Την αδυναμία του καπιταλιστικού συστήματος να αντιμετωπίσει τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά του, αλλά και την αύξηση της λαϊκής οργής που προκαλεί, επιβεβαιώνει η συζήτηση που έχει ξεκινήσει για την ανάγκη αλλαγής του πολιτικού σκηνικού. Συζήτηση στην οποία πρωτοστατούν κορυφαίοι πολιτικοί, αναλυτές, οικονομολόγοι κ.λπ. της αστικής τάξης, μαρτυρώντας ότι αποτελεί προτεραιότητα γι' αυτήν και ειδικά στην παρούσα φάση (εν μέσω δηλαδή καπιταλιστικής κρίσης), η ικανότητα του αστικού πολιτικού συστήματος να περάσει τα άγρια μέτρα χειραγωγώντας και υποτάσσοντας το λαό με την αποπροσανατολιστική προπαγάνδα να πληρώσουν αυτοί οι πολιτικοί, τα πρόσωπα, που δημιούργησαν χρέη και ελλείμματα αλλά και την κρίση. Λες και δεν είναι σύμφυτη του συστήματος των μεγαλοεπιχειρηματιών που τους ενισχύουν συνεχώς όλες οι κυβερνήσεις. Θα σταματήσουν να τους ενισχύουν;

Τι λένε στους εργαζόμενους οι υπηρέτες και εκπρόσωποι των καπιταλιστών; Ν' αλλάξει ό,τι εμποδίζει την «ανάπτυξη» και την «ανταγωνιστικότητα» (βλ. ΣΕΒ, ΝΔ) δηλαδή την κερδοφορία των μονοπωλίων, άρα να προχωρήσει πιο γρήγορα η κατεδάφιση των εναπομεινασών εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων. `Η, ότι χρειάζεται να εξασφαλιστεί «δικαιοσύνη» και «να μοιραστούν ίσα τα βάρη» (βλ. ΣΥΡΙΖΑ, ΓΣΕΕ), δηλαδή ν' αλλάξει ο τρόπος διαχείρισης, να βρεθούν καλύτεροι τρόποι χειρισμού και χειραγώγησης των λαϊκών μαζών. `Η, ακόμα, ότι χρειάζεται να σταματήσει η «ανοχή» σε «ατέρμονες διεκδικήσεις» (βλ. ΛΑ.Ο.Σ.) στοχοποιώντας το ίδιο το δικαίωμα του εργαζόμενου λαού να διεκδικεί βελτίωση της ζωής του. Ολοι τους αφήνουν στο απυρόβλητο την πραγματική ρίζα και της καπιταλιστικής κρίσης και της επιδείνωσης της ζωής των λαϊκών στρωμάτων: Την οργάνωση της οικονομίας με βάση τη μεγιστοποίηση του καπιταλιστικού κέρδους. Πασχίζουν να κρύψουν ότι πραγματική αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την οργάνωση της οικονομικής παραγωγής, με στόχο την ικανοποίηση των διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών.

Οσο η οικονομία εξαρτάται από τις επιλογές κάθε ιδιοκτήτη μέσων παραγωγής, οι ανάγκες και οι συνθήκες ζωής του λαού θα κονιορτοποιούνται στη μηχανή της «ανταγωνιστικότητας», στο κυνήγι του κέρδους. Τα συσσωρευόμενα κέρδη θα αναζητούν δρόμο για αύξηση του κεφαλαίου, «σκοντάφτοντας» στο γεγονός ότι, ενώ από τη μια παράγεται ολοένα περισσότερος πλούτος, αυτόν τον καρπώνονται οι επιχειρηματίες για να ξαναεπενδύσουν με στόχο μεγαλύτερα κέρδη. Αλλά, η αναρχία στην παραγωγή οδηγεί στην υπερπαραγωγή και τους εμποδίζει να πουλήσουν εμπορεύματα, αλλά και να επενδύσουν, αφού δεν μπορούν να πουλήσουν. Αυτή είναι η κρίση. Που οδηγεί σε ολοένα και πιο βάρβαρη επίθεση στο λαό, οδηγώντας σε σχετική και απόλυτη εξαθλίωσή του. Για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει η καπιταλιστική ιδιοκτησία να γίνει κοινωνική. Και αυτό μπορεί να το επιβάλει η εργατική τάξη με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, κατακτώντας τη λαϊκή εξουσία. Και με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας, με εργατικό έλεγχο, να χαράξει επιτέλους το δρόμο της ανάπτυξης σε όφελος του λαού.

Σ' αυτήν τη ρότα είναι που πρέπει να μαζικοποιηθούν και να δυναμώσουν ολόπλευρα οι εργατικοί αγώνες. Να συγκροτηθεί η μεγάλη λαϊκή συμμαχία. Ο λαός είναι αυτός που θα επιβάλει τη θέλησή του. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, η μάχη ενάντια στις απολύσεις, για ένα αξιοπρεπές μεροκάματο, συνδέεται με τη μάχη για την ανατροπή της πολιτικής ΕΕ - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.