί στους κεφαλαιοκράτες ακόμα φτηνότερη εργατική δύναμη. Αλλωστε, μέτρα όπως η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, με τρόπο που να καταργούνται οι υπερωρίες, η επαναφορά της εξαήμερης εργασίας, η κατάργηση των αποζημιώσεων απόλυσης, πέρα από το παραπέρα τσάκισμα των εργαζομένων, δε συνεισφέρουν ούτε κατά ένα ευρώ στη συγκράτηση των δημοσίων ελλειμμάτων.

Οι εκπρόσωποι της άρχουσας τάξης και τα επιτελεία τους ξέρουν πολύ καλά ότι τα επιχειρηματικά κέρδη βγαίνουν μέσα από την εκμετάλλευση των εργαζομένων και το ξεζούμισμα της εργατικής δύναμης, κάτι που σημαίνει ότι όσο μεγαλύτερη είναι η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, τόσο μεγαλύτερα θα είναι τα κέρδη. Αυτός είναι ο λόγος που κάθε σωστός επιχειρηματίας - καπιταλιστής προσπαθεί να αυξήσει όσο γίνεται περισσότερο την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης που έχει στη διάθεσή του, φροντίζοντας - πρώτα και κύρια - να την αποκτά όσο γίνεται πιο φτηνά. Αυτό το «φτηνά», δηλαδή το φτηνά αμειβόμενη εργασία, αποτελεί στόχο στρατηγικής σημασίας για την οικονομική ολιγαρχία. Για το - ντόπιο και ξένο - κεφάλαιο συνολικά, αλλά και για κάθε μεμονωμένο εκπρόσωπό του.

Σε αυτήν ακριβώς τη στρατηγική είναι υποταγμένες οι πολιτικές και τα οικονομικά μέτρα που τα τελευταία χρόνια επιχειρούν να ανατρέψουν τα δεδομένα που είχαν δημιουργηθεί στις καπιταλιστικές κοινωνίες, όπου, όπως εκτιμούν οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, ήρθε η ώρα να ακυρωθούν λαϊκές κατακτήσεις που παραχωρήθηκαν τη μεταπολεμική περίοδο, κάτω από άλλες συνθήκες και ποιοτικά διαφορετικούς συσχετισμούς. Με αυτήν την έννοια, η ίδια η συγκρότηση της ΕΕ, η Συνθήκη του Μάαστριχτ, αλλά και η «Στρατηγική του 2020 για έξυπνη, διατηρήσιμη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη», όλες με έναν ενιαίο και αδιαίρετο τρόπο, στόχο είχαν την εξασφάλιση καλύτερων όρων εκμετάλλευσης των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων σε επίπεδο ΕΕ, την προσφορά φτηνότερης εργατικής δύναμης στους επιχειρηματικούς ομίλους. Στρατηγικές που υπάρχουν καταγεγραμμένες, ισχύουν και εφαρμόζονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, ανεξάρτητα ελλειμμάτων και χρέους, πολιτικές που έπρεπε να «τρέξουν» γρηγορότερα και λόγω της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης.

Ο στόχος της αποδοτικότερης κερδοφορίας του κεφαλαίου πετυχαίνεται με διάφορους τρόπους τσακίσματος των εργαζομένων, ξεκινώντας από τη συνεχή και συστηματική μείωση των ονομαστικών τους αποδοχών, καταργώντας τις κοινωνικού χαρακτήρα λαϊκές καταχτήσεις στους τομείς της Πρόνοιας και της Κοινωνικής Ασφάλισης, αναγκάζοντας τους εργαζόμενους να εργάζονται μέχρι τα βαθιά γεράματα, καταργώντας στην ουσία την πρόσβαση που είχαν τα λαϊκά νοικοκυριά στο δημόσιο σύστημα Υγείας, στην Παιδεία κ.ο.κ. Είναι πιο φανερό από ποτέ ότι η αντίσταση στη φιλομονοπωλιακή πολιτική, στην κατεύθυνση της πλήρους ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου που προκαλεί βάσανα και οδηγεί στη χρεοκοπία εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά, είναι η μόνη επιλογή, ο μόνος δρόμος που ανταποκρίνεται στα λαϊκά συμφέροντα και αξίζει τον κόπο να ακολουθήσουν οι εργαζόμενοι με τους συμμάχους τους.