Είναι δυνατόν σε μία κοινωνία, οι αρμοί της οποίας κινούνται στην κατεύθυνση της εξασφάλισης του κέρδους και της μεγιστοποίησής του, να ικανοποιούνται, παράλληλα, και οι κοινωνικές ανάγκες; Είναι δυνατή η αρμονική συνύπαρξη του κέρδους με την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων; Οι επιχειρήσεις από τη μία πλευρά να εμφανίζουν υψηλά επίπεδα κερδοφορίας και παράλληλα να έχει διασφαλιστεί για τους εργαζόμενους η δωρεάν πρόσβαση στην Παιδεία, στην Υγεία, στη μόρφωση και την ψυχαγωγία; Είναι δυνατόν, με δύο λόγια, να υποστηρίξει κανείς ότι μπορεί να εξυπηρετούνται παράλληλα και τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τα συμφέροντα των εργαζομένων;

Αν τα παραπάνω ερωτήματα ίσχυαν μία φορά στο παρελθόν, η απάντησή τους σήμερα αποκτά καταλυτικό χαρακτήρα. Οι ανυπέρβλητες αντιθέσεις του καπιταλισμού, η ένταση του συνεχούς ανταγωνισμού ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και ο μέχρι εξόντωσης διαγκωνισμός των διαφόρων τμημάτων και ομάδων του κεφαλαίου έχουν ήδη δημιουργήσει έναν ασφυκτικό κλοιό στις συνθήκες αναπαραγωγής του κεφαλαίου, που σταθερά μετατρέπεται σε θηλιά γύρω από το λαιμό των εργαζομένων.

Στην εποχή της ΕΕ, της Συνθήκης του Μάαστριχτ και της στρατηγικής της Λισαβόνας, η πλουτοκρατία «πατώντας» σε αντικειμενικές για το κεφάλαιο ανάγκες, προκειμένου να εξασφαλίσει την απρόσκοπτη κερδοφορία της, έθεσε ως στρατηγικό της στόχο να πατήσει πάνω στις καταχτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Αυτό έγινε - και στη χώρα μας - μέσα από τις διαδικασίες του «εκσυγχρονισμού» ή της «σύγκλισης» του ΠΑΣΟΚ και των «μεταρρυθμίσεων» της ΝΔ, πολιτικές που στο σύνολό τους ήταν - και είναι - ενταγμένες να υπηρετήσουν και να ικανοποιήσουν την εξασφάλιση κερδών για την οικονομική ολιγαρχία.

Τα κέρδη του κεφαλαίου στις σημερινές συνθήκες είναι απόλυτα ταυτόσημα και προϋποθέτουν όλο και πιο χαμηλούς μισθούς, όλο και μεγαλύτερη ανεργία, όλο και πιο «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις, πλήρη παράδοση της δημόσιας περιουσίας στο κεφάλαιο, συνεχή δημιουργία προϋποθέσεων για επιχειρηματική δράση σε τομείς όπως η Υγεία και η Παιδεία, πλήρη κατάργηση των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης και συντάξεων, ακόμα μεγαλύτερη σύμφυση συνολικά του κράτους με τις ομάδες της πλουτοκρατίας.

Γι' αυτό, η μόνιμη επωδός - και της ΝΔ σήμερα και του ΠΑΣΟΚ μέχρι πρόσφατα - στα αιτήματα των εργαζομένων είναι η κατηγορηματική άρνηση, το συνεχές «όχι», ο εκφοβισμός, η απειλή, ο εκβιασμός για τα χειρότερα και η καταστολή. Γι' αυτό και τώρα, στα πρόθυρα της οικονομικής κρίσης που - αργά ή γρήγορα - θα ξεσπάσει και στη χώρα μας, τα μόνα μέτρα που διανοήθηκαν να πάρουν ήταν το «μπούκωμα» του κεφαλαίου με τόσα και τόσα δισεκατομμύρια, ενώ από τους εργαζόμενους ζητούν και πάλι να στηρίξουν την ...προσπάθεια.

Σήμερα δεν μπορεί να είσαι και με τους εργαζόμενους και με τα επιχειρηματικά κέρδη. Οποιος πατά σε δύο βάρκες, στην πραγματικότητα είναι κόντρα στα αιτήματα και συμφέροντα των εργαζομένων. Πολύ περισσότερο που σήμερα είναι ακόμη πιο φανερό ότι υπάρχουν δύο δρόμοι ανάπτυξης. `Η θα υπάρχει μία οικονομία οργανωμένη για τα κέρδη, ή μία οικονομία οργανωμένη για τις ανθρώπινες ανάγκες. Μία οικονομία στην οποία όλες οι επιχειρήσεις και οι παραγωγικές δραστηριότητες θα είναι ενταγμένες σε έναν κοινωνικό τομέα, που θα λειτουργεί με ενιαίο σχεδιασμό και μοναδικό του στόχο την εξυπηρέτηση των συνεχώς αυξανόμενων αναγκών του λαού.