Μία από τις μεγαλύτερες κοροϊδίες στις οποίες επιδίδονται οι εκλεκτοί του δικομματισμού - και οι ΠΑΣΟΚονεοδημοκράτες που εμφανίζονται ως «ανεξάρτητοι» - είναι τα λεγόμενά τους για την αναπτυξιακή πορεία των περιφερειών στο βαθμό που αυτοί κερδίσουν τις επερχόμενες εκλογές. Παρόμοιες υποσχέσεις σε περίοδο βαθιάς οικονομικής κρίσης εύλογα προκαλούν θυμηδία. Ομως, θυμός χρειάζεται και μάλιστα για πολύ συγκεκριμένους λόγους.

Πρώτον: Ολα τα προηγούμενα χρόνια που η χώρα εμφανιζόταν να σπάει τα ρεκόρ ρυθμών αύξησης του ΑΕΠ, οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν κέρδισαν τίποτα από αυτή την πορεία, αλλά αντίθετα υποχρεώθηκαν να αποδεχθούν μια πολιτική συνεχούς συρρίκνωσης των λαϊκών εισοδημάτων - δικαιωμάτων, που οδήγησε σε σημαντική χειροτέρευση της θέσης τους στην κοινωνία, ενώ ταυτόχρονα ήταν περίοδος γιγάντωσης των επιχειρήσεων και ακόμα μεγαλύτερου πλουτισμού των επιχειρηματιών.

Δεύτερον: Στις σημερινές συνθήκες και με επιχειρήματα όπως η «μείωση των ελλειμμάτων», η «αντιμετώπιση της κρίσης», ή η «εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας», οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα αντιμετωπίζουν μια ιστορικά πρωτοφανή επίθεση σε εισόδημα, εργασιακές σχέσεις, συνταξιοδοτικά δικαιώματα, εξασφάλιση Υγείας - Παιδείας. Το αποτέλεσμα είναι ο λαός κυριολεκτικά να στενάζει κάτω από την «μπότα» των αντιλαϊκών επιλογών κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου. Την ίδια ώρα πολλαπλασιάζονται τα κονδύλια που δίνονται στις τράπεζες και στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, αυξάνονται οι φοροαπαλλαγές στους εκπροσώπους της οικονομικής ολιγαρχίας, διαγράφεται η φοροδιαφυγή του μεγάλου κεφαλαίου.

Τρίτον: Ο «Καλλικράτης» δεν κρύβει τα λόγια του. Είναι δημιούργημα των σύγχρονων αναγκών του κεφαλαίου, με αποκλειστικό στόχο να αποτελέσει μια μικρή κυβέρνηση στο χώρο της περιφέρειας, ώστε πιο αποτελεσματικά να προωθηθούν σε επίπεδο περιφέρειας οι κεντρικές επιλογές ΕΕ - κυβέρνησης - κεφαλαίου. Να διευκολύνει, δηλαδή, και να ενισχύσει την επιχειρηματική δράση, να συμβάλει στη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, να επιταχύνει τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις σε τομείς όπως εργασιακές σχέσεις, Παιδεία, Υγεία - Πρόνοια, να διαχειριστεί τα φαινόμενα ακραίας φτώχειας, μοιράζοντας πενταροδεκάρες σε όσους βγαίνουν εντελώς εκτός μάχης. Η περιφέρεια δε συγκροτήθηκε για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Στόχο έχει να υπηρετεί και να συναλλάσσενται με επιχειρηματικούς ομίλους, να τους αναθέτει έργα, να τους μεταβιβάζει δημόσια περιουσία, να τους εξασφαλίζει φτηνούς εργάτες, να δημιουργεί συνθήκες υψηλής κερδοφορίας. Με δυο λόγια, να στηρίζει τις πολιτικές που συνθλίβουν και περιθωριοποιούν τους εργαζόμενους.

Τέταρτον: Το ζήτημα της ανάπτυξης δεν είναι θέμα που αφορά την καθεμιά περιφέρεια της χώρας ξεχωριστά. Για την πραγματική ανάπτυξη σε όφελος του λαού, χρειάζεται σχέδιο. Απαιτείται μια ολοκληρωμένη πολιτική, που θα εξασφαλίζει την αναλογία ανάμεσα στους διάφορους κλάδους της παραγωγικής δραστηριότητας, δίνοντας έμφαση εκεί που υπάρχουν περισσότερες ανάγκες. Μια πολιτική πλήρους αξιοποίησης του εργατικού δυναμικού, αποτελεσματικής χρησιμοποίησης των πλουτοπαραγωγικών πηγών, παραγωγικής εκμετάλλευσης των τεχνολογικών και επιστημονικών επιτευγμάτων.

Αυτά δεν μπορούν να τα κάνουν οι περιφερειάρχες. Πολύ περισσότερο οι περιφερειάρχες της «επιχειρηματικότητας» και της «ανταγωνιστικότητας». Αυτοί που, ανεξάρτητα από την επίσημη σφραγίδα που προβάλλουν, λιβανίζουν με τις αγιαστούρες τις πολιτικές του δικομματισμού, την ΕΕ, τα κονδύλιά της, τις επιλογές της. Προοπτική σε όφελος των εργαζομένων και όλου του λαού μπορεί να δώσει μόνο η διαφορετικού τύπου ανάπτυξη της κοινωνίας, που θα στηρίζεται στη λαϊκή εξουσία και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Η ανάπτυξη που προτείνει το ΚΚΕ και οι συνδυασμοί της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που στηρίζει.