Τίποτα δεν αφήνει στην τύχη το μεγάλο κεφάλαιο και δε διαπραγματεύεται στο ελάχιστο τα συμφέροντά του. Γι' αυτό μετατόπισε τις παρεμβάσεις του από τα υπομνήματα προς τους εκάστοτε πρωθυπουργούς, στα «μεταμνημόνια», όπως αυτό που προανήγγειλε την περασμένη Πέμπτη ο πρόεδρος του ΣΕΒ, «σε συνεργασία με τα παραγωγικά υπουργεία, την ΟΚΕ και τους εργοδοτικούς φορείς των βασικών κλάδων της οικονομίας μας». Ο, υπό τελική διαμόρφωση, «Οδικός Χάρτης της νέας εθνικής ανάπτυξης», όπως τον ονόμασαν, σηματοδοτεί, εκτός των άλλων, την άμεση εμπλοκή των μεγαλοεπιχειρηματιών στη διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής, όχι μόνο στο επίπεδο των θεμελιακών θεσμικών μεταρρυθμίσεων, αλλά και στις λεπτομέρειές της, στο πού ακριβώς θα κατευθυνθούν οι δημόσιοι πόροι, το προϊόν της λεηλασίας που υφίστανται οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Με τον «Οδικό Χάρτη» ορίζουν αυτοί τους κλάδους της οικονομίας που θα πρέπει να ενισχυθούν, καθώς και τον τρόπο που θα ενισχυθούν, για τα επόμενα 10 χρόνια. Η καπιταλιστική κρίση και η όξυνση της ταξικής πάλης, που πιέζουν όλο και περισσότερο τους πολιτικούς «διαμεσολαβητές» του κεφαλαίου, είναι που τους ωθούν στο προσκήνιο για να βάλουν περισσότερο «πλάτη» στην πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά τους. Αλλά και να απαιτήσουν ενίσχυση για επενδύσεις στους τομείς που θα βγάλουν γρήγορα και μεγάλα κέρδη, σε βάρος των αναγκών του λαού και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.

Οι μεγαλοεπιχειρηματίες ξέρουν ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο και χρησιμοποιούν κάθε όπλο που έχουν στη διάθεσή τους. Αυτοανακηρύσσονται στη δύναμη που θα βγάλει τον τόπο από την κρίση. Επιτίθενται με λύσσα στη συνδικαλιστική δράση. Βαφτίζουν «συντεχνιακό συμφέρον» κάθε δικαίωμα και κατάκτηση της εργατικής τάξης. Απαιτούν την πλήρη εφαρμογή του μνημονίου και ακόμη περισσότερες αντιλαϊκές ανατροπές. Ισχυρίζονται, προκλητικά, ότι τα συμφέροντά τους ταυτίζονται με αυτά των εργαζομένων, θέλοντας να περάσουν στη συνείδησή τους ότι χωρίς αυτούς οι εργάτες θα πεινάσουν, ενώ το αντίθετο συμβαίνει. Χωρίς καπιταλιστές οι εργάτες θα παράγουν και θα ζουν καλά. Απαιτούν το τσάκισμα του λαϊκού κινήματος.

Οσο οι μεγαλοεπιχειρηματίες πλουτίζουν, τόσο περισσότερο φτωχαίνει ο λαός. Απαιτούν τσάκισμα κάθε εργασιακού δικαιώματος και κατάκτησης για να ενισχύσουν την κερδοφορία και την εκμετάλλευση, στις συνθήκες κρίσης τους. Καταλογίζουν τα χρέη της οικονομίας στους εργαζόμενους, ενώ είναι αυτοί που «έσκασαν» από τα κέρδη λόγω ενίσχυσής τους από το κράτος που το καταχρέωσαν. Αυτοί πούλησαν τις προβληματικές επιχειρήσεις τους στο κράτος και τις αγόρασαν ξανά «καθαρές» (τις πλήρωσε ο λαός μέσω της φορολογίας του), για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτοί εξασφάλιζαν τεράστιες κρατικές επιδοτήσεις για επενδύσεις. Αυτοί μετέφεραν, με αδρή δημόσια επιδότηση, τις μονάδες τους στα Βαλκάνια. Αυτοί φοροαπαλλάχθηκαν «νόμιμα», επιβαρύνοντας το δημόσιο χρέος.

Η πλουτοκρατία εκμεταλλεύεται, δεν προσφέρει. Εξουσιάζει, παίρνει, δε δίνει. Η πλουτοκρατία δεν είναι η λύση, αλλά το πρόβλημα. Λύση για το λαό είναι η αλλαγή ρότας. Η λαϊκή οικονομία και εξουσία, ως αναγκαίες και ικανές προϋποθέσεις ευημερίας και προκοπής του λαού για να καρπώνεται το μόχθο του. Τώρα είναι η ώρα της λαϊκής αντεπίθεσης για την ανατροπή της πολιτικής ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΕΕ. Είναι ο καιρός η εργατική τάξη να τινάξει από πάνω της το ζυγό της εκμετάλλευσης, καθώς είναι πέρα για πέρα αληθινή η κουβέντα «Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά, χωρίς εσένα γρανάζι δεν κινά».