Ξημερώματα Δευτέρας. Μόνος του στη μέση της μεγάλης αρένας. Ηθελε να τραγουδήσει - πού πήγαν όλοι; - μα η φωνή του δεν έβγαινε. Κάτι σαν εφιάλτης, σαν βραχνάς. Δεν κοιμόταν, ξυπνητός ήταν. Οι πρωταγωνιστές του θεάτρου είχαν αποσυρθεί στα καμαρίνια. Ενα φρεσκάρισμα, μια αλλαγή στο μακιγιάζ, έπρεπε να γίνει, ύστερα από τόσες κοπιαστικές παραστάσεις. Οι περισσότεροι πρωταγωνιστές, δεν είχαν δίπλωμα της σχολής γκριμάτσας κι είχαν γίνει άθελά τους κοντινά πλάνα στις οθόνες, σε ανύποπτο χρόνο, με όλες τις συνέπειες περί ύφους και τι μπορεί να προδίδει αυτό. Πάλι ήθελε να τραγουδήσει: -για κοίτα με στα μάτια λοιπόν και θυμήσου... - μπα, πώς να τον δούνε στα μάτια; Αφού τον προδώσανε, τον αφήσανε έρημο στο λάκκο των λεόντων.

Γιατί να του το κάνουν αυτό; Πάντα πιστός οπαδός, δεν έλειψε από κανένα ντέρμπι. Με το κασκολάκι, τη σημαιούλα, την τσάντα, την τζάμπα μετάβαση με πούλμαν, αεροπλάνα και βαπόρια, το κέρασμά του σε ξηρά τροφή... Ποτέ δεν παραπονέθηκε για το σέρβις, για την ποιότητα των παροχών. Ασε τους άλλους να λένε για σαράβαλα αυτοκίνητα, για αεροπλάνα που τρέμει η καρδιά τους και σκυλοπνίχτες βαπόρια. Από τη ζήλια τους, που τους πιάνουνε κορόιδα και δεν τους δίνουνε ποτέ οι δικοί τους δωρεάν εισιτήρια. Κορόιδα κι ονειροπόλοι και μια ζωή χαμένοι. Ενώ αυτός, πάντα κερδισμένος. Μόνο που τώρα, μέσα στα άγρια χαράματα, τον έχει πιάσει σύγκρυο. Τρέμει σαν τον Κάιν, σαν τον Οβραίο που έλεγε η γιαγιά του κι ας είναι χορτάτος. Τοστ, αναψυκτικά, γλυκά, σνακ διάφορα, τον περίδρομο του φέρανε, τόσες ώρες στην κερκίδα. Γιατί το τρεμούλιασμα; Κι αυτός ο προβολέας γιατί στραμμένος επάνω του; Αυτός είναι μια μετριοπάθεια, δε θέλει φώτα. Σκέψου λέει να τον κάνουνε άθελά του πρωταγωνιστή... Συλλογίζεται (αλήθεια έχει μυαλό να συλλογιστεί ύστερα από τόσους αλαλαγμούς;) ντέρμπι, πέναλτι ανακατωμένα με λίμιτ απ και λίμιτ ντάουν και να μη δει το φάιναλ φορ;

Ετσι σε βγάζουνε από το γήπεδο; Πού είναι το κύπελλο, πώς θα γίνει ο γύρος του θριάμβου; Αντε δηλαδή σου δίνουνε ένα σουβλάκι με γύρο κι όλα εντάξει; Πώς τον αφήνεις εκτεθειμένο τον οπαδό σου κύριέ μου; Εξαθλιωμένο σαν στυμμένη λεμονόκουπα χωρίς τις σαμπάνιες και τη λάμψη του κυπέλλου; Θα κάνεις καμιά φορά σωστό ντέρμπι ή θα αφήνεσαι μια ζωή σε άσχετους μάνατζερ; Πώς να τραγουδήσει τώρα ο καψερός τη μονομαχία στο Ελ Πάσο, που από το πρωί της Δευτέρας, πάλι στον άσο θα είναι, αφού οι άλλοι, οι ταχυδακτυλουργοί που τον ξεγέλασαν, παίζουν με άσους κρυμμένους στα μπατζάκια τους; Κι αυτή η αρένα, πολλή υγρασία έχει, σαν το δυαράκι ημιυπόγειό του. Το γκαζόν βέβαια του λείπει, αλλά παρηγοριέται όταν πάει στο γήπεδο. Εκεί τα φροντίζουν όλα, ζεσταίνεται και με τις φωτοβολίδες. Ξέρουνε οι ομαδάρες, τα φροντίζουν αυτά για την καλύτερη Ελλάδα...