«

Ιστορία» αληθινή. Πρόσωπα αληθινά. Οπως αυτά που περνάνε δίπλα μας κάθε μέρα. Στο εργοστάσιο, στη γειτονιά, στο γραφείο, στο λεωφορείο, στο σχολείο, παντού.

Παραμονή εκλογών. Σε μια κωμόπολη της Πελοποννήσου, οκτώ νέοι πίνουν καφέ σ' ένα από τα στέκια της περιοχής. Είναι κι η μέρα τέτοια, τι πιο φυσιολογικό να πάει η κουβέντα στα «πολιτικά». Κάτι αναφέρει η Μαρίνα, που είναι υποψήφια με τη ΔΑΣ, για το «τι θα κάνουμε αύριο». «Οχι, όχι, βρε παιδιά, όχι να μιλήσουμε τώρα για πολιτικά». Η αντίδραση όλων σχεδόν των άλλων είναι «ακαριαία». Οι περισσότεροι κατσουφιάζουν, κοιτάζουν την κοπέλα ενοχλημένοι, μερικοί θυμωμένοι για το θέμα που διάλεξε. Η ετυμηγορία της πλειοψηφίας είναι σαφής. Ετσι λοιπόν ...δε μιλάνε «για πολιτικά».

Αρχίζει να λέει ο καθένας «τα δικά του». Η Αννα, καθηγήτρια Πληροφορικής στην Κρήτη, είναι τσαντισμένη για τα άθλια ψίχουλα που έταξε στους εκπαιδευτικούς η Γιαννάκου «κι αυτά ακόμα... σε δόσεις (!) Οπως είχαν κάνει με τους συνταξιούχους που τους κορόιδευαν με το ΛΑΦΚΑ». Τον Μανώλη τον ρωτάνε πού δουλεύει τώρα. «Στο εργοστάσιο με τα πλαστικά... Με σύμβαση ορισμένου χρόνου βέβαια». Η Μαρία πήρε πρόσφατα πτυχίο και τώρα σκέφτεται να συνεχίσει στο μεταπτυχιακό τμήμα της σχολής της, «ευτυχώς - προσθέτει - που δεν είναι με λεφτά, όπως εκεί που πήγε η φίλη μου η Ειρήνη και της είπαν να δώσει 12.000 ευρώ για δυο χρόνια!...». Ο Θύμιος, που κάθεται δίπλα της, λέει ότι φεύγει από τη Σμύρνη όπου δούλευε ως επαγγελματίας οπλίτης, γιατί τώρα «μας στέλνουν στο Αφγανιστάν». «Ναι, εκεί είναι δύσκολα, μπορεί ανά πάσα στιγμή να...», εξηγεί συμπληρώνοντας, με την παλάμη του να σχηματίζει μια νοητή ευθεία, παράλληλη στην ευθεία του λαιμού του. «Αλλά το έχω πάρει στην πλάκα, γιατί αλλιώς... Θα πάρω, όμως, 8.000 ευρώ». Η Μαντώ ρωτάει τον Αργύρη πώς είναι στο στρατό κι εκείνος απαντά πως τίποτα δεν τους μάθανε όταν είχε πάει Τρίπολη για εκπαίδευση, κι απορεί μαζί πώς θα την υπερασπιστεί τη χώρα άμα χρειαστεί. Κανείς τους δεν είναι από «πλούσια οικογένεια». Ο γονιός του ενός είναι μπακάλης, του άλλου δημόσιος υπάλληλος, του τρίτου ναυτεργάτης και πάει λέγοντας.

Τελικά, παίρνουν και την προκήρυξη και το ψηφοδέλτιο και της ΔΑΣ και της ΝΑΣ που δίνει η Μαρίνα. Αλλοι διαβάζουν προβληματισμένοι, άλλοι αστειεύονται. Είναι ελάχιστες οι φορές που έχουν συζητήσει με μέλος της ΚΝΕ. Την άλλη μέρα το πρωί, πάνε και ψηφίζουν «πρόσωπα», «πράσινα» και «μπλε». Και την επομένη, επιστρέφουν στα «δικά τους». Στην καθημερινότητά τους, που δεν είναι παρά αντανάκλαση του πολιτικού συσχετισμού δύναμης. Κι η ζωή τους συνεχίζεται «κανονικά». Χωρίς να σκεφτούν καν ότι έχουν δικαίωμα κι υποχρέωση να την ορίζουν οι ίδιοι.

Η δουλιά που πρέπει να γίνει είναι πολλή. Πάρα πολλή. Τα σηκωμένα μανίκια δεν έχουν περιθώρια να κατεβαίνουν καθόλου.