Η επίθεση στα δικαιώματα και στο σύνολο της ζωής των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων είναι τόσο άγρια και βάρβαρη, που η συμβιβασμένη συνδικαλιστική πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ ψελλίζει - υποκριτικά - για αντεργατικά μέτρα που εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Υποκριτικά, γιατί στο νόμο για την καταβαράθρωση των εργασιακών σχέσεων βρήκε θετικά στοιχεία. Οταν οι ταξικές δυνάμεις πρότειναν απεργιακές κινητοποιήσεις κατά του Προκρούστη στο Ασφαλιστικό, πριν ακόμη έρθει το προσχέδιο νόμου, και ενώ όλοι γνώριζαν ότι οι συντάξεις θα ανήκουν στο παρελθόν, έλεγε να δούμε πρώτα το νομοσχέδιο. Καθηλώνοντας στην αδράνεια τους εργαζόμενους, όταν απαιτείται μέγιστη καθολική πάλη. Αν αυτά δεν είναι ουσιαστική στήριξη της άγριας κυβερνητικής πολιτικής, τότε τι είναι; Δεν εξιλεώνεται επειδή τάχα δεν πήγε στο διάλογο για το «μνημόνιο θανάτου» εργασιακών και ασφαλιστικών κατακτήσεων. Κάνει, τάχα, πως διεκδικεί την υπογραφή συλλογικής σύμβασης, όταν μέχρι τώρα δεν έχει κάνει ουσιαστικά τίποτα, και την ίδια ώρα ετοιμάζονται μισθοί για νέους 560 ευρώ και τρίχρονο πάγωμα των μισθών των άλλων εργαζομένων.

Ενα μεγάλο τμήμα των εργαζομένων έχει αντιληφθεί καλύτερα το ρόλο της συμβιβασμένης πλειοψηφίας στη ΓΣΕΕ και γενικότερα των δυνάμεων του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Αλλωστε, για τα μέτρα που παίρνονται σήμερα και για όσα ετοιμάζονται να παρθούν στη συνέχεια, η συμβιβασμένη πλειοψηφία φέρει τεράστιες ευθύνες, γιατί δεν προειδοποίησε τους εργαζόμενους, δεν προετοίμασε και δεν οργάνωσε αγώνες ενάντιά τους, αν και τα γνώριζε.

Ολα τα προηγούμενα χρόνια καλλιέργησε ως μονόδρομο την ταξική συνεργασία, τον «κοινωνικό εταιρισμό», για να γίνει δήθεν πιο «ανθρώπινος» ο καπιταλισμός με ένα πιο σωστό «μείγμα πολιτικής», ωφέλιμο για εργοδότες και εργαζόμενους. Στήριξαν και προσπάθησαν να «νομιμοποιήσουν» στη συνείδηση των εργαζομένων τη λογική της ανταγωνιστικότητας, τις πολιτικές χτυπήματος της μόνιμης και σταθερής εργασίας, γενίκευσης των ελαστικών και προσωρινών μορφών εργασίας. Υπογράφουν κατάπτυστες Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις που φθάνουν μερικά λεπτά του ευρώ, κάνουν συμφωνίες με τους βιομηχάνους στηρίζοντας τις «δικαιολογημένες» απολύσεις.

Ακόμα, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να αποπροσανατολιστούν από τις όποιες, δήθεν «φιλεργατικές», χωρίς ουσία κορόνες ακούγονται από ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ σε διάφορα συνδικάτα, μιλώντας ακόμα και για απεργίες διαρκείας. Γιατί ποτέ δεν προετοίμασαν και δεν οργάνωσαν τέτοιους αγώνες. Ακόμη και όταν αποφάσιζαν απεργίες, τις υπονόμευαν. Μέχρι σήμερα, με ευθύνη του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, το εργατικό κίνημα βρίσκεται πολύ πίσω από τις ανάγκες της ταξικής πάλης, ενώ τα αιτήματα που προβάλλονται δε συγκρούονται με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και, επομένως, δεν μπορούν να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Το ίδιο επικίνδυνη είναι και η λογική της «Αυτόνομης Παρέμβασης», που, εκτός του ότι προβάλλει μαζί με τη ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ τη λογική του εφικτού και της διαχείρισης, η μόνη κριτική που ασκεί στη ΓΣΕΕ είναι ότι κάνει λάθος, ενώ πρόκειται για συνειδητή πολιτική τακτική και στρατηγική στήριξης και εξυπηρέτησης του κεφαλαίου.

Η καταδίκη των δυνάμεων αυτών στο συνδικαλιστικό κίνημα αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη αγώνων. Ταυτόχρονα, απαιτείται να σπάσει η μοιρολατρία που έχουν καλλιεργήσει και οι εργαζόμενοι να συσπειρωθούν στον ταξικό πόλο του εργατικού κινήματος, για αγώνες που αποτελεσματικά θα συγκρούονται με το σύνολο της αντεργατικής πολιτικής και τους φορείς της. Που αποτελεσματικά θα αγωνίζονται για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους.