Η αστική προπαγάνδα περί «δημοκρατικής ομαλότητας» γίνεται το άλλοθι της επίθεσης στη συνειδητή ταξική πάλη για το δίκιο του λαού. Είναι ο εκβιασμός χειραγώγησης και υποταγής του λαού στην πολιτική που του καταστρέφει τη ζωή. Ας δούμε: Ποια είναι η «δημοκρατία» και η «ομαλότητα» στο όνομα των οποίων καλούν το λαό σε κοινωνική συναίνεση δυνάμεις όπως το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΛΑ.Ο.Σ.; Είναι η «δημοκρατία» του εργοδότη να επιλέγει, αν θα κρατήσει ή θα απολύσει τον εργάτη ανάλογα με την «ανταγωνιστικότητα» της επιχείρησής του. Η «δημοκρατία» μιας κοινωνίας, όπου πρόσβαση στις απαραίτητες υπηρεσίες Υγείας έχει όποιος διαθέτει τσέπη γεμάτη. Είναι η «ομαλότητα» μιας παραγωγής οργανωμένης έτσι, ώστε την ίδια ώρα που αυξάνεται κατακόρυφα ο κοινωνικός πλούτος να αυξάνονται παράλληλα οι εργάτες που σακατεύονται σωματικά και ψυχικά από την εντατικοποίηση, την επαφή με επικίνδυνα υλικά, την τρομοκρατία, την απόλυση. Είναι η «ομαλότητα» της κοινωνίας που αναγκάζει παιδιά 15 και 16 ετών να δουλεύουν απ' το πρωί ως το βράδυ αντί να μπορούν να αφοσιώνονται ανεμπόδιστα στη μόρφωση.

Ε, λοιπόν, όχι. Για τους εργαζόμενους, αυτή η πραγματικότητα δεν είναι ούτε δημοκρατική, ούτε ομαλή. Η δημοκρατία δεν έχει ταυτόσημο περιεχόμενο για την πλουτοκρατία και το λαό. Για την πλουτοκρατία δημοκρατικό είναι ο εργάτης να έχει δουλειά όταν, όποια και όπως επιτρέπει η δική της κερδοφορία. Για τον εργάτη δημοκρατικό είναι να έχει σταθερή και μόνιμη εργασία, με πλήρη δικαιώματα και τα αποτελέσματά της να έχουν αποδέκτη το σύνολο της κοινωνίας. Η δημοκρατική ομαλότητα στη χώρα είναι στο χέρι του λαού και πρέπει να πηγαίνει αντάμα με την άνοδο της ταξικής πάλης, με τη λαϊκή συσπείρωση και συμμαχία, με τη συγκέντρωση όσο γίνεται περισσότερων ριζοσπαστικών δυνάμεων που ξεπερνάνε φόβους, δισταγμούς, που, αν θέλετε, δικαιολογημένα υπάρχουν όταν πάνω απ' το κεφάλι σου κρέμεται η απόλυση, αλλά, εν πάση περιπτώσει, όλα αυτά τα πράγματα πρέπει να ξεσκεπαστούν και μόνο ο αγωνιζόμενος λαός, ο οργανωμένος λαός είναι ικανός να επιβάλει την πραγματική δημοκρατία.

Αυτή τη δημοκρατική ομαλότητα, στην οποία αναφέρθηκε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στις δηλώσεις που έκανε προχτές μετά την προβοκάτσια που εκδηλώθηκε στην Αθήνα, τη δημοκρατική ομαλότητα που διασφαλίζεται και στερεώνεται πάνω στην ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, δεν πρόκειται ποτέ να την υπερασπιστούν τα αστικά κόμματα, όλοι εκείνοι που σήμερα - δήθεν - «σκίζουν τα ιμάτιά» τους για τη δημοκρατία.

Η υπεράσπιση και διεύρυνση των λαϊκών κατακτήσεων απαιτεί ενίσχυση της λαϊκής πάλης, σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση. Απαιτεί την ενεργό, αποφασιστική και υπεύθυνη συμμετοχή στην οργάνωση νέων, ακόμα πιο μαζικών, σταθερών αγώνων. Των αγώνων εκείνων που στοχοπροσηλωμένα και κόντρα σε κάθε δυσκολία θα ανοίγουν το δρόμο για την οριστική ανατροπή της πολιτικής που υπηρετεί τα μονοπώλια. Αγώνων που θα δείχνουν αντοχή σε κάθε μεθόδευση της πλουτοκρατίας. Θα θωρακίζονται μέσα από την ένταση της ιδεολογικοπολιτικής αντιπαράθεσης με τα επιτελεία και τα φερέφωνα του μεγάλου κεφαλαίου. Αυτούς τους αγώνες επιδιώκει να υπονομεύσει με κάθε τρόπο η αστική τάξη. Μόνο που την τελευταία λέξη θα την πουν οι εργαζόμενοι.