Δυο κόσμοι σε σύγκρουση. Από τη μια, οι εργάτες και τα ταξικά τους σωματεία, που δίνουν μάχη για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και την ουσιαστική προστασία των ανέργων. Οπως οι μεταλλεργάτες της Ζώνης, της Βοιωτίας, της Αθήνας και της Ελευσίνας, οι οποίοι, συσπειρωμένοι στα Συνδικάτα τους και δρώντας συντονισμένα, απέσπασαν μια κατάκτηση - παρακαταθήκη, ύστερα από πολυήμερο αγώνα. Επέβαλαν στην κυβέρνηση να χορηγήσει, μέσω του ΟΑΕΔ, έκτακτη οικονομική ενίσχυση 1.000 ευρώ μπροστά στο Πάσχα σε όλους τους άνεργους μεταλλεργάτες, που το πρώτο τρίμηνο του 2009 έχουν από 50 έως μηδέν ένσημα. Επιπλέον, εξασφάλισαν έξτρα οικονομική ενίσχυση σε συναδέλφους της Ζώνης που πάσχουν από βαριές ασθένειες.

Η κατάκτηση αυτή αποκτά διπλή σημασία μέσα στις συνθήκες που αποσπάστηκε. Την ίδια μέρα που οι μεταλλεργάτες κέρδιζαν ένα μέτρο που μπορεί να ανακουφίσει ουσιαστικά τους άνεργους συναδέλφους τους, η κυβέρνηση ανακοίνωνε με τυμπανοκρουσίες ότι σκοπεύει να χαρίσει 2,5 δισ. ευρώ στους μεγαλοεργοδότες για την ενίσχυση δήθεν της απασχόλησης την περίοδο της κρίσης. Να πριμοδοτήσει, δηλαδή, το κεφάλαιο με νέα κονδύλια και προνόμια, ενισχύοντας έτσι την επιθετικότητά του και ανάβοντας το «πράσινο φως» για νέες απολύσεις, νέα αφαίρεση δικαιωμάτων. Την ίδια ώρα που οι τραπεζίτες κολυμπάνε στα 28 δισ. και οι μεγαλοξενοδόχοι στα δεκάδες εκατομμύρια των επιδοτήσεων, για τους εργάτες οι κυβέρνηση διατείνεται ότι δεν υπάρχει φράγκο.

Αυτός είναι ο άλλος κόσμος. Σ' αυτόν τον κόσμο πρωταγωνιστούν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα κόμματα του ευρωμονόδρομου και οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού. Ολοι τους πασχίζουν για την κερδοφορία των μονοπωλίων σε βάρος των εργαζομένων. Τη στήριξαν την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, τη στηρίζουν και τώρα, την περίοδο της κρίσης. Συμφωνούν σε στρατηγικές και μέτρα, που στόχο έχουν να δημιουργήσουν νέα αντεργατικά τετελεσμένα, ώστε μετά την κρίση το κεφάλαιο να έχει κατακτήσει νέο έδαφος για την αύξηση των κερδών του.

Η δράση των ταξικών δυνάμεων, η αποτελεσματικότητά της, είναι αυτή που δείχνει το δρόμο. Τα προβλήματα των ανέργων στο Μέταλλο δεν πρόκειται να λυθούν με τα 1.000 ευρώ. Επιβεβαιώνεται, όμως, ότι ακόμα και η ελάχιστη αυτονόητη ενίσχυση δεν μπορεί να αποσπαστεί, παρά μόνο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του. Επιβεβαιώνεται, ακόμα, η ορθότητα της γραμμής του ΠΑΜΕ, που λέει ότι στον καθημερινό αγώνα πρέπει να ζυμώνεται η αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, η προοπτική της ανατροπής της εξουσίας που καταδικάζει τους εργαζόμενους στην ανεργία, στους χαμηλούς μισθούς. Η όξυνση της σύγκρουσης ανάμεσα σ' αυτούς τους δυο κόσμους είναι σήμερα πιο αναγκαία παρά ποτέ.