Πίσω από όποιο ιδεολόγημα κι αν κρυφτούν οι θιασώτες της θεωρίας περί του... «αναπόφευκτου της παγκοσμιοποίησης», δεν μπορούν να αποφύγουν εκείνες τις πολύ ενδιαφέρουσες ομολογίες, που αποκαλύπτουν, τελικά, την πραγματική τους στόχευση. Η τελευταία απόδειξη ήρθε χτες από το Βερολίνο, διά στόματος Κ. Σημίτη. Ο πρωθυπουργός, όπως συνηθίζει τον τελευταίο καιρό, προσπάθησε να παρουσιάσει περίπου σαν... «φυσικό φαινόμενο» αυτή τη Νέα Τάξη της βαρβαρότητας που εγκαθιδρύεται στον πλανήτη. Αφού παρέκαμψε αναφορές όπως ότι πρόκειται για καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση της οποίας ηγούνται οι πολυεθνικές και ο διεθνής ιμπεριαλισμός (συνεπώς, από ταξική άποψη, έχουμε να κάνουμε με μια εξαιρετικά προσδιορίσιμη διαδικασία), ο κ. Σημίτης αναρωτήθηκε: «Μπορούμε να βάλουμε φραγμό στην παγκοσμιοποίηση;». «Αυτό είναι εκτός πραγματικότητας», ήταν η απάντησή του...

Στην προκειμένη περίπτωση το «Γιάννης κερνάει - Γιάννης πίνει» θα ήταν αρκετό σχόλιο για να προσπεράσουμε κάποιους που υποστηρίζουν ότι είμαστε «εκτός πραγματικότητας» όταν ελπίζουμε και παλεύουμε για έναν άλλο κόσμο. Εναν κόσμο στον οποίο ο πλούτος της μισής ανθρωπότητας δε θα είναι ίσος με τα κέρδη τριών και μόνο πολυεθνικών! Εκείνοι που επιβάλλουν την τραγική πραγματικότητα, που λέει ότι 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι ζουν με ένα δολάριο τη μέρα, αλλά την ίδια ώρα μια χούφτα «δικαιούνται» να σπαταλούν ετησίως 50 δισ. δολάρια για να παίζουν... γκολφ, έχουν κάθε λόγο να μας «ψιθυρίζουν» να μην ενοχλήσουμε την άθλια πραγματικότητά τους.

Αυτό είναι και το ζητούμενο για τον κ. Σημίτη και τους ομοϊδεάτες του: Να μην τους ενοχλήσουμε. Και για να το πετύχουν αυτό, μάς ζητούν να «εκσυγχρονιστούμε»... σε βάθος! Μας ζητούν, δηλαδή, να πάψουμε να ερμηνεύουμε την κοινωνία και την εξέλιξή της με επιστημονικά κριτήρια. Να πάψουμε να θέτουμε ενοχλητικά ερωτήματα όπως «παγκοσμιοποίηση σε όφελος ποιου και σε βάρος ποιου;». Θέλουν, κυρίως, να αποκηρύξουμε ως ερμηνευτικό εργαλείο της κοινωνικής πραγματικότητας, τη διαπιστωμένη αλήθεια ότι η ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης, είναι, τελικά, η ιστορία της πάλης των τάξεων. Γιατί γνωρίζουν, και το γνωρίζουν πολύ καλά, ότι από την πάλη των τάξεων θα εξέλθουν οριστικά και αμετάκλητα χαμένοι. Επομένως έχουν κάθε λόγο να θέλουν να... καταργήσουν την πάλη αυτή.

Σε μια τέτοια... κατάργηση προέβη χτες ο κ. Σημίτης. Ο τελευταίος που το είχε επιχειρήσει στην Ελλάδα, ήταν ο μακαρίτης υπουργός των κυβερνήσεων της ΝΔ, ο Λάσκαρης, ο οποίος και είχε κηρύξει τη δεκαετία του '70 το «τέλος» της πάλης των τάξεων! Ο πρωθυπουργός ζήλωσε τη δόξα εκείνου, λοιπόν, και χτες συνέστησε στους εργαζόμενους - φωτισμένος προφανώς από τις συνομιλίες που είχε προηγουμένως με τον Κλίντον, τον Σρέντερ κλπ. - να πάψουν να χρησιμοποιούν ως «ερμηνευτικό κανόνα την πάλη των τάξεων» όταν ζητούν λύσεις στα προβλήματα που τους γεννά η παγκοσμιοποιημένη βαρβαρότητα! Οι εργαζόμενοι θα έπρεπε - κατά τον κ. Σημίτη - να επαφίουν τη μοίρα τους στα φιλάνθρωπα αισθήματα εκείνων που βομβαρδίζουν και εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους, σε παγκόσμια κλίμακα. Ισως θα έπρεπε να προσεύχονται και να προσκυνούν τους «άρχοντες», μήπως και κερδίσουν μερικά ψίχουλα από τα αποφάγια του Γκέιτς, του Σόρος, του Λάτση.

Ισως. Αλλά αυτό που σίγουρα δεν πρέπει να κάνουν τα λαϊκά στρώματα, είναι να παίρνουν μέρος στους πολιτικούς και ταξικούς αγώνες. Κάτι τέτοιο θα εξυπηρετούσε περίφημα τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. Ο κ. Σημίτης ήταν σαφής. Τόσο σαφής που η εργατική τάξη δεν πρέπει να τον αγνοεί. Η εργατική τάξη έχει κάθε λόγο να πρωτοστατήσει στους ταξικούς αγώνες, αφού τόσο τους απεύχονται ο κ. Σημίτης και οι «κεντροαριστεροί» ιπποκόμοι του ιμπεριαλισμού.