Δεν περιμέναμε τα στοιχεία του ΟΗΕ για τη φτώχεια, προκειμένου να διαπιστώσουμε ότι οι κοινωνικές ανισότητες αυξάνονται ολοένα και με πιο γοργούς ρυθμούς. Η κοινωνική πραγματικότητα που διαμορφώνεται κάτω από την άκρατη επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού, με τις διαβόητες αναδιαρθρώσεις και τη νεοφιλελεύθερη μορφή διαχείρισης ως μονόδρομου για την απρόσκοπτη δράση των μονοπωλίων, δεν μπορεί να έχει διαφορετικά αποτελέσματα, από την ολοένα και μεγαλύτερη συσσώρευση κερδών και κεφαλαίου σε λιγότερα χέρια και από την άλλη την ολοένα αυξανόμενη ανεργία, φτώχεια και ανέχεια για την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα. Που και περισσότερα γίνονται και φτωχότερα.
Μόνο που μερικές φορές η απεικόνισή τους με στοιχεία γίνεται αφορμή που μπορεί ίσως να ταράξει το μακάριο τέλμα της σάπιας καπιταλιστικής κοινωνίας. Που μπορεί να δημιουργεί στους «κολασμένους της γης» το σπόρο της αφύπνισης για την αναζήτηση των κρίκων της ταξικής αλληλεγγύης. Οχι γιατί μπορεί να συνδέει τη διαπίστωση καθενός ξεχωριστά, ότι η μοίρα του είναι κοινή μοίρα των ταξικών αδελφών του, αλλά γιατί αυτό μπορεί να γίνεται αφετηρία που θα τον κάνει να σπάσει το καβούκι του δικού του μικρόκοσμου, αυτού που τον ωθεί η ίδια η καπιταλιστική βαρβαρότητα, για να δημιουργεί την ανίκητη δύναμη που θα τον κάνει να σπάσει την αλυσίδα της σκλαβιάς της εκμετάλλευσης, που είναι και η δική του σκλαβιά, για να κερδίσει τον κόσμο ολόκληρο. Για να κάνει την έφοδο στους δικούς του ουρανούς.
Συγκλονιστικά, λοιπόν, τα στοιχεία για την ανεργία και τη φτώχεια που δόθηκαν στη δημοσιότητα, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φτώχειας: Από το σύνολο του εργαζόμενου πληθυσμού, που υπολογίζεται σε τρία δισ. άτομα, 140 εκατομμύρια εργάτες είναι άνεργοι και το 1/4, ίσως και το 1/3 υποαπασχολούνται.
Πάνω από ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι στον κόσμο ζουν με εισόδημα λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα, ανάμεσά τους και 600 εκατομμύρια παιδιά, ενώ 11 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν από ασθένειες που θα μπορούσε να είχαν προληφθεί, αν δίνονταν τα ανάλογα κονδύλια. Και, βεβαίως, η φτώχεια δεν είναι «προνόμιο» μόνο των υποανάπτυκτων χωρών, όπως καυχιούνται οι ηγήτορες της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων. Απόδειξη τα στοιχεία της «Γιούνισεφ», που μιλούν για «παιδική φτώχεια στις πλούσιες χώρες», αφού περισσότερα από 47 εκατομμύρια παιδιά ζουν κάτω από το όριο φτώχειας στο βιομηχανικό κόσμο.
Την πρώτη θλιβερή θέση κατέχει το Μεξικό, όπου το 26,2% των παιδιών της χώρας μεγαλώνει σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Ακολουθούν οι ΗΠΑ με 22,4%, η Ιταλία με 20,5%, η Μεγάλη Βρετανία με 19,8%, η Τουρκία με 19,7%, η Ιρλανδία με 16,8% και ο Καναδάς με 15,5%. Η Ελλάδα βρίσκεται στη δέκατη θέση με 12,3%.
Ακόμη και το στοιχείο ότι, παγκοσμίως ένα δισ. ανθρώπων που ζουν σε ανεπτυγμένες χώρες κερδίζουν το 60% του παγκόσμιου εισοδήματος, σε σχέση με τα 3,5 δισ. που ζουν στις χώρες χαμηλού εισοδήματος κερδίζουν μόλις το 20%, είναι ενδεικτικό για τη ληστρική δράση των μονοπωλίων. Γιατί βεβαίως δεν αποτυπώνει την αντικειμενική πραγματικότητα, των ταξικών ανισοτήτων, αφού συμπεριλαμβάνεται όλος ο πληθυσμός και καπιταλιστές και λαϊκά στρώματα, αλλά φανερώνει ότι τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη εκμεταλλεύονται ληστρικά τις αδύνατες οικονομικά χώρες.
Τα στοιχεία είναι αμείλικτα, αλλά επιβεβαιώνουν ότι η αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πάλη της εργατικής τάξης και του λαού κάθε χώρας για την ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας που αναπαράγει τις ταξικές ανισότητες σε διευρυμένη κλίμακα σε συνδυασμό με την κοινή πάλη των λαών είναι μονόδρομος.
Feeds
