Η ζωή αντιστέκεται | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

Η ζωή αντιστέκεται

Δεν έχουμε τίποτε πια. Δεν έχουμε σπίτι, δεν έχουμε πού να πάμε. Μείναμε με αυτά που βλέπετε εδώ. Εμείς τι ήμασταν; Τρομοκράτες; Τι βομβαρδίζουν οι Ισραηλινοί; Σπίτια και παιδιά; Γιατί; Πού είναι όλος ο υπόλοιπος κόσμος; Γιατί οι μαχητές που τους πολεμούν είναι τρομοκράτες; Τότε είμαστε όλοι τρομοκράτες, αφού θέλουμε τα σπίτια μας, τη γη μας, την πατρίδα μας, τη ζωή μας και θα παλέψουμε γι' αυτά». Αυτά τα λόγια μένουν σφηνωμένα στο μυαλό, τώρα που η καταστροφή εξαφανίστηκε από τις τηλεοπτικές οθόνες και η προσπάθεια να ξεχαστούν έκανε την εμφάνισή της από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης.

Μυρίζει αίμα ακόμα ο Λίβανος. Ξεχειλίζει από οργή. Ενας λαός που δεν έχει πλέον τίποτα να χάσει. Εκτός από τη ζωή του, που την έβλεπε να καταστρέφεται καθημερινά από τους Ισραηλινούς, και τη «διεθνή κοινότητα» να παρακολουθεί ατάραχη χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα, για τα παιδιά που δολοφονούνται καθημερινά...

Εχουμε ξαναζήσει το ίδιο πράγμα», λένε οι Λιβανέζοι. «Το ξέρουμε, το αντέξαμε και το νικήσαμε. Το ίδιο θα κάνουμε και τώρα. Αν νομίζουν ότι θα λυγίσουμε, κάνουν λάθος. Μπορούμε να αντέξουμε πολλά... Η ζωή θα συνεχίσει να κατοικεί στη Βηρυτό και σε όλο το Λίβανο όπως ακριβώς και πριν, είτε τους αρέσει είτε όχι. Δε θα κάνουμε τη χάρη σε κανέναν να φοβηθούμε. Η ζωή συνεχίζεται»... Αυτά τα λόγια ακούγονταν καθημερινά τις μέρες των βομβαρδισμών. Η ζωή συνεχίζεται, αλλά πώς; Με τα παιδιά που επέζησαν να φέρουν για πάντα τις εικόνες φρίκης που βίωσαν. Παιδιά του πολέμου, που θα προσπαθούν να κλείσουν τις πληγές τους, αλλά τα σημάδια θα είναι πάντα εκεί να τους θυμίζουν τη φρίκη. Τάφους, που θα κρατάνε ζωντανό το θάνατο. Μνήμες, που μάταια θα αποζητούν τη λήθη...

Θάνατο, λυγμούς, οργή και αναπάντητα γιατί, αντηχούσε η Μέση Ανατολή, καθώς πνιγόταν στο αίμα ο Λίβανος. Η ονομαζόμενη «διεθνής κοινότητα» και πιο συγκεκριμένα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα - ΕΕ, ΝΑΤΟ και ΟΗΕ - παρακολουθούσαν τη σφαγή που έγινε γενοκτονία, δίνοντας, στην ουσία, χρόνο και βοήθεια στο Ισραήλ να την ολοκληρώσει. Πάνω από ένα μήνα, αλλά και μετά το σταμάτημα των βομβαρδισμών, περιορίζονταν σε «εποικοδομητικές ασάφειες» και ευρηματικές διατυπώσεις, όπως αυτή της ΕΕ που διατάσσει «παύσατε τας εχθροπραξίας», χωρίς να λέει «παύσατε πυρ»... Μία ΕΕ, που εξισώνει επιτιθέμενους και αμυνόμενους, θύτες και θύματα και καταδικάζει τους Λιβανέζους σε θάνατο από τα ισραηλινά πυρά...

Το Ισραήλ συνεχίζει να απειλεί ότι δε θα σταματήσει αν δεν ολοκληρώσει το έργο του και οι ΗΠΑ χειροκροτούν το έργο που σκηνοθετούν ήδη από τη δεκαετία του '90. Οραματίζονται μία «νέα Μέση Ανατολή», υπάκουη και πρόθυμη να δεχτεί την ανάπτυξη των ιμπεριαλιστικών τους σχεδίων και εφαρμόσει τα συμφέροντά τους...

Η ζωή στο Λίβανο αντιστεκόταν πεισματικά όλες τις μέρες του πολέμου, παρά τις ελλείψεις, παρά τις σφαγές, παρά την προσπάθεια εξάλειψης κάθε δυνατότητας επικοινωνίας. Αντιστέκεται όπως χτες έτσι και σήμερα, όπως ο λαός της χώρας, που υπερασπίζεται τα δικαιώματά του ενάντια στην άδικη ιμπεριαλιστική επίθεση που δέχεται. Η ζωή δηλώνει παρούσα, έτοιμη να αντισταθεί μέχρι τέλους και να ξαναγεννηθεί, εξακολουθώντας να υπερασπίζεται τα δικαιώματά της...

Αλεξάνδρα ΦΩΤΑΚΗ