Ολα είναι έτοιμα για τη σημερινή «λαοσύναξη» που διοργανώνει η Ιεραρχία. Το σκηνικό του αποπροσανατολισμού του λαού και του τεχνητού διαχωρισμού του, έχει καλά στηθεί από την κυβέρνηση με τη βοήθεια των ιεραρχών. Ωστόσο, το ίδιο καλά μπορεί και να καταρρεύσει, γιατί ακριβώς είναι ψεύτικο. Η κάθε πλευρά προσδοκά από αυτή τη σικέ διαμάχη να αποκομίσει τα οφέλη της και το παιχνίδι στις πλάτες του λαού καλά κρατεί. Κυβέρνηση και ΣΥΝ από τη μια μεριά και εκκλησιαστική ηγεσία από την άλλη, συνεπικουρούμενη από τη ΝΔ, έχουν μετατρέψει «πιστούς» και «απίστους» σε μια διελκυστίνδα, που την τραβάνε, προσπαθώντας να σύρουν οι μεν τους δε στο μέρος τους, μέχρι που να σπάσει το σκοινί.

Στο όνομα του λαού και της προστασίας των «ατομικών του δικαιωμάτων» έστησε η κυβέρνηση την υπόθεση - παγίδα του εκσυγχρονισμού των ταυτοτήτων. Στο όνομα του λαού και της προστασίας της ελληνορθόδοξης ταυτότητας και η Ιεραρχία σήκωσε το λάβαρο του αγώνα των ταυτοτήτων. Μόνο όμως, που ο λαός, στην πραγματικότητα, μέσα από αυτή την ιστορία όλο και περισσότερο περιθωριοποιείται. Το γεγονός αυτό, της περιθωριοποίησης του λαού, δεν ανατρέπεται από το πλήθος του κόσμου που θα συγκεντρωθεί σήμερα στην πλατεία Συντάγματος. Ισα - ίσα, όσο περισσότεροι θα είναι οι συγκεντρωμένοι, τόσο μεγαλύτερος θα είναι και ο αποπροσανατολισμός. Αυτό γιατί, η βάση της όλης διαμάχης δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι.

Ηηγεσία λοιπόν της Εκκλησίας εμφανίζεται να απαντά στα μεγάλα λαϊκά προβλήματα με σημαία την Ορθοδοξία. Βέβαια, ούτε θέλει ούτε μπορεί να δώσει διέξοδο σ' αυτά και στους κινδύνους που απειλούν τον τόπο. Αλλωστε η επίσημη Εκκλησία ήταν πάντα και παραμένει ο στυλοβάτης των μεγάλων επιλογών της άρχουσας τάξης. Αυτό θέλησε να επιβεβαιώσει και με το χτεσινό συγχαρητήριο τηλεγράφημά του προς τον πρωθυπουργό, Κ. Σημίτη, ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, με αφορμή την απόφαση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ για ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Με τον τρόπο αυτό ο αρχιεπίσκοπος θέλει να επισημάνει ότι παρά τις όποιες «οικογενειακές διαφορές» οι στόχοι είναι κοινοί και οι κατευθύνσεις κοινές. Αυτοί που έστησαν το σκηνικό που ζούμε έχουν ανάγκη από τη δημιουργία κάλπικων διαχωριστικών γραμμών μέσα στο λαό, για να μπορέσει η κάθε πλευρά για δικό της λογαριασμό να περάσει τα σχέδιά της, να κερδίσει καλύτερη θέση στην εξυπηρέτηση αυτού του συστήματος.

Ολαός όμως είναι ανάγκη να μην πέσει σε αυτήν την παγίδα, να μην αναλωθεί σε μια «διαμάχη» ξεπερασμένη και ανούσια και για αυτόν και για τα συμφέροντά του. Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκε αυτή η διαμάχη είχε επισημάνει ότι αυτό που προωθείται είναι ο αποπροσανατολισμός του λαού, η προσπάθεια διχασμού του και διαχωρισμού του με κριτήριο τις θρησκευτικές ή μη πεποιθήσεις του. Το ίδιο δεν έπεσε ούτε στιγμή στην παγίδα και προσπαθεί συνεχώς να βάζει τα πράγματα στην πραγματική τους βάση. Το πραγματικό δίλημμα δεν είναι συμμετοχή στα εκκλησιαστικά συλλαλητήρια ή σύμπραξη με την κυβέρνηση σε ένα ψευδεπίγραφο «προοδευτικό» μέτωπο εξαπάτησης του λαού. Το δίλημμα στο οποίο καλείται να πάρει θέση ο λαός είναι, συλλαλητήρια και λαϊκοί αγώνες ενάντια στην πολιτική της ΟΝΕ και του ΝΑΤΟ, ενάντια στην πολιτική που υποβαθμίζει τη ζωή του λαού και υποθηκεύει το μέλλον του ή συμπόρευση με την πολιτική της υποτέλειας και της παρακμής.