Με αφορμή τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα από τον επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης, οργίασαν και πάλι τα αστικά Μέσα Ενημέρωσης για τη διαφθορά, την κακοδιαχείριση, τα «φακελάκια» και όλα όσα κατά καιρούς προβάλλουν για να πείσουν το λαό ότι η κρίση οφείλεται κυρίως σε τέτοια φαινόμενα. Θυμίζουμε ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που έχουν κυβερνήσει τον τόπο τις τελευταίες δεκαετίες, πριν από τις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις πρόβαλλαν την καταπολέμηση της διαφθοράς, σήκωναν τη σημαία της διαφάνειας (σ.σ. όπως ακριβώς έκανε και ο Γ. Παπανδρέου πριν τις εκλογές του 2009 και το κόμμα του ήρθε πρώτο). Θυμίζουμε επίσης ότι κόμματα όπως η ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η Χρυσή Αυγή με τους Ανεξάρητους Ελληνες έχουν ρίξει πολύ νερό στο μύλο της υπόθεσης «διαφθορά». Επιπλέον, στο επίκεντρο των συνθημάτων των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα ήταν και πάλι το συγκεκριμένο ζήτημα.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι φαινόμενα διαφθοράς, εξαγοράς, χρηματισμού υπάρχουν και μάλιστα σε μεγάλη έκταση στην καπιταλιστική κοινωνία. Ομως, αυτά τα φαινόμενα ευδοκιμούν ακριβώς γιατί είναι στη φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι φαινόμενα σύμφυτα με τη λειτουργία του αστικού κράτους. Οι μίζες και οι προμήθειες είναι μία εκδήλωση της σαπίλας του συστήματος. Γεννιούνται από τον καπιταλιστικό ανταγωνισμό ανάμεσα στα μονοπώλια για να πάρουν καλύτερη θέση στη μεταξύ τους σφαγή, με στόχο να παίρνουν δουλειές, να αυξάνουν τα κέρδη τους και να καταδικάζουν στην ανέχεια τους λαούς. Η ίδια η διάρθρωση και η δομή του αστικού κράτους δίνει τη δυνατότητα σε διάφορους να λυμαίνονται τα χρήματα των εργαζομένων και των λαϊκών οικογενειών και να εμφανίζονται με αμύθητα πλούτη.

Ομως, ακόμα κι αν δεν υπήρχαν σε τέτοια έκταση αυτά τα φαινόμενα, ακόμα κι αν το αστικό κράτος λειτουργούσε χωρίς μίζες και προμήθειες, μήπως θα άλλαζε η ουσία του προβλήματος; Μήπως δεν θα θησαύριζαν τα μονοπώλια από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, μήπως δεν θα έπιναν το αίμα των λαών τα αφεντικά; Μήπως δεν θα πλήρωνε χρυσάφι η εργατική οικογένεια στα νοσοκομεία για να έχει την υγειά της; 'Η μήπως θα εξαφανίζονταν τα χαράτσια και οι φόροι που πνίγουν τα νοικοκυριά; Και βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά. Το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα σε συνθήκες κρίσης δείχνει πως θέλει να περιορίσει αυτά τα φαινόμενα και τα παρουσιάζει ως την αιτία του κακού. Ομως, ακόμα και μέσα από αυτή τη διαδικασία ποιους στοχοποιούν; Η υπόθεση με τους τυφλούς - μαϊμού (σ.σ. υπαρκτό ζήτημα) τι αποτέλεσμα είχε; Να το χρησιμοποιούν σαν πρόσχημα, σαν μέσο για να ανοίξουν ζήτημα συνολικών περικοπών των συντάξεων.

Η πληγή λοιπόν είναι άλλη. Δεν είναι κάτι μεταφυσικό η διαφθορά. Ούτε την έχει κανείς στο αίμα του. Βρίσκεται στο DNA του ίδιου του καπιταλισμού που έτσι λειτουργεί και τέτοιες συνειδήσεις διεφθαρμένες φτιάχνει. Για να μπει ένα οριστικό τέλος σε τέτοια φαινόμενα, πρέπει να ανατραπεί αυτό το σύστημα. Μια εργατική λαϊκή εξουσία, που θα έχει στα χέρια της τον πλούτο, τα εργοστάσια, τα βαπόρια, είναι η μόνη που μπορεί να καταπολεμήσει στη ρίζα του το κακό. Για να πάψει να υπάρχει διαφθορά, πρέπει να μην υπάρχουν οι αιτίες που τη γεννούν.