Αύριο οι εργαζόμενοι κατεβαίνουν στην απεργία. Εχουν μπροστά τους μια κρίσιμη ταξική αναμέτρηση. Δίνουν μια μάχη για το σήμερα και το αύριο, μια μάχη επιβίωσης. Δίνουν αγώνα για το μεροκάματο, τη σύνταξη, την προστασία των ανέργων, το δικαίωμα στην περίθαλψη. Δεν παλεύουν όμως μόνο για να περισώσουν κάποια δικαιώματα. Για να αποτρέψουν απλά κάποια αντεργατικά μέτρα. Το μέγεθος της επίθεσης, το βάθος που εξελίσσεται αυτή η πρωτόγνωρη λαίλαπα, θα καθορίσει για πολλά χρόνια μπροστά, αν όχι δεκαετίες, τη ζωή της εργατικής τάξης, το επίπεδο διαβίωσης πλατύτερων λαϊκών στρωμάτων. Θα καθορίσει τη ζωή της νέας γενιάς, το αν αυτή η γενιά θα περπατά όρθια ή θα τη σέρνουν σκυφτή στα σκλαβοπάζαρα του μέλλοντος. Κρίνεται το μέλλον του εργαζόμενου λαού και του τόπου. Γι' αυτό σε αυτό τον ταξικό πόλεμο που κήρυξε κατά του λαού και των δικαιωμάτων του η πλουτοκρατία, σε αυτή την επίθεση που εξαπολύθηκε από την κυβέρνηση, την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ΔΝΤ, οι εργάτες πρέπει να μάθουν να ξεχωρίζουν και τους εχθρούς και τους φίλους.

Κάθε μέρα που περνάει και ενώ η κρίση οξύνεται και η επίθεση σε βάρος των εργαζομένων δεν έχει τέλος, γίνεται φανερό ότι οι εργάτες δεν έχουν απέναντί τους μόνο τους δηλωμένους εχθρούς τους. Εχουν και αυτούς που δηλώνουν προστάτες τους. Εχουν αυτούς που φορώντας τη μάσκα του «φίλου» κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να ξεστρατίσουν τους αγώνες της εργατικής τάξης, να τους υπονομεύσουν από τα «μέσα», να τους οδηγήσουν σε αδιέξοδο. Είναι ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός. Είναι αυτοί που μόλις πριν δύο μήνες αποθέωναν στο συνέδριο της ΓΣΕΕ τον πρωθυπουργό και χειροκροτούσαν τον αρχηγό της ΝΔ. Είναι εκείνοι που ισχυρίζονταν ότι η κυβέρνηση δε θέλει να λάβει επώδυνα μέτρα και οι κακοί «ξένοι» την εξαναγκάζουν να το κάνει. Είναι αυτοί που λίγο νωρίτερα - όταν το ΠΑΜΕ οργάνωνε μόνο του τις απεργίες - δήλωναν ότι δε βλέπουν το λόγο για να κηρύξουν απεργία και έφτασαν μέχρι το σημείο να γίνουν και απεργοσπάστες. Είναι οι ίδιοι που πρώτοι έσπευσαν στο στημένο διάλογο για το Ασφαλιστικό δίνοντας άλλοθι στον κ. Λοβέρδο, ενώ μόλις χτες δήλωσαν και πάλι έτοιμοι να το επαναλάβουν.

Είναι, τέλος, αυτοί που, χρόνια τώρα, έκαναν σημαία όχι τα συμφέροντα της εργατιάς αλλά την ανταγωνιστικότητα, την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας που δήθεν θα εξασφάλιζε θέσεις δουλειάς. Είναι οι θιασώτες της ΟΝΕ, που σε παράλληλες πορείες με τα αντίστοιχα κόμματα και το κεφάλαιο διακήρυσσαν το μονόδρομο της ΕΕ και της καπιταλιστικής «ανάπτυξης», που εκπαίδευαν τους εργάτες γιατί πρέπει να γίνουν «απασχολήσιμοι». Είναι εκείνοι που μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα υποστήριξαν τη στρατηγική της καπιταλιστικής κερδοφορίας που μας έφερε μέχρι εδώ, της οποίας τα αποτελέσματα επιδιώκουν και πάλι να φορτωθούν στις πλάτες των εργαζομένων.

Να γιατί οι εργαζόμενοι πρέπει όχι μόνο να ξεκόψουν απ' αυτούς, αλλά τώρα ακόμα πιο αποφασιστικά χρειάζεται να παλέψουν για να ηττηθεί η στρατηγική τους, στρατηγική που υπηρετεί την πλουτοκρατία. Και αυτός είναι ένας από τους όρους για την ενίσχυση των αγώνων, για τη δημιουργία των προϋποθέσεων οι εργάτες να κουμαντάρουν τους κόπους και τον τόπο τους, χωρίς εκμεταλλευτές και εκμετάλλευση.