Τα πρωτοσέλιδα και τα ρεπορτάζ στα αστικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, οι μεγαλοεργοδότες, οι δηλώσεις φορέων που εκπροσωπούν την πλουτοκρατία, δείχνουν πως η αστική τάξη έχει επιλέξει και στην παρούσα φάση επιδιώκει να αναλάβει τη διακυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ. Η επιλογή τους αυτή, όπως εύσχημα ομολογείται και από το πρωτοσέλιδο σχόλιο του χτεσινού «Βήματος», έχει να κάνει με την πεποίθηση του κεφαλαίου ότι το ΠΑΣΟΚ έχει την πείρα να προωθήσει μέτρα αναγκαία για το κεφάλαιο σε συνθήκες κρίσης, ικανοποιώντας δύο αναγκαίες συνθήκες για την ευόδωση μιας τέτοιας αποστολής. Η πρώτη έχει να κάνει με την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι σε μια πολιτική που αντικειμενικά επιδεινώνει τους όρους ζωής και εργασίας της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού και ταυτόχρονα με το να αναγκάζει στη μείωση των απαιτήσεων ικανοποίησης των αναγκών. Τρομοκρατία δηλαδή. Μη διεκδικείτε γιατί χανόμαστε. Η δεύτερη συνθήκη σχετίζεται με την πυγμή που έχει υποσχεθεί ότι θα δείξει το ΠΑΣΟΚ στην προώθηση των νέων αντιλαϊκών μέτρων, αντιπαραβάλλοντας αυτή την αποφασιστικότητα με την «αυτοκριτική» της ΝΔ ότι έκανε πίσω και καθυστέρησε στρατηγικές μεταρρυθμίσεις, μπροστά στις αντιδράσεις του εργατικού λαϊκού κινήματος, που ως επί το πλείστον εκφράστηκαν από τον ταξικό ριζοσπαστικό πόλο του. Πάλι τρομοκρατία δηλαδή.

Αυτά είναι τα δύο βασικά κριτήρια με τα οποία το ΠΑΣΟΚ προκρίνεται για να κάτσει στην κυβερνητική καρέκλα. Σαν κόμμα σοσιαλδημοκρατικό, το ΠΑΣΟΚ έπαιξε διαχρονικά το ρόλο του «αμορτισέρ» στο όχημα της αστικής τάξης, προκειμένου να απορροφά, να εκφυλίζει και τελικά να ενσωματώνει στο κυρίαρχο σύστημα το ριζοσπαστισμό του κινήματος, τις λαϊκές αντιδράσεις. Τα αντιμονοπωλιακά και αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα της πρώτης περιόδου, μέχρι το 1985, έγιναν πόλος έλξης και συσπείρωσης για εκατομμύρια αγνούς αγωνιστές, τους οποίους το ΠΑΣΟΚ μετέτρεψε στη συνέχεια σε χειροκροτητές της ΕΕ, της ιμπεριαλιστικής ενσωμάτωσης, των ιδιωτικοποιήσεων, της αντιαγροτικής πολιτικής. Την ίδια ώρα, το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο έχει να θυμάται πως τις περιόδους διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, κύρια μετά το 1996, έζησε εποχές μοναδικής υπερκερδοφορίας, ως συνέπεια του κορμού των αντεργατικών μέτρων που το ΠΑΣΟΚ πέρασε σωρηδόν σε όλους τους τομείς.

Η αστική τάξη φαίνεται πως επιστρέφει τώρα στα γνωστά σοσιαλδημοκρατικά λημέρια, υπολογίζοντας ότι για τη σχεδιαζόμενη αντιλαϊκή θύελλα χρειάζεται έναν ικανό και δοκιμασμένο διαχειριστή για να τη φέρει σε πέρας. Κι αυτός είναι το ΠΑΣΟΚ. Φοβούνται το ταξικό κίνημα, γι' αυτό και επιλέγουν τον ικανότερο να δημιουργήσει αυταπάτες, να αμβλύνει αντιδράσεις, στην ανάγκη να επιτεθεί και με κατασταλτικά μέτρα, κρατώντας το τιμόνι σταθερά στην αντιλαϊκή ρότα. Την ίδια ώρα, έχουν το νου τους και στη ΝΔ, όχι μόνο επειδή έδωσε τον καλύτερο εαυτό της για να προωθήσει ως κυβέρνηση τα όσα το κεφάλαιο είχε ανάγκη, αλλά κυρίως επειδή τους ενδιαφέρει οι δύο εταίροι του δικομματισμού, ακόμα και όταν εναλλάσσονται στους ρόλους τους, να μην παθαίνουν στραπάτσο τέτοιο που θα βάλει σε κίνδυνο τη χρησιμοποίησή τους σαν εφεδρεία. Εδώ είναι που κρίνεται καθοριστική η σημασία του λαϊκού παράγοντα. Το αποδυνάμωμα του δικομματισμού και η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι η μόνη απάντηση που περνάει μέσα από την κάλπη και μπορεί να βάλει εμπόδια, να καθυστερήσει τα αντιδραστικά τους σχέδια.