Η σημαντική συμμετοχή των εργαζομένων στην πανελλαδική απεργία της Τρίτης, που ήταν η μεγαλύτερη των τελευταίων χρόνων, δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Πολύ περισσότερο, δεν είναι αποτέλεσμα του καλέσματος των ηγεσιών ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, με δεδομένη τη λειψή αξιοπιστία τους και την εμπειρία της συστηματικής, επί χρόνια, προσπάθειάς τους να αδρανοποιήσουν τους εργαζόμενους, να υπονομεύσουν την αποτελεσματικότητα που μπορεί να έχει ο αγώνας. Το μέγεθος της συμμετοχής στην απεργία ξάφνιασε πολλούς και, μάλιστα, δυσάρεστα. Τα κυβερνητικά στελέχη, που είναι επιφορτισμένα να περάσουν τη σκληρή αντεργατική πολιτική με έμφαση στα μέτρα για το χρόνο εργασίας, τις απολύσεις, την επέκταση της μερικής απασχόλησης σε βάρος της πλήρους, κατάλαβαν ότι έχουν δύσκολες μέρες μπροστά τους. Τα στελέχη του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, εκείνοι που κοπιάζουν να περιορίσουν τις αντιδράσεις των εργαζομένων, που διαστρεβλώνουν τα αιτήματα του συνδικαλιστικού κινήματος και τα διατυπώνουν με βολικό, για την κυβέρνηση, τρόπο στα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου», ένιωσαν, επίσης, μια δυσάρεστη έκπληξη.

Η επόμενη κίνηση δεν μπορεί παρά να έχει τη σφραγίδα της συνέχισης του αγώνα, της κλιμάκωσής του, της ενίσχυσης και της διεύρυνσης της συσπείρωσης. Αυτή τη στιγμή, οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει το ΠΑΜΕ έρχονται να καλύψουν το σημαντικό κενό της «επόμενης μέρας», που όχι μόνο δεν επιχείρησαν, έστω προσχηματικά, να καλύψουν οι συμβιβασμένες ηγεσίες στις κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις, αλλά αποφεύγουν και οποιαδήποτε αναφορά σ' αυτό. Με το συλλαλητήριο στο οποίο καλεί το ΠΑΜΕ κόντρα στα αντεργατικά μέτρα, στις 21 Οκτώβρη στο Πεδίον του Αρεως, το αγωνιστικό σφυροκόπημα στα κυβερνητικά σχέδια συνεχίζεται. Η συνέχιση του αγώνα δε θα κριθεί, όμως, μόνο από τη διάθεση των εργαζομένων να αγωνιστούν με σωστό προσανατολισμό. Οι διεργασίες μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να ενταθούν και να προχωρήσουν παράλληλα με τη διεξαγωγή της πάλης των εργαζομένων. Η μάχη που δίνουν οι ταξικές δυνάμεις για την ενεργοποίηση των πρωτοβάθμιων σωματείων, για την αλλαγή των συσχετισμών, για το ξεπέρασμα των συμβιβασμένων πλειοψηφιών με επιτροπές αγώνα σε κάθε χώρο δουλιάς και άλλες πρόσφορες μορφές, είναι καθοριστικής σημασίας.