Ταυτότητες...
«Εδώ δικαιώματα χάνονται... δικαιωματάκια μου πού πάτε...» μοιάζει να εξελίσσεται η ιστορία με την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Με συγκεκριμένο σχέδιο, που όλο και αποκαλύπτεται πλέον, η κυβέρνηση πέταξε «χούφτες καλαμπόκι», έτσι που, όταν σκύψουν το κεφάλι τα διάφορα «κοκόρια», να εφαρμόσει ανενόχλητη το ηλεκτρονικό φακέλωμα.
Ενα φακέλωμα των πολιτών όπου ασήμαντη λεπτομέρεια θα είναι πλέον η αναγραφή ή όχι του θρησκεύματος, ή άλλων πολύ πιο σημαντικών «προσωπικών δεδομένων», αφού θα έχουν την πρακτική και τεχνική δυνατότητα να τα ανασύρουν ανά πάσα στιγμή και να τα χρησιμοποιούν σε βάρος των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Ταυτόχρονα, όπως ακριβώς στη διαφήμιση εκείνης της σοκολάτας, που «όσο κάνει διάλειμμα» ο τελωνειακός περνούν πίσω από την πλάτη του όλα τα λαθραία, έτσι και η κυβέρνηση μπάζει από τις πίσω πόρτες τους ΝΑΤΟικούς να δοκιμάζουν πάνω στην πλάτη μας το νέο ρόλο του παγκόσμιου νονού-σεκιούριτι, που έχουν μόνοι τους αναθέσει στον εαυτό τους. Επίσης, την ίδια ώρα, σχεδόν ανενόχλητη η κυβέρνηση κόβει και ράβει το κοστούμι που θα φορέσει στους εργαζόμενους των διάφορων κλάδων σε σχέση με τις εργασιακές σχέσεις.
Παράλληλα, φυσικά, δρομολογούνται και όλα τα σχέδια για το καινούριο πολιτικό σκηνικό, που θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα με την κοινωνία της βαρβαρότητας που έχουν στα σκαριά. Μάλιστα, η υπόθεση «ταυτότητες», που εντάσσεται σε αυτή την προσπάθεια «εκσυγχρονισμού της βαρβαρότητας» που κάνει η κυβέρνηση, προσφέρεται επίσης για ξεκαθάρισμα λογαριασμών, διαμόρφωση καινούριων συσχετισμών (προσέξατε ότι κάποιοι νεοφώτιστοι κεντροαριστεροί σχηματισμοί προβάλλονται ιδιαίτερα;), ανάδειξη κάποιων προσώπων, ανάθεση καινούριων ρόλων στη μοιρασιά της πολιτικής εξουσίας.
Είναι σίγουρο, πως όσο λιγότερα στοιχεία αναγράφονται στις ταυτότητες τόσο το καλύτερο. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για στοιχεία που διαχωρίζουν με τον πιο άμεσο τρόπο τους λαούς. Είναι σίγουρο επίσης πως τίποτα απ' όλα αυτά δε θα είχε δημιουργηθεί αν από καιρό είχε διαχωριστεί το κράτος από την Εκκλησία. Αρα, και για τους μεν και για τους δε ισχύει το «τα παραμύθια σου πες τα σε άλλον τώρα...».
Είναι άγνωστο αν τα δύο υποτιθέμενα αντίπαλα στρατόπεδα τα βρουν τελικά με κάποιο συμβιβασμό, που θα εξασφαλίζει τόσο για τους μεν όσο και για τους δε τους ρόλους που διεκδικούν στο μελλοντικό βάρβαρο κόσμο. Θα εξαρτηθεί από το ποιος στη μοιρασιά θα νιώθει ριγμένος ή κερδισμένος. Είναι άγνωστο επίσης πόσο θα κρατήσει αυτό το έμμεσο «πάρε-δώσε» διαμόρφωσης εσωτερικών συσχετισμών στην Εκκλησία, στα πολιτικά κόμματα, στη διαχείριση της εξουσίας.
Είναι όμως γνωστό πως άλλα έχουν στο νου τους και καθόλου δεν τους μάραναν τα αληθινά ανθρώπινα δικαιώματα ή η εθνική ταυτότητα-συνείδηση των Ελλήνων. Εκείνος που καίγεται για τέτοια πράγματα αντιστέκεται με μαζική πάλη ενάντια στα σχέδια της λεγόμενης Νέας Τάξης Πραγμάτων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης και δεν κοιτάει να βολευτεί στις υποτιθέμενες «μη αναστρέψιμες πραγματικότητες». Δεν κοιτάει να παίρνει πιστοποιητικά «καλού χειρισμού» από την κυρίαρχη τάξη. Δε «χαρίζει κάστανα» στους φορείς της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης», καταγγέλλοντας ίσως μόνο το όνομα για να κρατήσει τη χάρη...
Feeds
