Πριν από λίγες μέρες, οι μεγαλοξενοδόχοι και μόλις προχτές οι μεγαλέμποροι απείλησαν απροκάλυπτα τους εργαζόμενους ότι θα προχωρήσουν σε μαζικές απολύσεις, επικαλούμενοι την οικονομική κρίση. Πρόκειται για δύο κλάδους με αποδεδειγμένα μεγάλη κερδοφορία, στηριγμένη στον εργασιακό μεσαίωνα που έχουν επιβάλει οι μεγαλοεργοδότες. Το 2007, οι 795 μεγαλύτερες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις είχαν κέρδη 82 εκατομμύρια ευρώ. Αντίστοιχα, οι 100 μεγαλύτερες εμπορικές επιχειρήσεις, το 2006, είχαν τζίρο 9,76 δισεκατομμύρια ευρώ. Ο τζίρος το 2007 διαμορφώθηκε στα 11,64 δισ. ευρώ. Αύξηση 19,3%! Οι ίδιες ακριβώς εμπορικές εταιρείες το 2006 είχαν κέρδη 466,2 εκατ. ευρώ, ενώ το 2007 έφτασαν τα 732 εκατ. ευρώ. Ποσοστό αύξησης 57%!

Οι «προειδοποιήσεις» των εργοδοτών αποσκοπούν στο να προετοιμάσουν το έδαφος, ώστε, όταν μπουν για τα καλά στη δίνη της κρίσης, να μπορούν να κάνουν όσες απολύσεις εξυπηρετούν τα κέρδη τους χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Θέλουν να κατοχυρώσουν στη συνείδηση των εργαζομένων τα αντεργατικά μέτρο σαν κάτι αυτονόητο, σαν «αναγκαίο κακό». Στόχος τους να αυγατίσουν ή, τουλάχιστον, να διατηρήσουν τη σημερινή κερδοφορία τους. Το αναγνωρίζουν, άλλωστε, ισχυριζόμενοι, διά στόματος των εκπροσώπων τους, πως ο «στόχος είναι να διατηρήσουμε και για το 2009 τα επίπεδα τζίρου και κύκλου εργασιών». Είναι βέβαιο ότι οι εργοδότες, έχοντας την πλήρη κάλυψη από τα κόμματά τους και τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες, δε θα αρκεστούν στις απολύσεις. θα βάλουν εκβιαστικά σε εφαρμογή κάθε αντιδραστικό μέτρο που μπορεί να διασφαλίσει τα συμφέροντά τους σε περίοδο κρίσης και μετά από αυτήν.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δείξουν καμιά ανοχή, κανένα φόβο μπροστά στις εργοδοτικές απειλές. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να συναινέσουν σε απολύσεις ή άλλο αντεργατικό μέτρο για να σωθεί δήθεν η επιχείρηση. Κάθε βήμα πίσω, το μόνο που κάνει είναι να αφαιρεί κατακτήσεις και δικαιώματα και, ταυτόχρονα, να στρώνει το έδαφος στην ένταση της αντεργατικής επίθεσης, για παραπέρα αφαίρεση μισθολογικών, εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Οι εργάτες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η αναδίπλωση μπροστά στις απειλές της εργοδοσίας σημαίνει νέες θυσίες, νέα πλήγματα, νέα επιδείνωση των όρων αναπαραγωγής της εργατικής τους δύναμης.

Ο δρόμος που ανταποκρίνεται στα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων είναι ο δρόμος της συσπείρωσης με το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα, με αίτημα να πληρώσει η πλουτοκρατία την κρίση. Αυτό μπορεί και πρέπει να εκφραστεί και σε πολιτικό - συνδικαλιστικό επίπεδο, με την καταδίκη των δυνάμεων που στηρίζουν το κεφάλαιο και τα μονοπώλια. Μόνον έτσι μπορούν να μπουν εμπόδια στις αντεργατικές πολιτικές. Ο αντιμονοπωλιακός αγώνας να γίνει η προκεχωρημένη γραμμή του εργατικού κινήματος, να αποτελέσει το εφαλτήριο για την αντεπίθεση, με στόχο την αποδυνάμωση και, τελικά, την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Στόχος που για να γίνει χειροπιαστός απαιτεί καθημερινά, μικρά και μεγάλα, βήματα. Σ' αυτήν την κατεύθυνση είναι παραπάνω από αναγκαία η δράση για την προετοιμασία των συλλαλητηρίων του ΠΑΜΕ στις 17 Μάρτη, η συμμετοχή σε αυτά νέων δυνάμεων από κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς.