Καμία αμφιβολία δεν αφήνει η «Πράσινη Βίβλος για τις συντάξεις» της ΕΕ, σχετικά με το αν η ένταση και η διάρκεια της αντεργατικής επίθεσης συνδέεται μόνο ή εξαντλείται στην καπιταλιστική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη. Μεταξύ άλλων το συγκεκριμένο ντοκουμέντο της ΕΕ, που παρουσίασε ο «Ρ» την περασμένη Κυριακή, σημειώνει πως: Δεν αρκούν οι μεταρρυθμίσεις που εδώ και χρόνια κατεδαφίζουν βασικές κατακτήσεις των εργαζομένων, «υπάρχει τώρα η ανάγκη να αναθεωρηθεί ριζικά το πλαίσιο της ΕΕ». Τα συστήματα Κοινωνικής Ασφάλισης αποτελούν «αναπόσπαστο τμήμα των χρηματοοικονομικών αγορών», δηλαδή εκείνο το μέρος του μόχθου των εργαζομένων που πρέπει να επαρκεί για μια αξιοπρεπή ζωή μετά τη συνταξιοδότηση, τίθεται κι αυτό στη διάθεση των αγορών, που χρειάζονται ρευστό χρήμα για τις εκάστοτε ανάγκες των μονοπωλίων. Οι «ηλικίες εξόδου από την αγορά εργασίας είναι ακόμη χαμηλές» γι' αυτό και «θα ήταν χρήσιμο να εξεταστούν κοινές αρχές και λύσεις», να συντονιστεί δηλαδή πανευρωπαϊκά η αντιασφαλιστική επίθεση.

Αποκαλυπτικό είναι το σκεπτικό με το οποίο τα επιτελεία του ευρωενωσιακού κεφαλαίου επιδιώκουν να καθαγιάσουν τις επόμενες ανατροπές που ετοιμάζουν. «Οι νέες τεχνολογίες και υπηρεσίες που επιτρέπουν την εφαρμογή ευέλικτων ρυθμίσεων εργασίας μέσω της τηλεργασίας και της αναβάθμισης των δεξιοτήτων, μπορούν να συμβάλουν στη μεγαλύτερη παραμονή των εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας στην εργασία» επισημαίνεται χαρακτηριστικά. Δηλαδή, το κεφάλαιο καλλιεργεί την άποψη ότι αυτονόητο και (..;) «φυσιολογικό» είναι η εξέλιξη της τεχνολογίας και η γοργή ανάπτυξη των μέσων παραγωγής να εξασφαλίζει στους εργαζόμενους περισσότερα χρόνια εργασίας. Αν όμως αυτή η πρόοδος υπηρετούσε τα συμφέροντα και τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, θα μπορούσε να οδηγήσει μεταξύ άλλων στη μείωση των ωρών εργασίας, στη διασφάλιση 7ωρου (και 6ωρου για κλάδους όπως αυτούς που αφορούν Βαρέα και Ανθυγιεινά Επαγγέλματα) για κάθε εργαζόμενο, με ταυτόχρονη αύξηση των θέσεων εργασίας.

Δεν αρκεί για το κεφάλαιο ότι τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης ανέβηκαν για όλους τους εργαζόμενους στα 65 χρόνια ή ότι οι συντάξεις αντικαθίστανται πλέον με «προνοιακά επιδόματα» που ούτε κι αυτά είναι απόλυτα διασφαλισμένα. Αυτό που απαιτούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου είναι η πλήρης προσαρμογή των συνθηκών εργασίας, συνταξιοδότησης, συνολικά της ζωής της λαϊκής οικογένειας στην αύξηση της κερδοφορίας των πολυεθνικών. Είναι χαρακτηριστικό πως η «Πράσινη Βίβλος» θέτει και ζήτημα για το αν θα «πρέπει να περιληφθούν στα μέτρα της ΕΕ τα εκ του νόμου υποχρεωτικά κεφαλαιοποιητικά συστήματα».

Ολα τα παραπάνω επιβεβαιώνουν πως αυτό που έχει στήσει στο απόσπασμα τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζομένων, δεν είναι κάποιες «έκτακτες» αποφάσεις που «αναγκάζονται» να πάρουν κυβερνήσεις «προσωρινά», για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Είναι ένα μόνο μέρος της ολομέτωπης και σχεδιασμένης επίθεσης που δέχεται ο εργαζόμενος λαός, αφού η αμείωτη χειροτέρευση της ζωής του είναι απαραίτητη για την υπεράσπιση των ταξικών συμφερόντων των μονοπωλίων. Γι' αυτό και στο στόχαστρο των εργαζομένων πρέπει να μπει συνολικά η πολιτική που αντιμετωπίζει τη ζωή τους ως «κόστος». Να απομονώσουν αποφασιστικά και τα πολιτικά κόμματα και τις συνδικαλιστικές δυνάμεις, που υπηρετούν το κεφάλαιο και παρουσιάζουν ως αναπόφευκτη την υποταγή στα αδιέξοδα, που συνεπάγεται η εξουσία των μονοπωλίων.